Ebu Hüreyre'den nakledilen uzun bir hadiste insanların âhirette, kendilerine şefâat etsin diye Hz. Âdem (a.s)dan başlayarak, sırasıyla peygamberlerden şefâat isteyecekleri, ancak hiçbirinin şefâat edememesi üzerine neticede Hz. Muhammed (s.a.s)'e gelip: "Ya Muhammed! Sen Rasûlüllah ve hâtemü'l-enbiyâ'sın. Allah senin gelmiş geçmiş bütün günahlarını affetmiştir. Bize Rabbin huzurunda şefâat eyle..." diyecekler.
[1]
Ayrıca Hz. Peygamber (s.a.s) şöyle buyurmuştur;
"Risâlet ve nübüvvet son bulmuştur. Benden sonra ne bir rasûl ne de bir nebî gelmeyecektir."
[2]
Bir diğer hadiste Hz. Peygamber (s.a.s) şöyle buyurmuştur:
"Bana özgü olan beş isim vardır. Ben Muhammed’im ve Ahmed’im, ben o mâhî (yok eden, silen)yim ki, Allah benimle küfrü izale edecektir. Ben o hâşirim ki insanlar beni takibederek haşrolunacaktır. Ben akîb (hatemü'l-enbiya)im"
[3]
Yine Ebû Hureyre'den, Hz. Peygamber (s.a.s) şöyle buyurmuştur:
"...Ben bütün insanlara gönderildim. peygamberler de benimle son buldu."
[4]
"Benim, benden önce gelen peygamberlere nisbetle durumum buna benzer: Bir adam büyük bir bina yaptırıp onu güzelce dayayıp döşedi, fakat bir köşede bir tuğlalık boş yer bıraktı. Ahali binanın etrafında dolaşıyor, güzelliğine hayran kalıyor fakat şunu söylemeden edemiyordu: Niçin bu tuğlanın yeri boş? İşte ben o tuğlayım ve peygamberlerin sonuncusuyum."
[5]
[1] Buhârî, Tefsir, sûre 17; Müslim, İman, Hadis no: 327.
[2] Tirmizî, Menâkıb: 8; Dârımî, Mukaddime: 3.
[3] Buhârî, Menâkıb: 17.
[4] Tirmizî, es-Sîre: 5.
[5] Buhârî, Menâkıb: 18; Müslim, Fedail: 32, Ebû Davûd, Fiten: 1; Ahmet Önkal, Şamil İslam Ansiklopedisi: 2/367.
