Çevrimdışı
Ameliyathaneye yürürken insanın içine tarif edemediği bir boşluk dolar. Ne korkudur tam olarak, ne de sadece endişe. Belki de "kontrolü kaybetme" duygusunun en keskin halidir o an. Çünkü birazdan gözlerini kapatacaksın. O gözlerin ne zaman yeniden açılacağı – hatta açılıp açılmayacağı – artık senin elinde değil gibi gelir.
Ama işte tam da orada, o derin bilinmezliğin kıyısında bir hakikat seni bekler: Canı veren Allah’tır, alan da O’dur.
Anestezi… Bir nevi teslimiyet provası. Sen uyuyorsun, vücudun susuyor. Ama kalbin, eğer istiyorsa, tam da o anda Rabbine yöneliyor. İnsan, acziyetini orada en çıplak haliyle görüyor. Gücün, bilgin, birikimin; hepsi bir perde gibi çekiliyor. Elinde sadece dua kalıyor.
Ve ne güzeldir ki, dua, kontrolün kaybedildiği yerde yeniden gücün doğduğu yerdir.
Bazen düşünüyorum; sabah uyanacağımıza dair bir garantimiz var mı? Sofradaki lokmayı yutacağımıza? Yolda başımıza ne geleceğini bilebilir miyiz? Yok… Zaten hayat dediğimiz şey baştan sona bir teslimiyet yürüyüşü değil mi?
Ama anestezi bu yürüyüşün daha bilinçli bir adımı gibi. Çünkü kendi rızanla, kendi isteğinle bırakıyorsun her şeyi. Bu teslimiyet, korkuyu değil huzuru getiriyor eğer gerçekten inanıyorsan.
Beni en çok rahatlatan ayet şu olmuştur hep:
Gerçekten de yeter. Çünkü Rabbim yeter.
O yüzden ameliyathaneye girerken, ağzımdan sadece şu kelimeler döküldü:
"Ya Rabbi, bana şifa verecek olan sensin. Beni sen koru. Kalbimi yalnız sana bağladım."
İnsan gözlerini yeniden açtığında, sadece bir operasyondan değil, bir teslimiyet imtihanından çıkmış gibi hissediyor. Belki hâlâ ağrın oluyor, belki hâlâ halsizsin… ama ruhun, o tevekkülün tadını bir kez aldıysa, bu defa başka uyanıyorsun.
Ve o zaman anlıyorsun:
Anestezi seni uyutmuş olabilir ama iman seni uyandırmıştır.
Ama işte tam da orada, o derin bilinmezliğin kıyısında bir hakikat seni bekler: Canı veren Allah’tır, alan da O’dur.
Anestezi… Bir nevi teslimiyet provası. Sen uyuyorsun, vücudun susuyor. Ama kalbin, eğer istiyorsa, tam da o anda Rabbine yöneliyor. İnsan, acziyetini orada en çıplak haliyle görüyor. Gücün, bilgin, birikimin; hepsi bir perde gibi çekiliyor. Elinde sadece dua kalıyor.
Ve ne güzeldir ki, dua, kontrolün kaybedildiği yerde yeniden gücün doğduğu yerdir.
Bazen düşünüyorum; sabah uyanacağımıza dair bir garantimiz var mı? Sofradaki lokmayı yutacağımıza? Yolda başımıza ne geleceğini bilebilir miyiz? Yok… Zaten hayat dediğimiz şey baştan sona bir teslimiyet yürüyüşü değil mi?
Ama anestezi bu yürüyüşün daha bilinçli bir adımı gibi. Çünkü kendi rızanla, kendi isteğinle bırakıyorsun her şeyi. Bu teslimiyet, korkuyu değil huzuru getiriyor eğer gerçekten inanıyorsan.
Beni en çok rahatlatan ayet şu olmuştur hep:
Gerçekten de yeter. Çünkü Rabbim yeter.
O yüzden ameliyathaneye girerken, ağzımdan sadece şu kelimeler döküldü:
"Ya Rabbi, bana şifa verecek olan sensin. Beni sen koru. Kalbimi yalnız sana bağladım."
İnsan gözlerini yeniden açtığında, sadece bir operasyondan değil, bir teslimiyet imtihanından çıkmış gibi hissediyor. Belki hâlâ ağrın oluyor, belki hâlâ halsizsin… ama ruhun, o tevekkülün tadını bir kez aldıysa, bu defa başka uyanıyorsun.
Ve o zaman anlıyorsun:
Anestezi seni uyutmuş olabilir ama iman seni uyandırmıştır.
