Soru İbn Teymiyye'nin, Arapların Üstün Olmalarına Dair Bir Görüşü Var mıdır?

Selamun aleykum. İbn Teymiyye'nin İktidaü Sıratil Müstakim diye bir eseri varmış ve bu eserde; Arapların, Arap olmayanlardan üstün olduğunu, hatta bu üstünlüğün sadece Peygamber Efendimizin Arap olmasından dolayı değil, kendi doğaları itibariyle de Arapların üstün olduğunu yazdığı iddiası var. Bu iddialar doğru mudur? Yoksa çarpıtma mı var?

Aleykum selam

Şeyhin böyle bir görüşü var facede dün gördüm bulursam burda paylacağım inş.

teyit edebilecek var mı?

Arap üstünlüğü iddiası olan bütün kişilerin arap dünyasının dışından silinmesi ve arap dünyasına hapsedilmesi lazım. Zira arap milliyetçiliği İslam’ı arap coğrafyasına hapsetti.

Arapların faziletine dair:


هل صح شيء في فضل العرب ؟
الجواب
الحمد لله.
من المقرر في قواعد الشريعة المقررة في القرآن الكريم أن ميزان التفاضل والمنافسة بين الناس هو التقوى والعمل الصالح ، كما قال سبحانه وتعالى : ( يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّا خَلَقْنَاكُمْ مِنْ ذَكَرٍ وَأُنْثَى وَجَعَلْنَاكُمْ شُعُوبًا وَقَبَائِلَ لِتَعَارَفُوا إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقَاكُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ ) الحجرات/13.
ومن المقرر أيضا في السنة النبوية أن العروبة مفضلة على غيرها من الأجناس ، فقد اختار الله سبحانه وتعالى النبي محمدا صلى الله عليه وسلم من العرب ، وجعل القرآن – الذي هو الرسالة الخالدة – عربيا ، واتفق أهل السنة والجماعة على أفضلية العروبة على غيرها من الأعراق والأنساب .
وليس بين التقريرين السابقين تعارض :
فتفضيل العروبة هو تفضيل جنس وليس تفضيل أفراد ، فالعجمي المتقي الصالح خير من العربي المقصر في حق الله تعالى ، وتفضيل العروبة إنما هو اختيار من الله تعالى ، قد تظهر حكمته جلية ، وقد لا تكون ظاهرة لنا ، إلا أن في العرب من الصفات والخلال ما يشير إلى وجه هذا التفضيل .
يقول شيخ الإسلام ابن تيمية رحمه الله :
" تفضيل الجملة على الجملة لا يستلزم أن يكون كل فرد أفضل من كل فرد ، فإن في غير العرب خلقا كثيرا خيرا من أكثر العرب ، وفي غير قريش من المهاجرين والأنصار من هو خير من أكثر قريش ، وفي غير بني هاشم من قريش وغير قريش من هو خير من أكثر بني هاشم " انتهى.
"مجموع الفتاوى" (19/29-30)
وقد كتب كثير من العلماء كتبا خاصة في هذا الموضوع ، كالإمام ابن قتيبة في كتابه " فضل العرب والتنبيه على علومها"، والإمام العراقي في "محجة القرب في فضل العرب"، ونحوه للإمام الهيثمي ، ومن المتأخرين العلامة مرعي الكرمي في رسالته : " مسبوك الذهب في فضل العرب وشرف العلم على شرف النسب "، والشيخ بكر أبو زيد في " خصائص جزيرة العرب "، كلها تقرر الحقيقة السابقة .
ولعل أفضل من شرح المسألة وبينها بالبيان الشافي شيخ الإسلام ابن تيمية ، فنحن ننقل نص كلامه هنا ، مع شيء من الاختصار غير المخل إن شاء الله .
يقول رحمه الله :
" الذي عليه أهل السنة والجماعة اعتقاد أن جنس العرب أفضل من جنس العجم : عبرانيهم ، وسريانيهم ، رومهم ، وفرسهم ، وغيرهم .
وأن قريشا أفضل العرب ، وأن بني هاشم أفضل قريش ، وأن رسول الله صلى الله عليه وسلم أفضل بني هاشم ، فهو أفضل الخلق نفسا ، وأفضلهم نسبا .
وليس فضل العرب ، ثم قريش ، ثم بني هاشم ، بمجرد كون النبي صلى الله عليه وسلم منهم - وإن كان هذا من الفضل - بل هم في أنفسهم أفضل ، وبذلك ثبت لرسول الله صلى الله عليه وسلم أنه أفضل نفسا ونسبا ، وإلا لزم الدور .
