Çözüldü İslam Hukukunda Sivillerin Öldürülmesi Caiz mi?

Kardeşlerim, bize öğretilen İslam'da savaşta kadınlar, çocuklar ve eli silah tutmayanlar öldürülemez. Ama Hamas İsrailde sırf bir konseri tarayarak 250 kişiyi öldürdü. Bunu savunan müslümanlar var. Üstelik hocalar var. Ben anlamadım. Bize mi yanlış öğretildi yoksa bu hocalar mı yanlış yapıyor? Cahilliğimi mazur görün bilmediğimden soruyorum amacım kavga vs değil. Bilen hocalarım cevap verirse çok iyi olur.

İmkan olması durumunda operasyon sırasında savaşla alakası olmayan, savaşa katkı sağlamayan kadın, yaşlılar ve çocuklar öldürülmekten sakınılır. Gece gibi karanlıkta veya sivilleri öldürmeden operasyonun başarılı olma imkanı yok ise, sivilleri öldürmeye niyetlenmeden kafirlere saldırılabilir. Buna rağmen ayırım yapılamadan sivil de ölüyorsa mesuliyet yoktur.

İsrail Yahudiler'ine gündemimizdeki saldırıda ise, sivil halkın tamamı savaşçıdır, işgalcidir. Zira vatanlarında esir edilen, topraklarını işgal etmek için 1948 yılında tamamına yakını dünyanın çeşitli ülkelerinden Filistin'e gelip işgal ettiler ve her geçen günde toprakları büyüyttüler. Hiç biri de biz Filistinlilere her gün yapılan baskın ve saldırılardan rahatsızız demiyor aksine anaokuldan başlayarak müslüman nasıl öldürülür eğitim ve kini öğretimi üzerine yetiştirilmektedirler. Bunlar normal savaştaki öldürmekten sakınılan siviller gibi değillerdir.
Şeyh Suleyman el Ulvan'a: İsrail topraklarında yaşayan sivillerin öldürülmesini haram görenlerin görüşü soruldu.

Cevab:
Bu söz fıkha ve usûla dayanamayan bir sözdür. İşgal altındaki Filistin topraklarında erkek - kadın uzak durulması gereken hiçbir Yahudi yoktur.
Onların hepsi eğitilmiş askerlerdir, kendilerinden istenildiği vakit Filistin'deki Müslümanlar ile savaşmaya hazırdırlar ve Müslümanların topraklarını işgal etmişlerdir. Bu, onların kanlarını ve mallarını helal kılan şeylerden biridir.

Can ve mallarını helal kılan 3 şey onlarda toplanmıştır:
1- Müslümanların topraklarını işgal etmeleri. Şayet Müslüman bir kişi dahi senin hanene tecavüz edip işgal edecek olsa, önce güzel şekilde onu bundan alıkoymaya çalışırsın, eğer geri durmazsa öldürmen caiz olur.
Bu konuda tazminat da kefaret de gerekmez.
2- Müslümanları öldürmeleri.
3- Kâfir oluşları. Müslümanlara cizye vermeyen ve aramızda anlaşma olmayan tüm kafirler bizim için kanı ve malı helal olan harbî Kâfir kısmındandır.

Kâfirler kafirliklerini hakkıyla yapıyor ama biz Müslümanlar... Aman çocuğum! Aman çocuğumun rahatı! Aman bizim rahatımız! Su uyur düşman uyumaz dedikleri şey bu olsa gerek!

Es selamu aleykum,

Bu konuda benim de sorularım olacak,

1) Hadiste geçiyor, savaş meydanında kadın öldürüldüğünü duyunca peygamberimiz bunu eleştirdi, bu kadın savaşçılara hizmet mi ediyordu, savaş meydanında ne işi vardı? Şayet öyleyse (hizmet etti ise) bu kadının da savaşa bir katkısı var demektir, yardımın her çeşidi öldürülmeyi caiz kılmıyor anlıyorum bu olaydan. Bazıları oy kullanmayı veya savaşan askerleri sadece kalben veya fikir olarak desteklemesini de savaşa katkı olarak değerlendiriyor, doğrusu nedir? İslam'a göre bunlar da mı kasten öldürülmemesi gereken kadınlar yoksa kalben destek veya oy kullanmak da onları savaşa katkısı olanlardan kılıyor mu?

2) oy kullanan veya askerleri kalben destekleyen kadınları savaşa katkısı olanlardan saydığı için kasten hedef alan bir mücahidin değerlendirmesi ve bakış açısı bir ictihad mıdır?

3) Bazıları savaşsın savaşmasın, savaşa katkısı olsun olmasın, antlaşması olmayan buluğ çağına ermiş her erkeği harbi sayıyor; bu anlayış, üzerinde icma olan bir anlayış mıdır?

Âleykum selam we rahmetullah;


