Çevrimdışı
Peygamberimiz'in YETIMLERE SEFKATI
Peygamberimizin yetim çocuklara apayri bir sefkati vardi. Onlara çok müsfik davranirdi. Kendisi de yetim olarak büyüdügü için, yetimligin ne kadar aci ve zor oldugunu biliyordu. Yetimlere olan merhametinden dolayi, devamli olarak onlari korur, haksizliga ugradiklari zaman haklarini arardi.
Ebû Cehil, bir yetimin vasisiydi. Çocugun bütün mali yanindaydi, fakat ona koklatmiyordu.
Bir gün çocuk aç ve çiplak olarak geldi, malindan bir-sey istedi. Ebû Cehil, azarlayarak yanindan kovdu. Sonra da Kureys'in ileri gelenleri çocukla alay ederek, "Muhammed'e git de, sana yardimci olsun" dediler.
Onlarin bu kötü niyetini anlamayan saf ve masum çocuk dogruca Peygamberimize gitti. Halini arz
etti. Peygamberimiz çocugu yanina alarak Ebû Cehil'in bulundugu yere geldi. Yetimin hakkini vermesini
söyledi. Peygamberimizi karsisinda gören Ebû Cehil hiç itiraz etmeden yetimin malim iade etti.
Ebû Cehil'in bu uysalligini gören müsrikler, "Sen de sapittin, Muhammed gibi çocuklastin" diye onu
küçümsediler.
Ebû Cehil tuhaf bir haldeydi. Onlara söyle dedi:
"Hayir, siz de benim yerimde olsaydiniz, ayni seyi yapardiniz. Çünkü onun saginda ve solunda birer mizrak gördüm. Vermeyecek olsam bana saplanacakti."
Peygamberimizin kendi evinden de yetim eksik olmazdi. Hz. Hatice ile evlendiginde, Hatice
validemizin ölen kocasindan Hind isminde bir erkek çocugu vardi. Peygamberimiz o yetime kendi öz
çocugu gibi bakmis, yetistirmisti.
Yine Peygamberimiz Hz. Ümmü Seleme ile evlendiginde, beraberinde bes yetimi vardi.
Peygamberimiz ona, beraberinde yetim çocuklarin bulunmasinin evlenmesine bir engel olmayacagini söyledi ve öylece kabul etti. Bu çocuklarin babasi Ebû Seleme seçkin Sahabîlerdendi. Bir savasta sehit olmustu. Bu çocuklar Peygamberimizden, öz babalarini aratmayacak, hatta daha sicak bir sefkat görmüslerdi. Yapilan savaslar sonunda sehit düsen Sahabîlerin çocuklari yetim kaliyordu. Peygamberimiz bu çocuklara ayri bir ilgi gösterir, onlari yalniz birakmaz, ihtiyaçlarini karsilardi. Bazilarini da bizzat kendi himayesine alirdi.
Peygamberimiz bir bayram namazindan sonra mescitten çiktiginda, çocuklarin nese ve sevinç içinde
oynadiklarini gördü. Bir duvarin dibinde de perisan kilikli ve mahzun bir çocuk aglayip duruyordu. Dikkatim çekti. Dogru onun yanina vardi.
"Yavrum, neyin var, niçin böyle üzgün duruyorsun? Arkadaslarinla birlikte niçin oynamiyorsun?"
Çocuk bir yetimdi. Babasi Uhud'da sehit olmustu. Annesi de baska biriyle evlenince çocuk sahipsiz
kalmisti. Resul-i Ekrem Efendimiz çocugun elinden tuttu. Basini oksadi, gönlünü aldi. Sevindirici bir haber verdi:
"Neden agliyorsun? Ben baban, Âise annen, Fatima kardesin olsun, istemez misin?
Çocuk sevincinden uçacak gibiydi. Heyecanla, "Nasil razi olmam, Yâ ResulALLAH ?" diyebildi.
Peygamberimiz ismini sordu: "Buceyr" dedi. "Hayir. Senin ismin Besir olsun" buyurdu.
Peygamberimiz çocugu aldi, evine götürdü. Yedirip içirdi, üstünü basini giydirdi. Karni tok, sirti pek olan çocuk bir süre sonra oynayan çocuklarin arasina karismak üzere sokaga çikti.
Neden sevinmeyecekti? Babasi Cennete gitmisti; ama simdi babasinin yerine geçen insan, bütün
babalarin en hayirlisiydi.
Arkadaslari Besir'in halindeki degisikligi görünce etrafina toplandilar. Merakla sordular:
"Sen daha önce aglayip duruyordun. Simdi nasil oldun da bu hale geldin?"
Besir cevap verdi:
"Açtim, doydum; çiplaktim, giyindim; yetimdim, Resulullah babam, Âise annem oldu."