ولهذا ذكر أبو محمد حرب بن إسماعيل بن خلف الكرماني ، صاحب الإمام أحمد ، في وصفه للسنة التي قال فيها : هذا مذهب أئمة العلم ، وأصحاب الأثر ، وأهل السنة المعروفين بها المقتدى بهم فيها ، وأدركت مَن أدركت مِن علماء أهل العراق والحجاز والشام وغيرهم عليها فمن خالف شيئا من هذه المذاهب أو طعن فيها أو عاب قائلها فهو مبتدع خارج عن الجماعة ، زائل عن منهج السنة وسبيل الحق ، وهو مذهب أحمد وإسحاق بن إبراهيم بن مخلد ، وعبد الله بن الزبير الحميدي ، وسعيد بن منصور ، وغيرهم ممن جالسنا وأخذنا عنهم العلم
فكان من قولهم :
أن الإيمان قول وعمل ونية ، وساق كلاما طويلا إلى أن قال :
ونعرف للعرب حقها ، وفضلها ، وسابقتها ، ونحبهم لحديث رسول الله صلى الله عليه وسلم : ( حب العرب إيمان ، وبغضهم نفاق ) – رواه الحاكم في "المستدرك" (4/97) وقال الذهبي : الهيثم بن حماد متروك ، وانظر "السلسلة الضعيفة" (1190)- ولا نقول بقول الشعوبية وأراذل الموالي الذين لا يحبون العرب ، ولا يقرون بفضلهم ، فإن قولهم بدعة وخلاف .
ويروون هذا الكلام عن أحمد نفسه في رسالة أحمد بن سعيد الإصطخري عنه إن صحت ، وهو قوله وقول عامة أهل العلم .
وذهبت فرقة من الناس إلى أن لا فضل لجنس العرب على جنس العجم ، وهؤلاء يسمون الشعوبية ، لانتصارهم للشعوب التي هي مغايرة للقبائل ، كما قيل القبائل للعرب ، والشعوب للعجم .
ومن الناس من قد يفضل بعض أنواع العجم على العرب .
والغالب أن مثل هذا الكلام لا يصدر إلا عن نوع نفاق : إما في الاعتقاد ، وإما في العمل المنبعث عن هوى النفس ، مع شبهات اقتضت ذلك .
ولهذا جاء في الحديث : ( حب العرب إيمان ، وبغضهم نفاق ) .
مع أن الكلام في هذه المسائل لا يكاد يخلو عن هوى للنفس ، ونصيب للشيطان من الطرفين ، وهذا محرم في جميع المسائل .
فإن الله قد أمر المؤمنين بالاعتصام بحبل الله جميعا ، ونهاهم عن التفرق والاختلاف ، وأمر بإصلاح ذات البين ، وقال النبي صلى الله عليه وسلم : ( مثل المؤمنين في توادهم وتراحمهم وتعاطفهم كمثل الجسد الواحد إذا اشتكى منه عضو تداعى له سائر الجسد بالحمى والسهر) وقال صلى الله عليه وسلم : ( لا تقاطعوا ، ولا تدابروا ، ولا تباغضوا ، ولا تحاسدوا ، وكونوا عباد الله إخوانا كما أمركم الله )
وهذان حديثان صحيحان ، وفي الباب من نصوص الكتاب والسنة ما لا يحصى .
والدليل على فضل جنس العرب ، ثم جنس قريش ، ثم جنس بني هاشم :
ما رواه الترمذي من حديث إسماعيل بن أبي خالد ، عن يزيد بن أبي زياد ، عن عبد الله بن الحارث ، عن العباس بن عبد المطلب رضي الله عنه قال :
قلت : يا رسول الله ! إن قريشا جلسوا فتذاكروا أحسابهم بينهم ، فجعلوا مثلك كمثل نخلة في كبوة من الأرض .
فقال النبي صلى الله عليه وسلم : ( إن الله خلق الخلق فجعلني من خير فرقهم ، ثم خير القبائل فجعلني في خير قبيلة ، ثم خير البيوت فجعلني في خير بيوتهم ، فأنا خيرهم نفسا ، وخيرهم بيتا ) قال الترمذي : هذا حديث حسن ، وعبد الله بن الحارث هو ابن نوفل .
[ الحديث رواه الترمذي (3607) وأحمد (17063) ، وضعفه الألباني في ضعيف الجامع ] .
والمعنى أن النخلة طيبة في نفسها وإن كان أصلها ليس بذاك ، فأخبر صلى الله عليه وسلم أنه خير الناس نفسا ونسبا .
وروى الترمذي أيضا من حديث الثوري ، عن يزيد بن أبي زياد ، عن عبد الله ابن الحارث ، عن المطلب بن أبي وداعة قال : جاء العباس إلى رسول الله صلى الله عليه وسلم فكأنه سمع شيئا ، فقام النبي صلى الله عليه وسلم على المنبر فقال :
من أنا ؟ فقالوا : أنت رسول الله صلى الله عليك وسلم . قال : أنا محمد ، بن عبد الله ، بن عبد المطلب ، ثم قال : إن الله خلق الخلق فجعلني في خيرهم ، ثم جعلهم فرقتين فجعلني في خير فرقة ، ثم جعلهم قبائل فجعلني في خيرهم قبيلة ، ثم جعلهم بيوتا فجعلني في خيرهم بيتا ، وخيرهم نفسا ) قال الترمذي : هذا حديث حسن .
