Çevrimdışı
Bayim..!
Siz de Adem’in toprağa Musa’nin denize Muhammed’in yeryüzüne yürüdüğünü, hayatın damarlarından öğrendiğimizi unutmayın. Yalınayak dolaşsam çayırlarda, yatmışsam kar yağarken parklarda, üşümesin diye kışı içeri almışsam, çiçekleri, bir de mısır ekmeğini sevmişsem; hasreti yanık gönlüme taşımamdandır. Siz bunu anlayamazsınız. Acıyı bana sorma kör bir testere ile yaptığım tahta arabam kırıldığında yaşadım .
Su alınırsa dere kurur kuşlar yıkanamaz diyen de dedemdi.
Süpriz hayatımızda yoktu. Annemiz anaydi hani. Düşer kalkar babamızı baba gibi severdik. Ne bir fazla ne bir eksik. Jelatin dostluklarımız olmamıştır hiç. En yeşiline el atmıştık yaşamın. Severdik. Dargınlıklarımız da olurdu ama hep içimize kanardık. Aşık olurduk. Denizi avuç avuç cebimize doldurur geçdirirdik. Unutmazdık.
Vargit çiçeklerini bilir misin bayım. Sözün namus olduğunu. Yalan geçmezdi aklımızdan. Sefillik deme ağlarım. Sonra şehir... Acılar kuşatacak sizi diyen olmadı. Martıların kaldırımlarda öldüğünü. Gün buruşur bu kentte, görmeden çocuklar güneşi.
Ve güneşi görmeden akşam eden insanların yontulmuş gülücüklerinden bıktım.
Sevgiler hükümsüz aşk yalandır. Riyanın gizli yüzünü giyinmiş bu kentte, sevdalarımız çarmıha gerilmiştir. Müsveddeyiz. İçli olmak ne anlam taşır, kim anlar? Gözlerimizde yürüyen şehrin dehlizleridir sadece. Delikanlı duruşumuz veremli bir soytarıya sermaye olur köşebaşında. Kent morgdur. Gece üstümüze gelir, rüyalarımı ürkek çakallar böler. Anılarımı ürkütür. Ten yağmalanır, bir torba kemik kalır insanlık. Dostluklar soğuk, ruhum harap. Tanıklara yalan söyleten sır nedir. Bilemedim. El değmemiş baharlarıma sıkıca tutunup doğruldum, fiyakasına sokaklarınızın.
Acilarimi paylasamayacagin yarama gölge etme
bayim...!
Siz de Adem’in toprağa Musa’nin denize Muhammed’in yeryüzüne yürüdüğünü, hayatın damarlarından öğrendiğimizi unutmayın. Yalınayak dolaşsam çayırlarda, yatmışsam kar yağarken parklarda, üşümesin diye kışı içeri almışsam, çiçekleri, bir de mısır ekmeğini sevmişsem; hasreti yanık gönlüme taşımamdandır. Siz bunu anlayamazsınız. Acıyı bana sorma kör bir testere ile yaptığım tahta arabam kırıldığında yaşadım .
Su alınırsa dere kurur kuşlar yıkanamaz diyen de dedemdi.
Süpriz hayatımızda yoktu. Annemiz anaydi hani. Düşer kalkar babamızı baba gibi severdik. Ne bir fazla ne bir eksik. Jelatin dostluklarımız olmamıştır hiç. En yeşiline el atmıştık yaşamın. Severdik. Dargınlıklarımız da olurdu ama hep içimize kanardık. Aşık olurduk. Denizi avuç avuç cebimize doldurur geçdirirdik. Unutmazdık.
Vargit çiçeklerini bilir misin bayım. Sözün namus olduğunu. Yalan geçmezdi aklımızdan. Sefillik deme ağlarım. Sonra şehir... Acılar kuşatacak sizi diyen olmadı. Martıların kaldırımlarda öldüğünü. Gün buruşur bu kentte, görmeden çocuklar güneşi.
Ve güneşi görmeden akşam eden insanların yontulmuş gülücüklerinden bıktım.
Sevgiler hükümsüz aşk yalandır. Riyanın gizli yüzünü giyinmiş bu kentte, sevdalarımız çarmıha gerilmiştir. Müsveddeyiz. İçli olmak ne anlam taşır, kim anlar? Gözlerimizde yürüyen şehrin dehlizleridir sadece. Delikanlı duruşumuz veremli bir soytarıya sermaye olur köşebaşında. Kent morgdur. Gece üstümüze gelir, rüyalarımı ürkek çakallar böler. Anılarımı ürkütür. Ten yağmalanır, bir torba kemik kalır insanlık. Dostluklar soğuk, ruhum harap. Tanıklara yalan söyleten sır nedir. Bilemedim. El değmemiş baharlarıma sıkıca tutunup doğruldum, fiyakasına sokaklarınızın.
Acilarimi paylasamayacagin yarama gölge etme
bayim...!