C 1 - 2- Küfür düzeninde Oy kullanan veya mevcud küfür otoriteyi ve silahlı kuvvetlerini fiziken olmadığı halde kalben / gönülden desteklediğini düşündüğü için bir mucâhid, kendi zann ve kanısıyla muslumanların emirinin böyle bir emiri olmamasına rağmen savaştan beri olan kadınları hedef alarak çeşitli silahlarla hedef alarak atışta bulunması, öldürüp yaralaması kendi hatalı içtihadıdır. Bir mucâhid, ilmi bir birikimi yokken, kâfir de olsalar, savaşla alakası olmayan ve öldürülmeleri yasaklanmış olanların öldürülmeleri câiz değildir, vebaldir.
Es-Sâ'b bin Cessâme (r.anh)'den; Şöyle demiştir: (Bir kere) Nebi ﷺ'e muşrik (muhârib)lerden aile sahibi olanlara (İslâm mucâhidleri tarafından) geceleyin baskın düzenleniyor ve (bu arada ayırd edilemeyerek) onların kadınları ve erginlik çağına varmamış çocukları da isabet alıyor (yaralanıyor, öldürülüyor), diye soru soruldu.
Nebi (Sallallahu Aleyhi ve Sellem): «Onlar da muşrikler (toplumun)dandır» buyurdu.
(İbn Mâce, Cihâd, 30, Hadis no: 2839)
Kastalani: Peygamber'in maksadı muşriklerin kadınlarını ve çocuklarını bile bile öldürmenin mubahlığı değildir. Maksad, muşriklerin erkeklerini öldürebilmek için kadınlarını ve çocuklarını öldürmek zarureti olduğu zaman bunların öldürülmesinin câizliğidir. Muşriklerin kadınlarını ve çocuklarını öldürmeden erkeklerini öldürmek mümkün ise kadınlarını ve çocuklarını öldürmek câiz değildir. Çünkü diğer bazı hadisler, muşriklerin kadınlarını ve çocuklarını öldürmeyi yasaklamıştır, der.

Hattabi de şöyle der:. Peygamber ﷺ'in: "Muşriklerin kadınları ve çocukları Onların camiasındandır" hadisinden maksadı, kadın ve çocukların dini hükümler konusunda aile reisine tâbi olmasıdır. Yoksa Peygamber ﷺ, muşriklerin çoluk çocuklarını kasden öldürmeyi mubah kılmış değildir. Bunun mubahlığı ancak ayırd etmenin mümkün olmadığı durumlara ve zamanlara aittir. Mesela, muşrikler çoluk çocuklarıyla birlikte bir vapurda veya bir kale'de iken ve muşrikler ile müslümanlar arasında savaş devam ederken bu gibi durumlarda vapuru batırmak ve kale'yi yıkmak mubahtır.
Hanzala el-Kâtib (Radıyallâhu anh)'den; Şöyle demiştir:
Biz (bir kere) Rasulullah ﷺ'in beraberinde bir savaşa gittik. Sonra başında halkın toplandığı öldürülmüş bir kadın cesedine uğradık. Halk Rasûl-u Ekram ﷺ için dağıldı. Sonra Rasûlu Ekram ﷺ: «Bu kadın savaşanlar içinde savaşmış değildi», buyurdu.
Sonra bir adama: «Hâlid bin el-Velîd'e git ve O'na de ki: Rasulullah ﷺ sana emrederek diyor ki: Sakın hiç bir kadını ve (savaştan başka iş için) kiralanan hiç bir adamı öldürme.»
(İbn Mâce, Cihâd, 30, Hadis no: 2842; Hâkim, II, 122; Beyhakī, IX, 91)

Seleme (r.anh)'ın hadisini Ebu Davud ve Nesai de rivayet etmişlerdir. Ebu Davud'un rivayetinde: "Seleme (r.anh): O gece muşriklerden yedi aşiret halkını ben kendi elimle öldürdüm", demiştir.
Bu hadis de savaş halinde muşriklerin evlerine gece baskını düzenlemenin ve baskın esnasında kadınları ve çocukları ayırd etmek mümkün olmadığı takdirde ev halkından erkekleri öldürürken bu meyanda kadınları ve çocukları da öldürmenin câizliğine delalet eder.
İbn-i Ömer (r.anhuma)'ın hadisini Buhari, Tirmizi, Ebu Davud ve Nesai de rivayet etmişlerdir. Bu hadis savaşta kadınları ve çocukları bile bile öldürmenin yasaklığına delalet eder.
Avnu'l-Mabud yazarı bu hadisin şerhinde: Bu hadis, savaşta kadınları ve çocukları öldürmenin câiz olmadığına delildir.
Malik ve Evzai de böyle hükmetmişlerdir. Bu iki âlimin görüşüne göre bunlar hiç bir durumda öldürülemezler.
Şafii ve Kufe alimlerine göre ise kadın, savaşa katıldığı zaman öldürülmesi caizdir, der.
Hattabi bu hadisin izahında: Bu hadis, kadının savaştığı zaman öldürülmesinin caizliğine delalet eder. Çünkü görüldüğü gibi Peygamber ﷺ bu kadının öldürülmesinin haramlığına gerekçe olarak kadının savaşmamasını göstermiştir. Şu halde kadın savaşa katıldığı zaman öldürülmesi câizdir. Hadisten bu netice çıkarılır.
Asif: Kiralanan ve tabi olan demektir, der.
Sindi: de: Hadiste öldürülmesi yasaklanan kiralık adamdan maksad çobanlık gibi hizmetler için kiralanan kimse olsa gerek. Savaşmak üzere kiralanan kimse kasdedilmiş değildir, der.

Bu olay, yalnız kâfirlerin kötülüklerini ve müslümanlar üzerindeki her türlü olumsuz tesirlerini önlemek için savaşılacağını gösterir. (Ebû Bekr Şemsu’l-eimme Muhammed b. Ebî Sehl Ahmed es-Serahsî, el-Mebsûṭ,, C. X, Sf: 5)
Eğer savaşın sebebi küfür olsaydı kâfir kadınların da öldürülmesi gerekirdi. Kadın fiilen savaşmadığı için öldürülmesinin haram olduğu anlaşılmaktadır. Bunun gibi, dinden dönen kadının öldürülmemesiyle ilgili hüküm de kadının muharip sayılmamasıyla izah edilmiştir (Ebû Zeyd Abdullāh (Ubeydullāh) b. Muhammed b. Ömer b. Îsâ, vr. 202 a b; Ebû Abdillâh Radıyyuddîn Burhânu’l-İslâm Muhammed b. Muhammed es-Serahsî et-Tûsânî, vr. 408b)

O mucâhid, müslümanlarla savaşmıyorsa(!), zaten kâfir gördüklerini ülkenin vatandaşları zaten kâfirdir, Oy verdi diye kâfir olacak olsa bile , oy vermeden önce de kâfirdir zaten. Yok kendini müslüman zanneden bir vatandaş kabul ediliyorsa, bu kişi de zaten kâfirdir. Yok kâfir olmayıp da oy verdi diye kâfir oldu sayıyorsa bile, Oy veren kâfirin hükmü murted gibi öldürülmesi gerekmektedir.
Ayrıca kalbden geçeni yarmadan biliyorsa vebaldedir. Bu mantıkla herkes istemediği, kızdığı bir kimseyi kalben böyle düşünüyor, inanıyor diye herkes sevmediği kimseleri öldürür, sonrada böyle geçersiz bahane ileri sürer..