[ رواه الترمذي (3532) ، وأحمد بنحوه (1791) ، وحسنه محققو المسند ]
وقوله في الحديث : ( خلق الخلق فجعلني في خيرهم ، ثم خيرهم فجعلهم فرقتين ، فجعلني في خير فرقة ) يحتمل شيئين :
أحدهما : أن الخلق هم الثقلان ، أو هم جميع ما خلق في الأرض ، وبنو آدم خيرهم ، وإن قيل بعموم الخلق حتى يدخل فيه الملائكة ، فكان فيه تفضيل جنس بني آدم على جنس الملائكة وله وجه صحيح .
ثم جعل بني آدم فرقتين ، والفرقتان : العرب والعجم . ثم جعل العرب قبائل ، فكانت قريش أفضل قبائل العرب ، ثم جعل قريشا بيوتا ، فكانت بنو هاشم أفضل البيوت .
ويحتمل أنه أراد بالخلق بني آدم ، فكان في خيرهم ، أي ولد إبراهيم ، أو في العرب ، ثم جعل بني إبراهيم فرقتين : بني إسماعيل ، وبني إسحاق ، أو جعل العرب عدنان وقحطان ، فجعلني في بني إسماعيل ، أو بني عدنان ، ثم جعل بني إسماعيل أو بني عدنان قبائل ، فجعلني في خيرهم قبيلة وهم قريش .
وعلى كل تقدير فالحديث صريح في تفضيل العرب على غيرهم .
ومثله أيضا في المسألة ما رواه أحمد ومسلم والترمذي من حديث الأوزاعي عن شداد بن عمار عن واثلة بن الأسقع قال سمعت رسول الله صلى الله عليه وسلم يقول :
( إن الله اصطفى كنانة من ولد إسماعيل ، واصطفى قريشا من كنانة ، واصطفى من قريش بني هاشم ، واصطفاني من بني هاشم ) .
وهذا يقتضي أن إسماعيل وذريته صفوة ولد إبراهيم ، فيقتضي أنهم أفضل من ولد إسحق ، ومعلوم أن ولد إسحق الذين هم بنو إسرائيل أفضل العجم ، لما فيهم من النبوة والكتاب ، فمتى ثبت الفضل على هؤلاء فعلى غيرهم بطريق الأولى ، وهذا جيد ...
واعلم أن الأحاديث في فضل قريش ثم في فضل بني هاشم فيها كثرة ، وليس هذا موضعها ، وهي تدل أيضا على ذلك ، إذ نسبة قريش إلى العرب كنسبة العرب إلى الناس ، وهكذا جاءت الشريعة .
فإن الله تعالى خص العرب ولسانهم بأحكام تميزوا بها ، ثم خص قريشا على سائر العرب بما جعل فيهم من خلافة النبوة وغير ذلك من الخصائص ، ثم خص بني هاشم بتحريم الصدقة واستحقاق قسط من الفيء إلى غير ذلك من الخصائص ، فأعطى الله سبحانه كل درجة من الفضل بحسبها ، والله عليم حكيم .
( الله يصطفي من الملائكة رسلا ومن الناس ) و ( الله أعلم حيث يجعل رسالته ) وقد قال الناس في قوله تعالى : ( وإنه لذكر لك ولقومك ) وفي قوله : ( لقد جاءكم رسول من أنفسكم ) أشياء ليس هذا موضعها .
وفي المسألة آثار غير ما ذكرته ، في بعضها نظر ، وبعضها موضوع .
وأيضا فان عمر بن الخطاب رضي الله عنه لما وضع ديوان العطاء كتب الناس على قدر أنسابهم ، فبدأ بأقربهم نسبا إلى رسول الله صلى الله عليه وسلم ، فلما انقضت العرب ذكر العجم ، هكذا كان الديوان على عهد الخلفاء الراشدين وسائر الخلفاء من بني أمية وولد العباس إلى أن تغير الأمر بعد ذلك .
وسبب هذا الفضل - والله أعلم - ما اختصوا به في عقولهم وألسنتهم وأخلاقهم وأعمالهم ، وذلك أن الفضل إما بالعلم النافع ، وإما بالعمل الصالح ، والعلم له مبدأ ، وهو قوة العقل الذي هو الحفظ والفهم ، وتمام وهو قوة المنطق الذي هو البيان والعبارة ، والعرب هم أفهم من غيرهم ، وأحفظ وأقدر على البيان والعبارة ، ولسانهم أتم الألسنة بيانا ، وتمييزا للمعاني جمعا وفرقا ، يجمع المعاني الكثيرة في اللفظ القليل .
وأما العمل فإن مبناه على الأخلاق ، وهي الغرائز المخلوقة في النفس ، وغرائزهم أطوع للخير من غيرهم ، فهم أقرب للسخاء والحلم والشجاعة والوفاء وغير ذلك من الأخلاق المحمودة " انتهى.
"اقتضاء الصراط المستقيم" (148-162)
وانظر : "منهاج السنة النبوية" (4/364)
والله أعلم .

