Selamün Aleyküm kardeslerim,
O kadar bunaldim ki, Allah'tan baska kimseyle dertlesemiyorum. Yakinlarim üzülmesin diyede derdimi acamiyorum. Lütfen yardimci olun, fikirlerinizi merak ediyorum.
4.5 yillik evliyim. Esim 30'lu yaslarda ve 5-6 senedir namazini kilan, inancli, Kuran okuyan bir insan. Bunlar cok iyi. Ama gelin görün ki ahlak ve insan iliskilerinde cok basarisiz.
Cok kavgaci, insanlarla anlasamayan, biri ufacik bir saka yapsa o insana kin tutacak kadar cocuksu, evin sorumlulugunu hic ama hic bilmeyen (5 senede 3 isten ayrildi), evde birsey eksik mi degil mi asla sormayan, alisverise hep beni gönderen, anneme babama yeterince saygili davranmayan (evimize gelirler, ayaga kalkmaz hosgeldiniz demeye), bana hic Sevgi gösterisinde bulunmayan, sabahtan aksama kadar bilgisayar basinda oturup haber okuyan, tv izleyen, hic bir konuda ne ev isi ne disari isinde bana yardimci olmayan bir insan.
Cocugumuz yok, cünkü sorumlulugunu bilmeyen bir insandan cocuk yapmak istemiyorum. Ilk evlendigimizde elimden kredi kartimi ilk günden almisti, banada ayda 100 milyon harcligi cok görüyordu, üstelik bende calisan bir bayanim. Simdi geri aldim, kavga kiyamet. Annemle babami ziyarete gitmez, ben onun ailesinin yakinlarinda otururken her hafta sonu giderdim, kalirdik. Cok severim onlari onlarda beni severler, bir gün bile saygisizlik etmedim ne büyügüne ne kücügüne. Annem ve babam bu duruma cok uzülüyor, ama yinede oglum oglum diye peslerindeler. Simdi gelinimiz var, anneme babama o kadar saygili ki, annemle babamda haliyle ona damatlarindan Daha yakinlar.
Yani kisacasi esimle hic anlasamiyoruz. 5 senedir cekiyorum, bugün yine agladim. Annemle babamla alisverise gittik, annem yolda esimi aradi oglum asagi inermisin posetleri yukari cikarmak icin dedi. Indi, merhaba dedi asIk bir suratla Aldi posetleri gitti. Ne babama ne anneme nasilsiniz dedi, ne güle güle dedi, ne sagolun sizede zahmet olmus dedi.
Ben artik sabredemiyorum. Yuvami yikmamak icin cok sabrettim ama esim psikolojimi cok bozdu. Ben hic böyle mutsuz bir insan olmadim hayatimda. Dini inanci olan insanin kalbide yumusak olur, insanlara saygili olur ama esimde sifir. Kendi anne babasina bile cok asiri saygisiz, koskoca 60 yasindaki adamlara bagiracak kadar hemde.
Lütfen birseyler söyleyin. Ayrilmak istiyorum ama korkuyorum gelecegimden.
O kadar bunaldim ki, Allah'tan baska kimseyle dertlesemiyorum. Yakinlarim üzülmesin diyede derdimi acamiyorum. Lütfen yardimci olun, fikirlerinizi merak ediyorum.
4.5 yillik evliyim. Esim 30'lu yaslarda ve 5-6 senedir namazini kilan, inancli, Kuran okuyan bir insan. Bunlar cok iyi. Ama gelin görün ki ahlak ve insan iliskilerinde cok basarisiz.
Cok kavgaci, insanlarla anlasamayan, biri ufacik bir saka yapsa o insana kin tutacak kadar cocuksu, evin sorumlulugunu hic ama hic bilmeyen (5 senede 3 isten ayrildi), evde birsey eksik mi degil mi asla sormayan, alisverise hep beni gönderen, anneme babama yeterince saygili davranmayan (evimize gelirler, ayaga kalkmaz hosgeldiniz demeye), bana hic Sevgi gösterisinde bulunmayan, sabahtan aksama kadar bilgisayar basinda oturup haber okuyan, tv izleyen, hic bir konuda ne ev isi ne disari isinde bana yardimci olmayan bir insan.
Cocugumuz yok, cünkü sorumlulugunu bilmeyen bir insandan cocuk yapmak istemiyorum. Ilk evlendigimizde elimden kredi kartimi ilk günden almisti, banada ayda 100 milyon harcligi cok görüyordu, üstelik bende calisan bir bayanim. Simdi geri aldim, kavga kiyamet. Annemle babami ziyarete gitmez, ben onun ailesinin yakinlarinda otururken her hafta sonu giderdim, kalirdik. Cok severim onlari onlarda beni severler, bir gün bile saygisizlik etmedim ne büyügüne ne kücügüne. Annem ve babam bu duruma cok uzülüyor, ama yinede oglum oglum diye peslerindeler. Simdi gelinimiz var, anneme babama o kadar saygili ki, annemle babamda haliyle ona damatlarindan Daha yakinlar.
Yani kisacasi esimle hic anlasamiyoruz. 5 senedir cekiyorum, bugün yine agladim. Annemle babamla alisverise gittik, annem yolda esimi aradi oglum asagi inermisin posetleri yukari cikarmak icin dedi. Indi, merhaba dedi asIk bir suratla Aldi posetleri gitti. Ne babama ne anneme nasilsiniz dedi, ne güle güle dedi, ne sagolun sizede zahmet olmus dedi.
Ben artik sabredemiyorum. Yuvami yikmamak icin cok sabrettim ama esim psikolojimi cok bozdu. Ben hic böyle mutsuz bir insan olmadim hayatimda. Dini inanci olan insanin kalbide yumusak olur, insanlara saygili olur ama esimde sifir. Kendi anne babasina bile cok asiri saygisiz, koskoca 60 yasindaki adamlara bagiracak kadar hemde.
Lütfen birseyler söyleyin. Ayrilmak istiyorum ama korkuyorum gelecegimden.
lakin şuan 4 aylık bir oğlum var ona bakmaktan artık o bana ilgi göstermiyor 