Kısacası bir kimse bu kadar geçersiz ve delilsiz bir şekilde nefsi zanlarıyla karar vererek mâsumların ölümüne sebeb olacak şekilde zannda bulunması ve ölümlere sebeb olması büyük günahtır, şahsi içtihad değildir Hakkında hüküm olan bir konuda tersine nefsi kararlarıyla canlara sebeb olunamaz. Bir de buna hatalı içtihat diyerek 1 sevab almaya çalışılamaz.

C 3 -
Harbî Kâfir (Ehlu’l Harb):

İslam âlimleri, Harbî kafiri ittifakla şu şekilde tarif etmişlerdir: "Müslümanlarla eman, anlaşma ve zimmet ahdi olmayan kâfirlerdir."

Harbî/savaş halindeki kâfir; Müslümanların zimmetine girmeyen her kâfirdir. İster anlaşmalı olsun ister emanlı olsun, ister anlaşmalı ve emanlı olmasın fark etmez. İslâm Devleti ile herhangi bir kâfir devlet arasında bir anlaşma yapıldığında, bu devletin tebaası anlaşmalı olup, onlarla aramızdaki anlaşmanın belirlemiş olduğu hususa göre muamele görülür. Bu anlaşmanın belirlediği her husus uygulanır. Ancak anlaşmanın varlığına rağmen anlaşmalı kâfirler, hükmen harbî kâfir olmaları konumundan dışarı çıkmazlar. Çünkü anlaşmanın bitmesi veya onlar tarafından veya bizim tarafımızdan bozulması ile birlikte onların hükmü diğer harbî kâfirlerin hükmüne döner.

Müslümanlar ile arasında bir anlaşma olmayanlar hükmen değil fiilen harbî kâfirlerdir. Harbî/savaş halindeki kâfir; Müslümanların zimmetine girmeyen her kâfirdir. İster anlaşmalı olsun ister emanlı olsun, ister anlaşmalı ve emanlı olmasın fark etmez. İslâm Devleti ile herhangi bir kâfir devlet arasında bir anlaşma yapıldığında, bu devlet arasında bir anlaşma yapıldığında, bu devletin tebaası anlaşmalı olup, onlarla aramızdaki anlaşmanın belirlemiş olduğu hususa göre muamele görülür.

Bundan dolayı; Müslümanlara karşı onları güçlendirme söz konusu olduğunda onlara silah ve savaş malzemelerinin satışı engellenir. Fakat Müslümanlara karşı onları güçlendirme söz konusu olmadığında onlara silah ve savaş malzemelerinin satışı engellenmez. Özellikle İslâm Devleti -bütün büyük devletlerde olduğu gibi- silah imal edip sattığında engellenmez.

Anlaşmada onlara silah ve savaş malzemeleri satmanın câiz oluşu zikredilse fakat bu satış onları Müslümanlara karşı güçlendiriyorsa bu şarta bağlı kalınmaz. Çünkü bu şart Şer’iata muhaliftir. Şer’iata muhalif olan her şart batıldır, bağlayıcı olmaz.

Kendileriyle aramızda bir anlaşma olmayanlar hükmen değil fiilen harbî kâfirlerdir. İster onlar ile aramızda bilfiil harb başlamış olsun ister ise olmasın fark etmez. Dolayısıyla her sefer için özel eman/vize ile olmadıkça onların Müslümanların ülkelerine girmelerine izin verilmez. Onlara ancak belirli, sınırlı bir süre ile ikamet izni verilir.

Ancak bilfiil savaşan harbî kâfir devlet ile bilfiil savaşmayan harbî kâfir devlet arasında fark vardır. Bu fark ise; bilfiil savaşan ile barış anlaşmasından önce herhangi bir anlaşma yapılmaz. Onun tebaasından olan bir kişiye ancak, Allah’ın kelamını dinlemek için geldiğinde veya Müslümanların ülkesinde yaşayan bir zimmî olmak için geldiğinde eman verilir. Bilfiil savaşmayan harbî devlet böyle değildir. Zira onunla ticaret anlaşmaları, iyi komşuluk ve diğer anlaşmalar yapılır. Onun tebaasına ticaret, ya da gezinti, ya da yolculuk için İslâm beldelerine girmesine eman verilir. (Takiyuddin en Nebhani, İslam Şahsiyeti, C. 2)

Bu tanıma göre ister bizimle savaşsın ister savaşmasın, kâfirliğinden ötürü kâfirlerde asıl olan onların harbî olmasıdır. Buna göre aramızda herhangi bir eman, söz ve zimmet ahdi olmayan bir kâfir, silahını bize doğrultmasa dahi, öldürülebilir ve malı ganimet alınabilir. Yani malı ve kanı Müslümanlara helaldir. Bunun savaşıp savaşmaması, öldürülmesi açısından bir farklılık göstermemektedir.

Zimmet Ehl-i Kâfirler:
Bunlar, İslam diyarında küfürleri üzere ikâmet edip cizye veren ve kendisinde İslam’ın hükümleri tatbik edilen kimselerdir.