İslam dininin “arap olan üstündür” dediğini mi iddia ediyorsun?

أن الجنس العربي أفضل من جنس العجم وقال ليس فضل العرب ثم قريش ثم هاشم لمجرد كون رسول صلى الله عليه و سلم منهم وإن كان هذا هو الفضل بل هم في أنفسهم فضل فكيف نوفق بين قوله هذا وبين قول الله : (( يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّا خَلَقْنَاكُمْ مِنْ ذَكَرٍ وَأُنثَى وَجَعَلْنَاكُمْ شُعُوبًا وَقَبَائِلَ لِتَعَارَفُوا إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقَاكُمْ )) ، وقول رسول الله صلى الله عليه وسلم : ( لا فضل لعربي على أعجمي إلا بالتقوى ) .



قال شيخ الاسلام ابو العباس ابن تيمية الحراني رحمه الله

فإن الذي عليه أهل السنة والجماعة : اعتقاد أن جنس العرب أفضل من جنس العجم ، عبرانيهم وسريانيهم ، روميهم وفرسيهم ، وغيرهم .
وأن قريشا أفضل العرب ، وأن بني هاشم : أفضل قريش ، وأن رسول الله صلى الله عليه وسلم أفضل بني هاشم . فهو : أفضل الخلق نفسا ، وأفضلهم نسبا .
وليس فضل العرب ، ثم قريش ، ثم بني هاشم ، لمجرد كون النبي صلى الله عليه وسلم منهم ، وإن كان هذا من الفضل ، بل هم في أنفسهم أفضل ، وبذلك يثبت لرسول الله صلى الله عليه وسلم : أنه أفضل نفسا ونسبا ، وإلا لزم الدور .

TUVEYLİB' Alıntı:

يقول رحمه الله :
" الذي عليه أهل السنة والجماعة اعتقاد أن جنس العرب أفضل من جنس العجم : عبرانيهم ، وسريانيهم ، رومهم ، وفرسهم ، وغيرهم .
وأن قريشا أفضل العرب ، وأن بني هاشم أفضل قريش ، وأن رسول الله صلى الله عليه وسلم أفضل بني هاشم ، فهو أفضل الخلق نفسا ، وأفضلهم نسبا .

Genişletmek için tıkla ...

Muhammed Salih el-Müneccid bu mevzuyu şöyle değerlendirmiş, kısaca özetliyorum;

Kuran ve sünnete göre efdaliyet ancak takva iledir. Bununlan birlikte Arab Cinsi diğer ırklardan efdal tutulmuştur. Bu iki söz arasında bir zıtlık söz konusu değildir. Çünkü buradaki efdaliyet ferd ferd olarak değil sadece cins hususundadır. Mesela takvalı bir pers fasık bir araptan daha üstün olabilir.

AA Bİ' DAKKA AYNI SİTEDEN ALINTI YAPILMIŞ NASIL FARKEDEMEDİM

kız çocuğun ülkeye gelen muhacir araplarla aynı sokakta yürüsün sana arapın eftalliğini gösterir.

salticidae' Alıntı:

kız çocuğun ülkeye gelen muhacir araplarla aynı sokakta yürüsün sana arapın eftalliğini gösterir.

