"Çocukların öldüğü bir dünyada nasıl olur da kendi çocuklarımla gülüp eğlenebilirim?" dedi bir anne.
Bütün imanı, acısı ve vicdanının sızısıyla.
"Hayır" dedim ben de.
"Zalimlerin istedikleri; bir tarafta çocukları katlederken, diğer yanda ümmetin bütün anne-babalarının ümitlerini tüketmek.
Sen annesin, haber kanallarında katliam görüntüleri seyredemezsin. Sen duyarlılığımız yitmesin diye parçalanmış ceset görüntülerini elden ele teşhir edemezsin.
Sen annesin, hüznünü geceye, gözyaşlarını dualarına saklamalısın.
Oradakiler ölüyor diye burada ümmete can olacak, kan verecek diğer çocukları ihmal edemezsin.
Bırak ekranları, bomba seslerini, katliam görüntülerini.
Dua edelim yavrum de,
Sadelikten söz et,
İhtiyacın olmayanı almaktan vazgeç,
Kahramanlık öyküleri anlat,
Bir cihad marşı söyle,
Çık ilaç topla komşularından,
Taş topla, çiçek topla,
Yardım gönder,
Çocuklarının gözlerine umutla ve şefkatle bak.
Evet orada ölüm, burada hayat
Orada acı, burada umut.
Bize ait olan da imtihanın bu yüzü.
Tutulması gereken cephenin bu mevzisi..
M.T