Sözleşmeli Kâfirler:
Bunlar, Müslümanların halifesinin, Müslümanların maslahatı gereği kendileriyle belli bir muddet savaşmamak üzere andlaştığı kimselerdir.

Eman (Güven) Altındaki Kâfirler:
Bunlar, kendisine karışılmamak üzere Müslümanlardan güvence alarak İslam diyarına giren kimselerdir.


İbn-i Kayyım el Cevziyye rahimehullah şöyle demektedir:
Berae (Tevbe) suresinin inişinden sonra artık kâfirler üç kısma ayrıldı:

1-Onunla savaşanlar,
2-Barış yapanlar,
3-Zimmiler.

Sonra, andlaşma ve barış yapılanlar İslam’a döndü ve kâfirler iki kısım kaldı.
1-Savaşanlar
2-Zımmiler

Peygamber ﷺ ile savaşanlar O’ndan ﷺ korkuyorlardı. Böylece Peygamber ﷺ açısından dünyada yaşayanlar üçe ayrılmış oluyordu:
1-Kendisine inanan Müslümanlar
2-Eman altında olanlar
3-Kendisinden korkup savaşanlar. (İbn-i Kayyım el Cevziyye, Zâdu’l Mead, C.3, Sf: 145)


Yeryüzündeki insanların İslam’la olan durumları açısından üçe ayrılır:

1-Müslümanlar

2-İslam dinine girmediği halde Müslümanlarla; cizye, andlaşma veya eman ile selamette olanlar.

Bu iki kısımdakilerin malları ve canları güven altındadır. Ancak malını veya kanını mubah kılacak şer’i bir suç işlemesi bundan müstesnadır.

3-Bunların dışında kalan yeryüzündeki tüm insanlar yani yeryüzünde yaşayıp İslam’a girmemiş tüm kafirler, Müslümanlarla zimmet, sulh veya eman ile bir güvencesi olmayanlar, İslam’la savaşan ve emanı olmayan bir kâfirdir.
Bu kâfir, hangi çeşit olursa olsun harbî kâfir olması açısından hükmü değişmez. İster tağutların ordularında bir asker olsun, isterse de sıradan bir vatandaş olsun.
İslam âlimleri, kendisinde eman, zimmet veya bir andlaşma olmayan kâfirlerin kanları ve mallarının helal olduğu konusunda icma etmişlerdir. Bunun hilafını söyleyen hiçbir muteber âlim yoktur.

Abdulmuizz Fida' Alıntı:

Âleykum selam we rahmetullah;


C 1 - 2- Küfür düzeninde Oy kullanan veya mevcud küfür otoriteyi ve silahlı kuvvetlerini fiziken olmadığı halde kalben / gönülden desteklediğini düşündüğü için bir mucâhid, kendi zann ve kanısıyla muslumanların emirinin böyle bir emiri olmamasına rağmen savaştan beri olan kadınları hedef alarak çeşitli silahlarla hedef alarak atışta bulunması, öldürüp yaralaması kendi hatalı içtihadıdır. Bir mucâhid, ilmi bir birikimi yokken, kâfir de olsalar, savaşla alakası olmayan ve öldürülmeleri yasaklanmış olanların öldürülmeleri câiz değildir, vebaldir.

حدّثنا أَبُو بَكْرٍ بْنُ أبِي شَيْبَةَ. ثنا سُفْيَانُ بْنُ عُيَيْنَةَ عَنِ الزُّهْرِيِّ، عَنْ عُبَيَدِ اللهِ ابْنِ عِبْدِ اللهِ، عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ؛ قَالَ: ثنا الصَّعْبُ بْنُ جُثَامَةَ؛ قَالَ: سًئِلَ الْنَّبِيُّ صلى الله عليه وسلم عَنْ أَهْلِ الدَّارِ مِنَ المُشْرِكِينَ يُبَيَّتُونَ، فَيُصَابُ النِّسَاءُ وَالصِّبْيَانُ؟ قَالَ: ((هُمْ مِنْهُمْ)).​

Es-Sâ'b bin Cessâme (r.anh)'den; Şöyle demiştir: (Bir kere) Nebi ﷺ'e muşrik (muhârib)lerden aile sahibi olanlara (İslâm mucâhidleri tarafından) geceleyin baskın düzenleniyor ve (bu arada ayırd edilemeyerek) onların kadınları ve erginlik çağına varmamış çocukları da isabet alıyor (yaralanıyor, öldürülüyor), diye soru soruldu.
Nebi (Sallallahu Aleyhi ve Sellem): «Onlar da muşrikler (toplumun)dandır» buyurdu.
(İbn Mâce, Cihâd, 30, Hadis no: 2839)
Kastalani: Peygamber'in maksadı muşriklerin kadınlarını ve çocuklarını bile bile öldürmenin mubahlığı değildir. Maksad, muşriklerin erkeklerini öldürebilmek için kadınlarını ve çocuklarını öldürmek zarureti olduğu zaman bunların öldürülmesinin câizliğidir. Muşriklerin kadınlarını ve çocuklarını öldürmeden erkeklerini öldürmek mümkün ise kadınlarını ve çocuklarını öldürmek câiz değildir. Çünkü diğer bazı hadisler, muşriklerin kadınlarını ve çocuklarını öldürmeyi yasaklamıştır, der.