Genişletmek için tıkla ...

Abi sen de, vur denilince öldürüyorsun

Fertleri çıkarınca cinsin ne önemi kalır? Cinsi oluşturan fertlerdir, cüzlerin bir bütünu oluşturması gibi.

Allah geçmişte Resulullah'ın nesebine ihsanda bulunmuştur ve onlardan salih insanlar çıkarmıştır. Beni İsrail'e ihsanda bulunduğu gibi. Salihlerin yolundan gitmeyenlere bu ihsan ve üstünlükten bir şey kalmaz, tıpkı İsrailoğullarının bugünkü hali gibi.

Ayrıca rivayetlerin hepsi Resulullah'a kadar gelen zamandan bahseder. İsrailoğulları örneğinden hareketle bu üstünlüğün ezele dek devam edeceğini varsayamayız bir karine olmadan, çünkü üstünlük kanda değil haldedir.

Her hâlükârda neseple övünmek haramdır, üstün olsun olmasın, o yüzden bu meseleyi tartışmak bile sıkıntılı gözüküyor.

salticidae' Alıntı:

kız çocuğun ülkeye gelen muhacir araplarla aynı sokakta yürüsün sana arapın eftalliğini gösterir.

Genişletmek için tıkla ...

Kardeşim böyle genellemelerden vazgeç artık, tüm bir halka hakaret ederek haksızlık ediyor, insanların günahını alıyorsun. İyi bir Arapla tanışmayı dene, ön yargılarından kurtulursun.

Hepımız adem ıle havva dan gelmedıkmı sonra coğalıp farklı dıyarlara yayılıp oralarda cesıtlı adlarla anılmadıkmı. Hucurat suresınde rabbımız bıze durumu anlatıyor

Hucurat 13 Meali
Ey insanlar, gerçekten Biz sizi bir erkek ve bir dişiden yarattık ve birbirinizle (kolaylıkla) tanışmanız (ve farklı yetenek ve faziletlerinizden yararlanmanız) için sizi (değişik) kavimler ve kabileler (şeklinde) kıldık. Şüphesiz, Allah katında sizin en üstün (kerim ve değerli) sayılanınız, (ırk ya da soyca değil) takvaca (kötülükten sakınma, iyilikte yarışma konusunda) en ileride olanlarınızdır. Şüphesiz Allah (her şeyi hakkıyla) Bilendir, Habir’dir.

Sonuc olarak herkesin baslangıcı adem ile havva dır. Irk olarak ustunluk degılde ahlaken veya karakter olarak olabilir

İnsan ebubekir olmaya da ebucehil olmaya da muktedirdir.

Yani anlıyoruz kii araplar üstün falan değildir.

