İslâmiyet’in en güzel meziyetlerinden birisi de aftır. Allah, bu güzel vasfı birçok ayet-i kerimede methetmekte ve insanları affa özendirmektedir. Bunlardan ikisinin mealleri şöyledir:
“Sen bağışlama yolunu tut. İyiliği emret ve cahillerden yüz çevir.” (A’raf Sûresi, 190)
“(Onlar)(Muttakiler, Allah’tan korkanlar)kızdıklarında öfkelerini yutarlar ve insanların kusurlarını affederler.” ( Ali İmran Sûresi, 134)
Aftan alınan zevk ve neşe, intikamdan alınan lezzetten kat kat fazladır. Affetmek, affedene daima huzur ve rahatlık verir. Affın kemal derecesi Allah’a mahsustur. Cenab-ı Hakk affı da, affedeni de sever.
Affın en güzel misallerini Peygamber Efendimizin hayatında görüyoruz. Şöyle ki: Kureyş kabilesinin reisleri Peygamberimize suikast hazırlamışlardı. Bunu gerçekleştiremeyince Peygamberimizi zorla Mekke’den çıkardılar. Daha sonra Cenab-ı Hakk’ın inayetiyle Efendimiz Mekke’yi fethetti. Peygamber Efendimizi hicrete mecbur edenler, Kabe-i Şerifin etrafına toplanmış, nasıl öldürüleceklerini konuşurlarken, Efendimiz Kabe-i Şerifin kapısına gelerek, “kendisinden ne beklediklerini” sordu. Onlar Peygamberimizden af beklediklerini söyleyince de umumi af ilan etti.
Müslümanın alametlerinden birisi de yumuşak huylu olmaktır. Cenab-ı Hakk halim kullarını sever. “Şayet sen kaba, katı yürekli olsaydın, hiç şüphesiz etrafından dağılıp giderlerdi. Şu halde onları affet, bağışlanmaları için dua et.” (Ali İmran Sûresi, 159)
Affın en ileri derecesi, fenalığa karşı iyilikle mukabele etmektir. “Sen, (kötülüğü) iyiliğin en güzeliyle önle, o zaman, aranızda düşmanlık bulunan kişinin yakın bir dost gibi olduğunu görürsün.” (Fussilet Sûresi, 34)
“Sen bağışlama yolunu tut. İyiliği emret ve cahillerden yüz çevir.” (A’raf Sûresi, 190)
“(Onlar)(Muttakiler, Allah’tan korkanlar)kızdıklarında öfkelerini yutarlar ve insanların kusurlarını affederler.” ( Ali İmran Sûresi, 134)
Aftan alınan zevk ve neşe, intikamdan alınan lezzetten kat kat fazladır. Affetmek, affedene daima huzur ve rahatlık verir. Affın kemal derecesi Allah’a mahsustur. Cenab-ı Hakk affı da, affedeni de sever.
Affın en güzel misallerini Peygamber Efendimizin hayatında görüyoruz. Şöyle ki: Kureyş kabilesinin reisleri Peygamberimize suikast hazırlamışlardı. Bunu gerçekleştiremeyince Peygamberimizi zorla Mekke’den çıkardılar. Daha sonra Cenab-ı Hakk’ın inayetiyle Efendimiz Mekke’yi fethetti. Peygamber Efendimizi hicrete mecbur edenler, Kabe-i Şerifin etrafına toplanmış, nasıl öldürüleceklerini konuşurlarken, Efendimiz Kabe-i Şerifin kapısına gelerek, “kendisinden ne beklediklerini” sordu. Onlar Peygamberimizden af beklediklerini söyleyince de umumi af ilan etti.
Müslümanın alametlerinden birisi de yumuşak huylu olmaktır. Cenab-ı Hakk halim kullarını sever. “Şayet sen kaba, katı yürekli olsaydın, hiç şüphesiz etrafından dağılıp giderlerdi. Şu halde onları affet, bağışlanmaları için dua et.” (Ali İmran Sûresi, 159)
Affın en ileri derecesi, fenalığa karşı iyilikle mukabele etmektir. “Sen, (kötülüğü) iyiliğin en güzeliyle önle, o zaman, aranızda düşmanlık bulunan kişinin yakın bir dost gibi olduğunu görürsün.” (Fussilet Sûresi, 34)