Hattabi de şöyle der:. Peygamber ﷺ'in: "Muşriklerin kadınları ve çocukları Onların camiasındandır" hadisinden maksadı, kadın ve çocukların dini hükümler konusunda aile reisine tâbi olmasıdır. Yoksa Peygamber ﷺ, muşriklerin çoluk çocuklarını kasden öldürmeyi mubah kılmış değildir. Bunun mubahlığı ancak ayırd etmenin mümkün olmadığı durumlara ve zamanlara aittir. Mesela, muşrikler çoluk çocuklarıyla birlikte bir vapurda veya bir kale'de iken ve muşrikler ile müslümanlar arasında savaş devam ederken bu gibi durumlarda vapuru batırmak ve kale'yi yıkmak mubahtır.

حدّثنا أَبُو بَكْرٍ بْنُ أبِي شَيْبَةَ. ثنا وَكِيعٌ عَنْ سُفْيَانَ، عَنْ أَبِي الزِّنَادِ، عَنِ الْمُرَقَّعِ بْنِ عِبْدِ الله بْنِ صَيْفِيٍّ، عَنْ حَنْظَلضةَ الْكَاتِبِ؛ قَالَ: غَزَونَا مَعَ رَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم. فَمَرَرْنَا عَلَى امْرَأَةٍ مَقْتُولَةٍ قَدِ اجْتَمَعَ عَلَيْهَا النَّاسُ. فَأَخْرَجُوا لَهُ. فَقَالَ: ((مَاكَانَتْ هَذِهِ تُقَاتِلُ فِيمَنْ يُقَاتِلُ)) ثُمَّ قَالَ لِرَجُلٍ: ((انْطَلِقْ إِلَى خَالِدِ بْنِ الوَلِيْدِ، فَقُلْ لَهُ: إِنَّ رَسُولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم يَأْمُرَكَ، يَقُولُ: لاَ تَقْتُلَنَّ ذُرِّيَّةً وَلاَ عَسِيفاً)).​

Hanzala el-Kâtib (Radıyallâhu anh)'den; Şöyle demiştir:
Biz (bir kere) Rasulullah ﷺ'in beraberinde bir savaşa gittik. Sonra başında halkın toplandığı öldürülmüş bir kadın cesedine uğradık. Halk Rasûl-u Ekram ﷺ için dağıldı. Sonra Rasûlu Ekram ﷺ: «Bu kadın savaşanlar içinde savaşmış değildi», buyurdu.
Sonra bir adama: «Hâlid bin el-Velîd'e git ve O'na de ki: Rasulullah ﷺ sana emrederek diyor ki: Sakın hiç bir kadını ve (savaştan başka iş için) kiralanan hiç bir adamı öldürme.»
(İbn Mâce, Cihâd, 30, Hadis no: 2842; Hâkim, II, 122; Beyhakī, IX, 91)

Seleme (r.anh)'ın hadisini Ebu Davud ve Nesai de rivayet etmişlerdir. Ebu Davud'un rivayetinde: "Seleme (r.anh): O gece muşriklerden yedi aşiret halkını ben kendi elimle öldürdüm", demiştir.
Bu hadis de savaş halinde muşriklerin evlerine gece baskını düzenlemenin ve baskın esnasında kadınları ve çocukları ayırd etmek mümkün olmadığı takdirde ev halkından erkekleri öldürürken bu meyanda kadınları ve çocukları da öldürmenin câizliğine delalet eder.
İbn-i Ömer (r.anhuma)'ın hadisini Buhari, Tirmizi, Ebu Davud ve Nesai de rivayet etmişlerdir. Bu hadis savaşta kadınları ve çocukları bile bile öldürmenin yasaklığına delalet eder.
Avnu'l-Mabud yazarı bu hadisin şerhinde: Bu hadis, savaşta kadınları ve çocukları öldürmenin câiz olmadığına delildir.
Malik ve Evzai de böyle hükmetmişlerdir. Bu iki âlimin görüşüne göre bunlar hiç bir durumda öldürülemezler.
Şafii ve Kufe alimlerine göre ise kadın, savaşa katıldığı zaman öldürülmesi caizdir, der.
Hattabi bu hadisin izahında: Bu hadis, kadının savaştığı zaman öldürülmesinin caizliğine delalet eder. Çünkü görüldüğü gibi Peygamber ﷺ bu kadının öldürülmesinin haramlığına gerekçe olarak kadının savaşmamasını göstermiştir. Şu halde kadın savaşa katıldığı zaman öldürülmesi câizdir. Hadisten bu netice çıkarılır.
Asif: Kiralanan ve tabi olan demektir, der.
Sindi: de: Hadiste öldürülmesi yasaklanan kiralık adamdan maksad çobanlık gibi hizmetler için kiralanan kimse olsa gerek. Savaşmak üzere kiralanan kimse kasdedilmiş değildir, der.

Bu olay, yalnız kâfirlerin kötülüklerini ve müslümanlar üzerindeki her türlü olumsuz tesirlerini önlemek için savaşılacağını gösterir. (Ebû Bekr Şemsu’l-eimme Muhammed b. Ebî Sehl Ahmed es-Serahsî, el-Mebsûṭ,, C. X, Sf: 5)
Eğer savaşın sebebi küfür olsaydı kâfir kadınların da öldürülmesi gerekirdi. Kadın fiilen savaşmadığı için öldürülmesinin haram olduğu anlaşılmaktadır. Bunun gibi, dinden dönen kadının öldürülmemesiyle ilgili hüküm de kadının muharip sayılmamasıyla izah edilmiştir (Ebû Zeyd Abdullāh (Ubeydullāh) b. Muhammed b. Ömer b. Îsâ, vr. 202 a b; Ebû Abdillâh Radıyyuddîn Burhânu’l-İslâm Muhammed b. Muhammed es-Serahsî et-Tûsânî, vr. 408b)

O mucâhid, müslümanlarla savaşmıyorsa(!), zaten kâfir gördüklerini ülkenin vatandaşları zaten kâfirdir, Oy verdi diye kâfir olacak olsa bile , oy vermeden önce de kâfirdir zaten. Yok kendini müslüman zanneden bir vatandaş kabul ediliyorsa, bu kişi de zaten kâfirdir. Yok kâfir olmayıp da oy verdi diye kâfir oldu sayıyorsa bile, Oy veren kâfirin hükmü murted gibi öldürülmesi gerekmektedir.
Ayrıca kalbden geçeni yarmadan biliyorsa vebaldedir. Bu mantıkla herkes istemediği, kızdığı bir kimseyi kalben böyle düşünüyor, inanıyor diye herkes sevmediği kimseleri öldürür, sonrada böyle geçersiz bahane ileri sürer..