(Sırat-ı Mustakim)
Arapça'nın Gücü

Araplar için söz konusu olan bu üstünlük onların akıl, dil, ahlâk ve amel alanlarındaki üstünlüklerinden kaynaklanır. Bunu şöyle açıklayabiliriz:
Üstünlük;
- ya faydalı bilgiye / ilme
- veya salih amele dayanır, bu iki ana faktörden kaynaklanabilir,-
İlmin kaynağı “hafıza” ve “kavrama” gücüdür. Tezahürü de söz ve yazı yolu ile ifade edilmektir.
Bu kriterlerin ışığında arapları değerlendirecek olursak onların diğerlerine göre daha “kavrayışlı”, “hafızaları daha kuvvetli”, gerek sözlü ve gerekse yazılı ifade alanında daha “yetenekli” olduklarını görürüz.
Onların dilleri kavramlar arasındaki incelikleri en iyi şekilde ifade eden bir dildir. Bu husus analiz yapmak isteyince de böyledir, sentez yapmak isteyince de.
Arapça az sözle çok anlam ifade edebilir. Eğer bu dili konuşan kimse isterse bir çok anlamı aynı kelimede biraraya getirip senteze kavuşturur. Arkasından da birbirine benzeyen iki kavramın arasını başka bir kelime ile kısa ve öz bir şekilde ayırdederek analize kavuşturur.
Meselâ hayvanlar alemini ele alırsak arapça hayvanlar arasındaki ortak özellikleri kapsamlı kavramlarla ifade ettikten sonra bu ortak özellikli hayvanların seslerini, yavrularını, barınaklarını, tırnaklarını ve diğer farklı özelliklerini ayrı âyrı kelimelerle belirtebilmektedir. Arapçanın her alanda görülen bu geniş ifade yeteneği, tartışmasız bir gerçek olarak karşımıza çıkmaktadır.
Salih amele gelince; bu da ahlâka dayanır. Ahlâkın kaynağı da içgüdülerdir. Arapların içgüdüleri diğerlerine göre iyiliğe daha yatkındır.
Gerçekten araplar cömertliğe, uysallığa, kahramanlığa, vefakârlığa ve diğer güzel huylara yakın mizaçlıdırlar. Fakat İslâmdan önce bu yetenekler onlarda iyiliğe dönük potansiyel meziyetlerdi, pratiğe dönüşmekten alıkonmuşlardı. Yine o zamanlar ne gökten inmiş bir bilgi kaynağına ne bir peygamberden miras kalmış bir toplum düzenine (şeriata) sahip olmadıkları gibi tap ve matematik gibi akıl ilimleri ile de uğraşmıyorlardı. O dönemde uğraştıkları ilim dalları şiir ve hitabet; ezberledikleri şeyler, şecereleri ile tarihlerinin önemli günleri ve bir de gündelik hayatları için gerekli gördükleri yıldızlar ilmi ile savaş bilgileri idi.
Peygamberimiz (salât ve selâm üzerine olsun) yer yüzünde bir başka benzeri ne görülmüş ve ne de görülecek olan, ilahi kaynaklı eşsiz hidayet meşalesi ile onlar arasında ortaya çıkınca önce ona karşı şiddetle direndiler.
Peygamberimiz onların doğuştan sahip oldukları fıtri sadeliği gölgeleyen küfür karanlığını dağıtmak, kendilerini cahiliye geleneklerinden vazgeçirebilmek için çok büyük sıkıntılar çekti, Ama kendilerine sunulan bu aydınlık hidayeti benimseyince kalblerinde biriken tortular yok oldu, bu tortular yerine gönülleri Allah'ın, Hz. Muhammed'e indirdiği nurla aydınlanmaya başladı.
Bu büyük nuru o iyiliğe yatkın fıtri yapıları ile birleştirince doğuştan sahip oldukları kemâl ile Allah'ın kendilerine indirdiği kemâl varlıklarında biraraya geldi.
Bu gelişmeyi daha iyi kavrayabilmek için aslında verimli bir toprak parçası düşününüz. Fakat bu toprak parçası uzun süre hiç sürülmemiş veya yaban otları ile dikenliğe dönüşerek domuzların ve yırtıcı hayvanların cirit attığı bir alan haline gelmiş. Fakat günün birinde dikenleri ayıklanarak ve üzerinde cirit atan canavarlar kovularak güzelce sürüldükten sonra toprağına verimli tohumlar ekilince en kaliteli ekini veren bereketli bir tarlaya dönüştü. Tıpkı bunun gibi, muhacirler ile ensar arasından çıkan ilk dönemin öncü müslümanları, Peygamberlerden sonra Allah'ın en üstün kulları oldular, üstünlük bakımından onlardan sonra gelen kesimi de, arap olsun, başka milletlerden olsun, Kıyamet gününe kadar bu öncülerin izinden giden müslümanlar meydana getirdi.
O dönemde bu kemalden uzak olan diğer tüm insanlar iki kısma ayrılıyordu.
