Çevrimdışı
Allah'ın Uluhiyyetini Kendinde Görenler !!!
Seyyid Kutub:
"Allah'ın indirdiği ile hükmetmemek, uluhiyetin reddi demektir. Teşrii hakimiyet, uluhiyetin değişmez özelliklerindendir. Allah'ın indirdiklerinden başkasıyla hükmedenler, Bir taraftan Allah'ın uluhiyetini ve uluhiyetin özelliklerini reddetmekte, diğer taraftan uluhiyet hakkını ve O'na ait özellikleri kendi şahsi için iddaa etmektedir. Bu küfür değilse, hangisi küfürdür ? Dilden daha fasih olan fiil, küfrün emrine göre hareket ederken, dille İslam veya iman davasını ortaya atmanın ne kıymeti olur?!.
Bu umumi, kesib ve kati hükümle münakaşa, hakikatten kaşmaktan başka birşeye yaramaz. Bu gibi hükümlerde tevile başvurmak, kelimeleri yerlerinden tahrif etmekten başka bir gayreti ifade etmez. Vazıh ve açık ayetlerin tetabuk ettiği kimselerden Allah'ın hükmünü döndürmek hususunda bu münakaşaların hiçbir tesir ve kıymeti olmaz." (Fi Zilal'il Kur'an Cilt: 4 Sayfa: 256-257)
“Hüküm vermek ancak Allah’a aittir. Kendisinden başkasına değil yalnız O'na ibadet etmemizi emretmiştir. Doğdoğru din budur. Fakat insanların çoğu bilmezler.” (Yusuf: 40)
“Hüküm vermek ancak ve ancak Allah’a aittir. Uluhiyetin sadece O’na ait olması sebebiyle hüküm vermek ve hükümran olmak sadece O’nun hakkıdır. Hükümranlık uluhiyetin icaplarındandır. Hükümranlıkta hak iddaa eden kimse, uluhiyetin ilk şartında Allah’la mücadeleye girişmiş olur. Bu kimse ister fert, ister insanların bir tabakası, ister bir parti veya grup, ister millet, isterse bütün dünyanın meydana getirdiği âlemşümul bir insan kütlesi olsun… Uluhiyetin ilk şartı olan hükümranlık üzerinde Allah’la mücadeleye giren ve kendine hükümranlık izafe etmeye çalışan kimse küfre girmiştir, apaçık bir kafirdir. Bu kimsenin küfrü, dinin kat’i hükümleriyle sabittir. Bu mevzudaki kat’i hükümler cümlesinden olarak, sadece biraz önce mealini verdiğimiz ayetin hükmü dahi kâfi gelir!...
Böyle bir hak iddaa etmenin çeşitli şekilleri vardır.Bu şekillerden herhangi birini kullanmak dinden çıkmak için kâfidir. Bir kimsenin Allah’a ait olan uluhiyet vasfının ilk şartı olan hükümranlığı, kendine izafe etmesi ve böylece Allah’la mücadeleye girerek kafir olması için muhakkak halka: “Sizin benden başka ilahınız yoktur” demesi, veya firavun’un yaptığı gibi: “Sizin en yüce rabbiniz benim” gibi şeyler söylemesi şart değildir. O kimsenin Allah’ın şeriatını hükümsüz hâle getirmesi ve başka bir kaynağın kanunlarını tatbikata koyması, yahut Allah’tan başka herhangi bir kimseye hükümranlık hakkı tanıyarak onun söz sahibi olduğunu kabul etmesi… Evet, sadece bu kadarı dahi kafir olması için yeterli sebettir!...” (Fi Zilal’il Kur’an Cilt: 8 Sayfa: 403)
Evet, Seyyid Kutub’un açıklamalarından da anlaşılacağı üzere bir kişi çıkıp ta Allah’ın teşri (kanun koyma) hakkını kendinde görmesi ilahlığını iddia etmesi demektir. Bunu yaparken “ben ilahım” demesi gerekmiyor. Kanun koyma veya Allah’ın şeriatı dışında kanunlarla yönetmesi ilahlığını iddia etmesi demektir. Kimde bu kişilerin hükümlerine tabi olursa Allah’ı bırakıp bu kişilere ibadet etmiş demektir. Nitekim Seyyid Kutub’un tefsirine bakıldığında bu açıklamayı da bulabilirsiniz.
Bu ayetin sonundaki “Fakat insanların çoğu bilmezler” (Yusuf:40) ayeti ise günümüz ve geçmişin gerçeğini gözler önüne seriyor. İnsanlar Allah’ın şeriatını bırakıp kendi kafalarından uydurdukları hükümler ile insanları yönetiyorlar Allah’ın uluhiyetini inkar edip kendi uluhiyetlerini ilan ediyorlar. İnsanlarda bu hükümlere tabi olarak o kişilere ibadet ediyorlar ve o kişileri ilah ediniyorlar. Ve hâla Müslüman olduklarını iddia ediyorlar.