Kısacası bir kimse bu kadar geçersiz ve delilsiz bir şekilde nefsi zanlarıyla karar vererek mâsumların ölümüne sebeb olacak şekilde zannda bulunması ve ölümlere sebeb olması büyük günahtır, şahsi içtihad değildir Hakkında hüküm olan bir konuda tersine nefsi kararlarıyla canlara sebeb olunamaz. Bir de buna hatalı içtihat diyerek 1 sevab almaya çalışılamaz.

C 3 -
Harbî Kâfir (Ehlu’l Harb):

İslam âlimleri, Harbî kafiri ittifakla şu şekilde tarif etmişlerdir: "Müslümanlarla eman, anlaşma ve zimmet ahdi olmayan kâfirlerdir."

Harbî/savaş halindeki kâfir; Müslümanların zimmetine girmeyen her kâfirdir. İster anlaşmalı olsun ister emanlı olsun, ister anlaşmalı ve emanlı olmasın fark etmez. İslâm Devleti ile herhangi bir kâfir devlet arasında bir anlaşma yapıldığında, bu devletin tebaası anlaşmalı olup, onlarla aramızdaki anlaşmanın belirlemiş olduğu hususa göre muamele görülür. Bu anlaşmanın belirlediği her husus uygulanır. Ancak anlaşmanın varlığına rağmen anlaşmalı kâfirler, hükmen harbî kâfir olmaları konumundan dışarı çıkmazlar. Çünkü anlaşmanın bitmesi veya onlar tarafından veya bizim tarafımızdan bozulması ile birlikte onların hükmü diğer harbî kâfirlerin hükmüne döner.

Müslümanlar ile arasında bir anlaşma olmayanlar hükmen değil fiilen harbî kâfirlerdir. Harbî/savaş halindeki kâfir; Müslümanların zimmetine girmeyen her kâfirdir. İster anlaşmalı olsun ister emanlı olsun, ister anlaşmalı ve emanlı olmasın fark etmez. İslâm Devleti ile herhangi bir kâfir devlet arasında bir anlaşma yapıldığında, bu devlet arasında bir anlaşma yapıldığında, bu devletin tebaası anlaşmalı olup, onlarla aramızdaki anlaşmanın belirlemiş olduğu hususa göre muamele görülür.

Bundan dolayı; Müslümanlara karşı onları güçlendirme söz konusu olduğunda onlara silah ve savaş malzemelerinin satışı engellenir. Fakat Müslümanlara karşı onları güçlendirme söz konusu olmadığında onlara silah ve savaş malzemelerinin satışı engellenmez. Özellikle İslâm Devleti -bütün büyük devletlerde olduğu gibi- silah imal edip sattığında engellenmez.

Anlaşmada onlara silah ve savaş malzemeleri satmanın câiz oluşu zikredilse fakat bu satış onları Müslümanlara karşı güçlendiriyorsa bu şarta bağlı kalınmaz. Çünkü bu şart Şer’iata muhaliftir. Şer’iata muhalif olan her şart batıldır, bağlayıcı olmaz.

Kendileriyle aramızda bir anlaşma olmayanlar hükmen değil fiilen harbî kâfirlerdir. İster onlar ile aramızda bilfiil harb başlamış olsun ister ise olmasın fark etmez. Dolayısıyla her sefer için özel eman/vize ile olmadıkça onların Müslümanların ülkelerine girmelerine izin verilmez. Onlara ancak belirli, sınırlı bir süre ile ikamet izni verilir.

Ancak bilfiil savaşan harbî kâfir devlet ile bilfiil savaşmayan harbî kâfir devlet arasında fark vardır. Bu fark ise; bilfiil savaşan ile barış anlaşmasından önce herhangi bir anlaşma yapılmaz. Onun tebaasından olan bir kişiye ancak, Allah’ın kelamını dinlemek için geldiğinde veya Müslümanların ülkesinde yaşayan bir zimmî olmak için geldiğinde eman verilir. Bilfiil savaşmayan harbî devlet böyle değildir. Zira onunla ticaret anlaşmaları, iyi komşuluk ve diğer anlaşmalar yapılır. Onun tebaasına ticaret, ya da gezinti, ya da yolculuk için İslâm beldelerine girmesine eman verilir. (Takiyuddin en Nebhani, İslam Şahsiyeti, C. 2)

Bu tanıma göre ister bizimle savaşsın ister savaşmasın, kâfirliğinden ötürü kâfirlerde asıl olan onların harbî olmasıdır. Buna göre aramızda herhangi bir eman, söz ve zimmet ahdi olmayan bir kâfir, silahını bize doğrultmasa dahi, öldürülebilir ve malı ganimet alınabilir. Yani malı ve kanı Müslümanlara helaldir. Bunun savaşıp savaşmaması, öldürülmesi açısından bir farklılık göstermemektedir.

Zimmet Ehl-i Kâfirler:
Bunlar, İslam diyarında küfürleri üzere ikâmet edip cizye veren ve kendisinde İslam’ın hükümleri tatbik edilen kimselerdir.