Bunun üzerine diger çocuklar Besir'e gipta ederek söyle dediler:
"Ne olaydi, keske bizim de babalarimiz Uhud'da sehit olaydi da, biz de öyle bahtiyar bir babaya
kavusmus olaydik."
Peygamberimizin vefatina kadar Besir bin Akra onun yaninda kaldi. Peygamberimiz ebedî âleme
göçtükten sonra Besir için asil yetimlik baslamis oldu. Söyle agliyordu:
"Iste simdi yetim kaldim, iste simdi garip oldum."
Yetimin sadece basini oksamak bile çok büyük bir sevap ve Cennet müjdesidir. Efendimiz bu
sevabi söyle ifade buyururlar:
"Kim sirf ALLAH rizasi için sefkatle yetimin basini ok-sarsa, elinin degdigi saçlar sayisinca ecir ve sevap kazanir. Yanindaki yetime iyilik yapan kimse ile ben su iki parmak gibi Cennette beraber olacagiz."
Daha sonra da orta parmagi ile isaret parmaginin aralarini açarak gösterdi.
Kocasi öldügü halde çocuklarinin basinda bekleyen, onlari büyütüp yetistiren, hayâta hazirlayan,
edep ve ahlâk ögreten, dul bir hanimin, Peygamberimizin gözünde çok büyük yeri vardir.
Söyle buyuruyorlar:
"Cennetin kapisini ilk önce ben açacagim. Bununla birlikte bir kadinin Cennetin kapisini açmak
üzere beni geçtigini görünce:
"Ne oluyor, sen kimsin?" diye sorarim. O da:
"Dünyada iken yetim kalan çocuklarimin basini bekleyen bir kadinim" diye cevap verir.
Yetim çocuklara bakmak, ihtiyaçlarini karsilamak, bakim ve egitimleri ile mesgul olmak insanin
sahsiyeti, karakteri ve ahlâki üzerinde de büyük etki yapmaktadir.
Ebu'd-Derdâ rivayet ediyor:
"Peygamber Efendimize bir adam geldi, kalbinin katiligindan dert yandi. Resulullah (a.s.m) ona su
tavsiyede bulundular:
"Kalbinin yumusak olmasini, ihtiyacin olan seylere kavusmayi ister misin?
"Öyle ise yetime sefkat göster, basini oksa, yediginden ona yedir ki, kalbin yumusasin ve muhtaç oldugun seylere kavusasin."
Peygamberimizin yetim çocuklara apayri bir sefkati vardi. Onlara çok müsfik davranirdi. Kendisi de yetim olarak büyüdügü için, yetimligin ne kadar aci ve zor oldugunu biliyordu. Yetimlere olan merhametinden dolayi, devamli olarak onlari korur, haksizliga ugradiklari zaman haklarini arardi.
Ebû Cehil, bir yetimin vasisiydi. Çocugun bütün mali yanindaydi, fakat ona koklatmiyordu.
Bir gün çocuk aç ve çiplak olarak geldi, malindan bir-sey istedi. Ebû Cehil, azarlayarak yanindan kovdu. Sonra da Kureys'in ileri gelenleri çocukla alay ederek, "Muhammed'e git de, sana yardimci olsun" dediler.
Onlarin bu kötü niyetini anlamayan saf ve masum çocuk dogruca Peygamberimize gitti. Halini arz
etti. Peygamberimiz çocugu yanina alarak Ebû Cehil'in bulundugu yere geldi. Yetimin hakkini vermesini
söyledi. Peygamberimizi karsisinda gören Ebû Cehil hiç itiraz etmeden yetimin malim iade etti.
Ebû Cehil'in bu uysalligini gören müsrikler, "Sen de sapittin, Muhammed gibi çocuklastin" diye onu
küçümsediler.
Ebû Cehil tuhaf bir haldeydi. Onlara söyle dedi:
"Hayir, siz de benim yerimde olsaydiniz, ayni seyi yapardiniz. Çünkü onun saginda ve solunda birer mizrak gördüm. Vermeyecek olsam bana saplanacakti."
Peygamberimizin kendi evinden de yetim eksik olmazdi. Hz. Hatice ile evlendiginde, Hatice
validemizin ölen kocasindan Hind isminde bir erkek çocugu vardi. Peygamberimiz o yetime kendi öz
çocugu gibi bakmis, yetistirmisti.
Yine Peygamberimiz Hz. Ümmü Seleme ile evlendiginde, beraberinde bes yetimi vardi.