1 - Bir kısmı Allah'ın hidayetini kabul etmemiş olan kâfirler idi. Yahudi ve hrıstiyanlar gibi.
2 - Öbür kesimini de söz konusu fıtri meziyetlere sahip olmayan arap dışı kavimler meydana getiriyordu. Bu kavimlerin büyük bir çoğunluğu farslar ve rumlar gibi kâfirdirler.
Bu yüzden ilâhi şeriat, az önce sözünü ettiğimiz ilk dönemin öncü kuşağına uyma, onları örnek edinme ve onlar dışında kalan toplumların yaşama tarzlarına karşı olma ilkesini ortaya koydu.
Karşı çıkılması emredilen yabancı toplumların gelenekleri, ya Allah'ın ilkelerine aykırı ya hayatın ihtiyaçları karşısında yetersiz veya bu ikisinden birine yakın şeylerdi.
İslâmiyetin koymuş olduğu yabancılara (acemlere) benzeme yasağına arap olmayan eski ve yeni bütün gelenekleri ile birlikte arap olmayan müslümanların ilk dönem öncü müslümanlarınkileri ile bağdaşmayan gelenekleri de girer.
Tıpkı bunun gibi “Arap cahiliye dönemi” teriminin kapsamına İslâmdan önceki arap halkın gelenekleri yanında çoğu arapların yeniden hortlattıktan eski cahiliye adetleri de girer.
Bu arada araplar arasında kim yabancılara benzerse onlara katıldığı gibi yabancı kavimler arasında kim araplara benzerse onlara katılmış olur. Bundan dolayıdır ki, bilgi / ilim ve iman elde etmiş olan farslılar bu sonucu bu dosdoğru (hanif) dinin gerek arap kaynaklı ve gerekse ilâhî nitelikli unsurlarına bağlanmakla kavuştukları gibi araplar arasında bu alanda fire verenler ya bu insanlardan uzaklaştıkları veya sünnet gereği olarak karşı olmaları gereken yabancı geleneklere özendikleri için fire vermişlerdir. İkinci ihtimal daha geçerlidir.
Şunu da belirtelim ki; Cenab-ı Allah (c.c.) Kitab'ını (Kur'an'ı) arapça olarak indirdiği, Rasûlüllah bu Kitab'ı ve hikmeti arapça dili ile tebliğ ettiği ve bu dinin öncü kuşağı da bu dili konuştuğu için arapçayı öğrenmek bu dini kavrayıp öğrenmenin tek aracı olmuş, bu dilin öğrenimi dinin gerekleri arasına girmiş, bu dili konuşabilmek bu dinin bağlıları için daha kolayca din bilgisi elde etmenin, dinin prensiplerine daha eksiksiz bir şekilde uymanın ve muhacirler ile ensardan oluşan ilk örnek kuşağa her yönü ile daha sıkı şekilde benzemenin en güvenilir ve kestirme yolu olmuştur.
İnşaallah, bu kitabın ilerdeki sayfalarında alimlerin arapca konuşmanın gereği ve sebepsiz yere başka bir dili kullanmanın mekruhluğu hakkındaki bazı görüşlerine yer vereceğiz.
Dilin yanıbaşında çeşitli ilim dalları ile ahlâk unsurlar yer alır. Allah'ın sevdiği ve hoşlanmadığı kısımları ile adet ve gelenekler insan hayatında çok büyük önem taşır. Bundan dolayı şeriat, ilk müslümanların gerek sözlerle ve gerekse davranışlarla ilgili adetlerinin benimsenmesini ve zaruret olmadıkça bu adetlerin dışına çıkılmasının hoş olmadığı ilkesini getirmiştir.
Kısacası, yabancılara benzeme yasağının ana gerekçesi;
- bu tutumun ya ilk öncü Müslüman kuşağın sahip olduğu faziletlerden yoksun kalmaya;
- veya onlar dışında kalan toplumların kusurlarına kapılmaya yol açabileceğidir.
Bu yüzdendir ki, acem asıllı müminler bu önemli inceliği kavrayınca, özellikle aralarındaki şuurlu müslümanlar, kendilerini zorlayarak ilk dönem müslümanlarına benzemeye çalışmışlar ve bu gayretleri sayesinde Kıyamet gününe kadar gelecek olan bağlıların (tabiinin) en üstün kuşağı olarak kendileri dışında kalan bir çok acem asıllı müslüman cemaate önder olmuşlardır. Onlar acem kaynaklı müslümanları, ilk dönem müslümanlarına bağlılıklarına göre derecelendiriyorlardı.
Nitekim Ebu Tahir Selefî'nin bildirdiğine göre Esmaî, “Fadl-ül Furs” adlı eserin bir yerinde “İsfahan şehrinin acemleri, acemlerin Kureyşlileridirler” demiştir.
(Burada adı geçen eseri bulamadım. Öte yandan yukarıda geçen İbareye, inceleyebildiğim kadarıyla başka kaynaklarda rastlayamadım, (tahkik eden).
(Esmaî; İmam Abdulmelik b. Karib b. abdulmelik b. Alî b. Asm'a El-Asmaî, El-Basrî, hadis ve arap dili bilginidir. Diğer imamlarca güvenilirdir. 216 yılında 88 yaşında öldü. Bkz. Tehzib El-Tehzib, c. 6, s. 415-417, Biy. No: 868, El-Lübab Fitehzib El-Ensab, c. 1, s. 80. )