Sözleşmeli Kâfirler:
Bunlar, Müslümanların halifesinin, Müslümanların maslahatı gereği kendileriyle belli bir muddet savaşmamak üzere andlaştığı kimselerdir.

Eman (Güven) Altındaki Kâfirler:
Bunlar, kendisine karışılmamak üzere Müslümanlardan güvence alarak İslam diyarına giren kimselerdir.


İbn-i Kayyım el Cevziyye rahimehullah şöyle demektedir:
Berae (Tevbe) suresinin inişinden sonra artık kâfirler üç kısma ayrıldı:

1-Onunla savaşanlar,
2-Barış yapanlar,
3-Zimmiler.

Sonra, andlaşma ve barış yapılanlar İslam’a döndü ve kâfirler iki kısım kaldı.
1-Savaşanlar
2-Zımmiler

Peygamber ﷺ ile savaşanlar O’ndan ﷺ korkuyorlardı. Böylece Peygamber ﷺ açısından dünyada yaşayanlar üçe ayrılmış oluyordu:
1-Kendisine inanan Müslümanlar
2-Eman altında olanlar
3-Kendisinden korkup savaşanlar.(İbn-i Kayyım el Cevziyye, Zâdu’l Mead, C.3, Sf: 145)


Yeryüzündeki insanların İslam’la olan durumları açısından üçe ayrılır:

1-Müslümanlar

2-İslam dinine girmediği halde Müslümanlarla; cizye, andlaşma veya eman ile selamette olanlar.

Bu iki kısımdakilerin malları ve canları güven altındadır. Ancak malını veya kanını mubah kılacak şer’i bir suç işlemesi bundan müstesnadır.

3-Bunların dışında kalan yeryüzündeki tüm insanlar yani yeryüzünde yaşayıp İslam’a girmemiş tüm kafirler, Müslümanlarla zimmet, sulh veya eman ile bir güvencesi olmayanlar, İslam’la savaşan ve emanı olmayan bir kâfirdir.
Bu kâfir, hangi çeşit olursa olsun harbî kâfir olması açısından hükmü değişmez. İster tağutların ordularında bir asker olsun, isterse de sıradan bir vatandaş olsun.
İslam âlimleri, kendisinde eman, zimmet veya bir andlaşma olmayan kâfirlerin kanları ve mallarının helal olduğu konusunda icma etmişlerdir. Bunun hilafını söyleyen hiçbir muteber âlim yoktur.

Genişletmek için tıkla ...

Bu konuda bir sorum daha var hocam,

Harbi kafirin kanı helaldir görüşü icmadır diyoruz ancak bazı alimler erkeklerden olan yaşlıların, felçlilerin, sağ eli kesik olanların, rahiplerin, çiftçi ve işçilerin öldürülmesi haramdır diyorlar, bu sayılanlar sivil olduğu için bazıları daha ileriye giderek tüm savaşmayan sivillerin aynı kategoride olduğunu söylüyorlar, bunu nasıl bağdaştıracağız? Savaşın/cihadın illeti küfürdür, antlaşması olmayan tüm (baliğ olan) erkeklerin kanı mübahtır diyen alimler; peygamberimizin öldürülmesini nehyettiği rahiplerin, yaşlıların, işçi ve çiftçilerin nehyetmesinin sebebini nasıl açıklıyorlar, şer'an haram olduğu için değil, (bazen) maslahat olmadığı için nehyetti mi diyorlar veya bu nehiy keraheti ifade ediyor mu diyorlar? Yani gelen bu delillere nasıl reddiye veriyorlar?

Abdullah el Hanbeli' Alıntı:

Bu konuda bir sorum daha var hocam,

Harbi kafirin kanı helaldir görüşü icmadır diyoruz ancak bazı alimler erkeklerden olan yaşlıların, felçlilerin, sağ eli kesik olanların, rahiplerin, çiftçi ve işçilerin öldürülmesi haramdır diyorlar, bu sayılanlar sivil olduğu için bazıları daha ileriye giderek tüm savaşmayan sivillerin aynı kategoride olduğunu söylüyorlar, bunu nasıl bağdaştıracağız? Savaşın/cihadın illeti küfürdür, antlaşması olmayan tüm (baliğ olan) erkeklerin kanı mübahtır diyen alimler; peygamberimizin öldürülmesini nehyettiği rahiplerin, yaşlıların, işçi ve çiftçilerin nehyetmesinin sebebini nasıl açıklıyorlar, şer'an haram olduğu için değil, (bazen) maslahat olmadığı için nehyetti mi diyorlar veya bu nehiy keraheti ifade ediyor mu diyorlar? Yani gelen bu delillere nasıl reddiye veriyorlar?

Genişletmek için tıkla ...

Ana Kaide: Harbi Kâfirin Kanı Helaldir​

Bu konuda alimler arasında icma vardır. İmam Nevevî (rahimehullah) şöyle der:
"Bütün harbi kâfirlerin (kadın, erkek fark etmeksizin) öldürülmesi câizdir. Kadınlar ve çocuklar gibi bazıları için Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) öldürmeme emri vermiştir; ama bu haram olduğu için değil, maslahat gereği olmuştur." (el-Minhâc Şerhu Sahih Muslim, C. 12, Sf: 48)

İbn Kudame (rahimehullah) da şöyle der:
"Kadınlar, çocuklar, rahipler, körler ve yaşlılar müşriklerden olduklarında, eğer savaşmazlarsa öldürülmezler. Çünkü Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) bunu yasaklamıştır." (İbn Kudame el Makdisi, el-Muğnî, C. 9, Sf: 232)
Fakat hemen ardından bu yasakların hükmü tartışılır:
Haram mı?
Tahrimen mekruh mu?
Sadece maslahat gereği mi?

