Nasıl Salavat Getiriyoruz???

Mutarrif'den (Radiyallahu anh) rivayet edildiğine göre, şöyle dedi:

Babam (Abdullah) dedi ki;
"Ben Amri Oğulları heyeti içinde bulunarak Peygamber(Sallallahü Aleyhi ve Sellem)' e gittim.(Heyet, peygamber hitap ederk):

"-Sen bizim Seyyidimizsin" dediler.
Peygamber:
-"Seyyid ALLAH'dır!" buyurdu.
Onlar:
"Fazilet yönünden en ziyade faziletlimiz ve ihsan bakımından en büyümüzsün" dediler.
(Babam Abdullah) dedi ki, Peygamber şöyle buyurdu:
"Sözünüzü söyleyin, (ne diyecekseniz onu deyin).Şeytan sizi vekil tutmasın(size luzumsuz ve boşuna söz söyletmesin)"

Ebu Davud: (40) Kitabü'l- Edeb, Bab: 9
Müsned-i Ahmed: Cild: 4, Sayfa 23-25
Edeb-ül Müfred: Bab:107- Hadis No:211


nasıl salavat getirdiğimize dikkat edelim kardeşler.
"Allahümme Salli Ala Seyyidina Muhammed" denir ya genelde. Bakın Resul Sallahü Aleyhi vesellem kendisine, kendisi seyyid denmesini istemiyor.
Alimler bunun uygun olmadığı görüşündeler zira Resulullah'ın belirttiği gibi Seyyid yalnız Allah'dır...Çünkü hakikatte ululuk ALLAH'a mahsustur...

(malesef böyle bir konuyla karşılaştım ve yazma gereği duydum)
selametle

4806... Mutarrif (İbn Abdullah İbn eş-Şıhhîr) demiştir ki: Babam dedi ki:

(Ben birgün) Âmir oğullarının elçileriyle birlikte (elçi olarak) Rasûlullah (s.a.v)'in huzuruna gitmiştim.

(Orada Hz. Peygambere):

Sen bizim Seyyidimizsin dedik de, (Resulü Ekrem):

"Seyyid Allah'dır", buyurdu. Biz:

Sen bizim faziletçe en faziletlimiz, (eşe, dosta iyilik elini) uzatma ba*kımından da en üstünümüz sensin, dedik.

(Resulü Ekrem):

"Bu sözünüzü söyleyiniz -yahutta- (bu) sözünüzün bazısını (söyle*yiniz; fakat bir kısmını bırakınız, taki) şeytan sizi (bazı sözlerinizle ken*di yoluna) sürüklemesin." [138]


Açıklama


Yaratıkları üzerinde mutlak tasarruf sahibi olan muhakkak ki Allahu Teâlâ hazretleridir. Bu bakım*dan "seyyid", "mevlâ" gibi, insanlar üzerinde tasarruf yetkisine delâlet eden lafızlara hakkiyle layık olan da yine yüce Allah'dır. Bu lafızların, kullar için kullanılması ise mecazidir, izafidir, hakiki değildir.

Bu itibarla her ne kadar bu lafızları mecazî ve izafî olarak, kullar için kullanmak caiz ise de Resulü zişan efendimiz, İslamın ilk yıllarında cahiliyye döneminden yeni kurtulmuş olan kavmini, cahili düşüncelerden tamamen kurtarmak amacıyla ve bazı insanlarda ilahi güçlerin bulunduğu inancının nüksedeceği endişesiyle zaman zaman ashabım bu nevî kelimeleri kullanmaktan nehyetmiştir, Fakat ulemâ bu gibi tehlikelerin kalmadığı cemiyetlerde söz konusu kelimeleri mecazen insanlara nisbet etmekte bir sakınca görmemişlerdir. Nitekim: "Ben Adem oğullarının seyyidiyim" mealindeki (4673) numaralı hadis-i şerifte buna delâlet eder.

Bu hadisin mevzumuzu teşkil eden babla ilgisi, bir kimseye: "Seyyidimiz" diyerek hitab etmenin onu yüzüne karşı övmek anlamına gelmesidir.

Biz bir kimseyi yüzüne karşı Övmenin hükmünü, (4804-4805) numaralı hadislerin şerhinde açıkladığımızdan burada tekrara lüzum görmüyoruz. [139]

Kaynak:
[138] Sünen-i Ebu Davud Terceme ve Şerhi, Şamil Yayınevi: 16/10.
[139] Sünen-i Ebu Davud Terceme ve Şerhi, Şamil Yayınevi: 16/10-11.


______________________________________________________


Efendi, bey, mevla, ileri gelen baş, reis. Nesebi Hz. Hüseyin (r.a) yoluyla Rasûlüllah (s.a.s)’e ulaşan kimseleri ifade eden arapça bir sıfat.


Rasûlüllah (s.a.s), Seyyidu’s-Sakaleyn (iki âlemin efendisi), Seyyidul-En’am (yaratılmışların en büyüğü), Seyyidul-Enbiya (bütün peygamberlerin efendisi) gibi sıfatlarla vasıflandırılmıştır. Rasûlüllah (s.a.s)’den nakledilen hadis-i şeriflerde şöyle buyurulmaktadır: “Ben Ademoğlunun seyyidiyim” (Ebu Davud, Sünne, 13; İbn Mâce, Zühd, 37).


“Ben kıyamet gününde insanların seyyidiyim” (Buharî, Enbiyâ, 3; Müslim, İman, 367, 369).


Hadis-i Şeriflerde seyyid kelimesi, kabile başkanı, topluluğun ileri gelen seçkin kimseleri, kölenin efendisi gibi anlamlarda kullanılmaktadır. Ayrıca, cuma günü günlerin seyyidi olarak vasıflandırılmakta (İbn Mâce, İkame, 79). İstiğfarın seyyidi olarak da: “Allahümme ente…..” duası zikredilmektedir (Buharî, Daavat, 2). Ayrıca ashab seyyid kelimesini aralarındaki faziletli kimseleri övmek için kullanmışlardır. Hz. Ömer (r.a); “Ebu Bekir seyyidinizdir. “Seyyidiniz (Bilâl (r.a)’i azad etmiştir” demekteydi (Buhari, Fedailul-Ashab, 23).