Peygamberimiz ona, beraberinde yetim çocuklarin bulunmasinin evlenmesine bir engel olmayacagini söyledi ve öylece kabul etti. Bu çocuklarin babasi Ebû Seleme seçkin Sahabîlerdendi. Bir savasta sehit olmustu. Bu çocuklar Peygamberimizden, öz babalarini aratmayacak, hatta daha sicak bir sefkat görmüslerdi. Yapilan savaslar sonunda sehit düsen Sahabîlerin çocuklari yetim kaliyordu. Peygamberimiz bu çocuklara ayri bir ilgi gösterir, onlari yalniz birakmaz, ihtiyaçlarini karsilardi. Bazilarini da bizzat kendi himayesine alirdi.
Peygamberimiz bir bayram namazindan sonra mescitten çiktiginda, çocuklarin nese ve sevinç içinde
oynadiklarini gördü. Bir duvarin dibinde de perisan kilikli ve mahzun bir çocuk aglayip duruyordu. Dikkatim çekti. Dogru onun yanina vardi.
"Yavrum, neyin var, niçin böyle üzgün duruyorsun? Arkadaslarinla birlikte niçin oynamiyorsun?"
Çocuk bir yetimdi. Babasi Uhud'da sehit olmustu. Annesi de baska biriyle evlenince çocuk sahipsiz
kalmisti. Resul-i Ekrem Efendimiz çocugun elinden tuttu. Basini oksadi, gönlünü aldi. Sevindirici bir haber verdi:
"Neden agliyorsun? Ben baban, Âise annen, Fatima kardesin olsun, istemez misin?
Çocuk sevincinden uçacak gibiydi. Heyecanla, "Nasil razi olmam, Yâ ResulALLAH ?" diyebildi.
Peygamberimiz ismini sordu: "Buceyr" dedi. "Hayir. Senin ismin Besir olsun" buyurdu.
Peygamberimiz çocugu aldi, evine götürdü. Yedirip içirdi, üstünü basini giydirdi. Karni tok, sirti pek olan çocuk bir süre sonra oynayan çocuklarin arasina karismak üzere sokaga çikti.
Neden sevinmeyecekti? Babasi Cennete gitmisti; ama simdi babasinin yerine geçen insan, bütün
babalarin en hayirlisiydi.
Arkadaslari Besir'in halindeki degisikligi görünce etrafina toplandilar. Merakla sordular:
"Sen daha önce aglayip duruyordun. Simdi nasil oldun da bu hale geldin?"
Besir cevap verdi:
"Açtim, doydum; çiplaktim, giyindim; yetimdim, Resulullah babam, Âise annem oldu."
Bunun üzerine diger çocuklar Besir'e gipta ederek söyle dediler:
"Ne olaydi, keske bizim de babalarimiz Uhud'da sehit olaydi da, biz de öyle bahtiyar bir babaya
kavusmus olaydik."
Peygamberimizin vefatina kadar Besir bin Akra onun yaninda kaldi. Peygamberimiz ebedî âleme
göçtükten sonra Besir için asil yetimlik baslamis oldu. Söyle agliyordu:
"Iste simdi yetim kaldim, iste simdi garip oldum."
Yetimin sadece basini oksamak bile çok büyük bir sevap ve Cennet müjdesidir. Efendimiz bu
sevabi söyle ifade buyururlar:
"Kim sirf ALLAH rizasi için sefkatle yetimin basini ok-sarsa, elinin degdigi saçlar sayisinca ecir ve sevap kazanir. Yanindaki yetime iyilik yapan kimse ile ben su iki parmak gibi Cennette beraber olacagiz."
Daha sonra da orta parmagi ile isaret parmaginin aralarini açarak gösterdi.
Kocasi öldügü halde çocuklarinin basinda bekleyen, onlari büyütüp yetistiren, hayâta hazirlayan,
edep ve ahlâk ögreten, dul bir hanimin, Peygamberimizin gözünde çok büyük yeri vardir.
Söyle buyuruyorlar:
"Cennetin kapisini ilk önce ben açacagim. Bununla birlikte bir kadinin Cennetin kapisini açmak
üzere beni geçtigini görünce:
"Ne oluyor, sen kimsin?" diye sorarim. O da:
"Dünyada iken yetim kalan çocuklarimin basini bekleyen bir kadinim" diye cevap verir.
Yetim çocuklara bakmak, ihtiyaçlarini karsilamak, bakim ve egitimleri ile mesgul olmak insanin
sahsiyeti, karakteri ve ahlâki üzerinde de büyük etki yapmaktadir.
Ebu'd-Derdâ rivayet ediyor:
"Peygamber Efendimize bir adam geldi, kalbinin katiligindan dert yandi. Resulullah (a.s.m) ona su
tavsiyede bulundular:
"Kalbinin yumusak olmasini, ihtiyacin olan seylere kavusmayi ister misin?
"Öyle ise yetime sefkat göster, basini oksa, yediginden ona yedir ki, kalbin yumusasin ve muhtaç oldugun seylere kavusasin."