Nehiylerin Yorumu: Haram mı, Maslahat mı?
Bazı rivayetlerde Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şu grupları öldürmeyi nehyetmiştir:
Kadınlar, Çocuklar, Rahipler, Yaşlılar, Çiftçiler.

Bu konuda Şafii, Hanbeli ve Selefi çizgi :
Nehiy maslahata mebnidir. Yani savaş esnasında kadın ve çocukları öldürmeyi yasaklamıştır ama bu haramlık değil, maslahat içindir. Eğer kadın veya rahip fiilen savaşırsa veya potansiyel tehlike arz ederse öldürülmesi caiz olur.
Buna delil:
Sahih Muslim’de: Kadınlar öldürülmesin denilmiş, ama İbn Abbas (r.anhuma) şöyle demiştir: "Savaşan kadın öldürülür." (Muslim, 1744).

İbn Kudame el makdisi; “Kadınlar savaşmıyorsa öldürülmez. Ama savaşan kadın öldürülür.” (İbn Kudâme, el-Muğnî, C. 9, Sf: 254)
Ebu Bekir es-Sıddîk’in vasiyeti: "Ağaçları yakmayın, yaşlıları ve çocukları öldürmeyin..." (Muvatta, Cihad 15)
Bu tür ifadeler askerî disiplin ve maslahat için söylenmiştir.

İmam Şevkânî (rahimehullah) şöyle özetler: “Bu yasaklar maslahat içindir. Yoksa asli hükümde harbi kâfirin kanı mubahtır.” (İmam Şevkânî, Neylu’l-Evtar)

Bazı Zahiriler ve muasır bazı fukaha:
Bazı alimler bu nehiylerin haramlığa delalet ettiğini düşünmüştür. Özellikle işçi, çiftçi, rahip gibi savaşmayanların öldürülmesini mutlak haram sayanlar olmuştur. Fakat bu görüş, çoğunluk tarafından kabul edilmemiştir.


“Bir kadın cesedi gördüler.
Rasulullah (s.a.v): ‘Bu ne için öldürülmüş? Kadın savaşmaz!’ buyurdu.”
(Buhârî, Cihad, 146)

“Rahipleri bırakın. Onlar savaşmazlar.”
(Ebû Dâvûd, Hadis no: 2663, Sahîh li gayrihî, el-Elbânî)
Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem)’in rahipleri ve yaşlıları öldürmeyi nehyetmesi şu şekilde izah edilir:
A- Nehiy maslahat içindir:
Birçok Selefi ve Hanbeli alim, bu yasaklamaların duruma göre olduğunu, şer’an haramlık bildirmediğini belirtmiştir. Çünkü: İllet “küfür” olduğu için: Rahip veya çiftçi olması Onu masum yapmaz.
Yani fiilen savaşmayacak birini öldürmek, toplumda İslam’a karşı nefret doğurabilir, insanlar din adamlarını koruma refleksi gösterir vs. Bu maslahat değişirse durum da değişebilir.
Maslahat ve strateji: Rahip öldürmemek, Hristiyanlar arasında isyanı tetiklememek için bir siyasettir. Ama bu mutlak haramlık değildir.
B- Nehiy, haramlığa değil, mekruhluk ya da izne kapalı olmaya delalet eder:
Yani şer’î değil siyasi bir nehiydir.
C- İstisna dışı durumlarda yine de öldürülmeleri caizdir:
Mesela: Kadın istihbarat yaparsa, yaşlı bağış toplayıp silah aldırırsa, işçi cephane üretirse, öldürülür.

Şeyhu'l islam İbn Teymiyye de bu konuda şöyle der: "Kadın, çocuk gibi bazı kafirlerin öldürülmesi Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) tarafından yasaklanmıştır. Ancak bu yasak, asıl olarak haramlık için değil, maslahat içindir. Duruma göre bu hüküm değişebilir." (İbn Teymiyye, el-Fetava’l-Kubra, C. 4, Sf: 520)
“Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in bazı kadınları, çocukları ve yaşlıları öldürmeyi nehyetmesi şer’î bir haramlık nedeniyle değil, maslahat ve merhamet nedeniyle olmuştur.” (İbn Teymiyye, es-Sarîm el-Meslûl, Sf: 518)

İbn Kayyim da şöyle der: “Savaşmayan yaşlıları öldürmeme nehyi, maslahat gerekçelidir; mutlak bir haramlık değildir.” (İbn Kayyim el Cevziyye, Ahkâmu Ehli’z-Zimme, C. 1, Sf: 207)


Usulî Kaide:
"El-aslu fi’d-dimâ el-hurme (Canlarda asıl olan haramlıktır)" kaidesi Müslümanlar için geçerlidir.
Ama harbi kafirler için asıl olan ibâhadır (mubah oluşudur).
Yani: Müslümanların canı dokunulmaz. Harbi kafirlerin canı mubahtır, maslahat gereği korunabilir.

“Bu nehiyler maslahat temellidir; şer’î haramlık bildirmez.”
Bu görüş İbn Teymiyye, İbn Kayyim, el-Elbânî, Nasır el-Fahd, Ebu Katâde el-Filistînî gibi âlimlerce açıkça savunulmuştur.

Ez cumle ;
İcma olan görüş: Harbi kafirin kanı helaldir.
Rasulullah’ın rahipler, kadınlar, yaşlılar için koyduğu nehiy Maslahat içindir, haramlık bildirmez.
Bazı alimlerin yaşlıları, işçileri öldürmeyin demesi Duruma bağlı maslahat yorumudur.
Bu yüzden, şer’an harbi kafir olup baliğ olan erkeklerin kanı helaldir ve bu esas küfür üzerine kuruludur; savaşma fiili esas değildir. Savaşanlar ise öncelikli hedeftir, ama savaşmayanlar da maslahat dışı bir durum olmadıkça öldürülebilir.