Seyyid Kutub:
"Allah'ın indirdiği ile hükmetmemek, uluhiyetin reddi demektir. Teşrii hakimiyet, uluhiyetin değişmez özelliklerindendir. Allah'ın indirdiklerinden başkasıyla hükmedenler, Bir taraftan Allah'ın uluhiyetini ve uluhiyetin özelliklerini reddetmekte, diğer taraftan uluhiyet hakkını ve O'na ait özellikleri kendi şahsi için iddaa etmektedir. Bu küfür değilse, hangisi küfürdür ? Dilden daha fasih olan fiil, küfrün emrine göre hareket ederken, dille İslam veya iman davasını ortaya atmanın ne kıymeti olur?!.
Bu umumi, kesib ve kati hükümle münakaşa, hakikatten kaşmaktan başka birşeye yaramaz. Bu gibi hükümlerde tevile başvurmak, kelimeleri yerlerinden tahrif etmekten başka bir gayreti ifade etmez. Vazıh ve açık ayetlerin tetabuk ettiği kimselerden Allah'ın hükmünü döndürmek hususunda bu münakaşaların hiçbir tesir ve kıymeti olmaz." (Fi Zilal'il Kur'an Cilt: 4 Sayfa: 256-257)
“Hüküm vermek ancak Allah’a aittir. Kendisinden başkasına değil yalnız O'na ibadet etmemizi emretmiştir. Doğdoğru din budur. Fakat insanların çoğu bilmezler.” (Yusuf: 40)
“Hüküm vermek ancak ve ancak Allah’a aittir. Uluhiyetin sadece O’na ait olması sebebiyle hüküm vermek ve hükümran olmak sadece O’nun hakkıdır. Hükümranlık uluhiyetin icaplarındandır. Hükümranlıkta hak iddaa eden kimse, uluhiyetin ilk şartında Allah’la mücadeleye girişmiş olur. Bu kimse ister fert, ister insanların bir tabakası, ister bir parti veya grup, ister millet, isterse bütün dünyanın meydana getirdiği âlemşümul bir insan kütlesi olsun… Uluhiyetin ilk şartı olan hükümranlık üzerinde Allah’la mücadeleye giren ve kendine hükümranlık izafe etmeye çalışan kimse küfre girmiştir, apaçık bir kafirdir. Bu kimsenin küfrü, dinin kat’i hükümleriyle sabittir. Bu mevzudaki kat’i hükümler cümlesinden olarak, sadece biraz önce mealini verdiğimiz ayetin hükmü dahi kâfi gelir!...
Böyle bir hak iddaa etmenin çeşitli şekilleri vardır.Bu şekillerden herhangi birini kullanmak dinden çıkmak için kâfidir. Bir kimsenin Allah’a ait olan uluhiyet vasfının ilk şartı olan hükümranlığı, kendine izafe etmesi ve böylece Allah’la mücadeleye girerek kafir olması için muhakkak halka: “Sizin benden başka ilahınız yoktur” demesi, veya firavun’un yaptığı gibi: “Sizin en yüce rabbiniz benim” gibi şeyler söylemesi şart değildir. O kimsenin Allah’ın şeriatını hükümsüz hâle getirmesi ve başka bir kaynağın kanunlarını tatbikata koyması, yahut Allah’tan başka herhangi bir kimseye hükümranlık hakkı tanıyarak onun söz sahibi olduğunu kabul etmesi… Evet, sadece bu kadarı dahi kafir olması için yeterli sebettir!...” (Fi Zilal’il Kur’an Cilt: 8 Sayfa: 403)
Evet, Seyyid Kutub’un açıklamalarından da anlaşılacağı üzere bir kişi çıkıp ta Allah’ın teşri (kanun koyma) hakkını kendinde görmesi ilahlığını iddia etmesi demektir. Bunu yaparken “ben ilahım” demesi gerekmiyor. Kanun koyma veya Allah’ın şeriatı dışında kanunlarla yönetmesi ilahlığını iddia etmesi demektir. Kimde bu kişilerin hükümlerine tabi olursa Allah’ı bırakıp bu kişilere ibadet etmiş demektir. Nitekim Seyyid Kutub’un tefsirine bakıldığında bu açıklamayı da bulabilirsiniz.
Bu ayetin sonundaki “Fakat insanların çoğu bilmezler” (Yusuf:40) ayeti ise günümüz ve geçmişin gerçeğini gözler önüne seriyor. İnsanlar Allah’ın şeriatını bırakıp kendi kafalarından uydurdukları hükümler ile insanları yönetiyorlar Allah’ın uluhiyetini inkar edip kendi uluhiyetlerini ilan ediyorlar. İnsanlarda bu hükümlere tabi olarak o kişilere ibadet ediyorlar ve o kişileri ilah ediniyorlar. Ve hâla Müslüman olduklarını iddia ediyorlar.