Yine Selefî'nin bildirdiğine göre ünlü sahabî Said b. Museyyeb -Allah ondan razı olsun- “Eğer ben Kureyşli olmasaydım, önce fars asıllı ve arkasından da İsfahan'lı olmak isterdim” demiştir.
Başka bir kanala dayanılarak bildirildiğine göre yine Said b. Museyyeb bu konuda şöyle diyor:
“Eğer ben Kureyş kabilesinden olmasaydım, İsfahan'lı olmak isterdim. Çünkü Peygamberimiz:
“Eğer bu din Ülker (süreyya) gezegenine asılı olsa, acem asıllı bazı kimseler ona yine ulaşmayı başarırlardı” buyurarak genel olarak farslıları ve özellikle İsfahanlıları şereflendirmiştir.” (Hadisin tahriri geride geçti. Ebî Nuaym, Ahban-İsfahan, c. 1, s. 38-39.)
Bildirildiğine göre sahabilerden Selman-ı Farisî, İbn-i Abbas'ın azadlısı İkrime ve daha bir çok ünlü müslüman İsfahan asıllı idi. Ayrıca İsfahan şehrinin her alanındaki İslama etkisi, diğer acem şehirlerindekinden daha belirgindi. Nitekim Hafız Abdülkadir Rehavî bu gerçeği şu sözlerle anlatıyor:
“Bağdat'dan sonra hadis alanında İsfahan kadar ilerlemiş başka bir yer hiç görmezdim. İsfahanlılar arasında sünnetin inceliklerini bilen ve uygulayan imamlar, hadisleri ve diğer aslî İslâmi ilimleri iyi bilen alimler diğer yerlere göre sayıca çoktur. Öyle ki, anlatıldığına göre, oranın kadınları Salih b. Ahmed b. Hanbel, Ebu Bekir b. Ebu Asım ve bunlardan sonra gelenler gibi, ayni zamanda hadis uzmanları idiler. Benim bildiğim kadarı ile başka hiç bir yerde bunlar gibisi yoktur.”
Tıpkı bunun gibi, fars diyarındaki herhangi bir yöre veya bu diyarın halkından olan herhangi bir şahıs, gerçek anlamda övülürken sadece ilk dönem müslümanlarına benzediği için övülürdü. Hatta herhangi bir şahsın diğer bir şahsa, herhangi bir sözün başka bir sözü ve her hangi bir davranışın başka bir davranışa göre üstün olup olmadığı tartışıldığında bu tartışmanın gerekçesi tarafların destekledikleri şahsı, sözü veya davranışı ilk dönem müslümanlarının uygulamalarına daha yakın bulmaları olurdu. Sözün kısası, bu ümmetin bütün ileri gelenleri şu ilkeyi ortak görüş olarak benimsemişlerdir:
İlk dönem arap müslümanların hayat tarzı en üstün örnektir ve daha sonra gelen müslümanlar arasındaki üstünlük farkı, bu ilk örnek nesle benzeme derecesine göre ölçülür. Bizim burada anlatmak istediğimiz işte budur.
Bu konu ile ilgili sözlerimizi bağlarken şu iki noktayı belirtmek gerekir.
1 - Üstünlükler konusunu inceleyen veya bu konuda görüş bildiren her müslüman, sorumluluğunun farkında olan bir kimse gibi davranarak iyi olanı bilmeyi ve bunu vargücü ile araştırmayı amaç edinmeli, başkalarına karşı övünmeyi veya her hangi bir kimseyi düşünmemelidir.
Nitekim Müslim'in, Iyaz b. Hamar Muşacii'ye dayanarak bildirdiğine göre Peygamber Efendimiz (salât ve selâm üzerine olsun) şöyle buyuruyor:
“Bana vahyedildi ki, mütevazi olunuz. Öyle ki, hiç kimse başkası karşısında övünmesin ve hiç kimse başkasına karşı haddini bilmezlik etmesin.” (Müslim, c. 4, s. 2199, Kitap Cennet nimetleri ve orada olanların nitelikleri, Bab: Cennet ve Cehennemliklerin dünyada iken bilinen nimetleri, H. No: 2865. Özel No: 64 aynı bab. Orada zikredilen hadis daha uzundur. Buraya alınan onun küçük bir bölümüdür.)
(Iyaz b. Hamar Muşacii; Büyük sahabîlerden olan bu zat, Basra'ya yerleşti ve ölümüne kadar orada yaşadı. Bk. El-Takrîb, c. 2, s. 90.)
Görüldüğü gibi Cenab-ı Allah (c.c.) Peygamberinin dili ile övünme veya haddini bilmeme yolu ile başkalarına karşı büyüklük taslamayı yasaklıyor.
Büyüklenmek eğer haklı bir gerekçeye dayalı olursa “övünme” ve eğer asılsız bir gerekçeye dayalı olursa “haksızlık ve haddini bilmemek” olur.
Herhangi bir kimse Haşimoğulları soyundan gelmek, Kureyş kabilesinden olmak, arap veya fars asıllı olmak gibi üstün sayılmış bir zümredendir diye kendini üstün saymak veya böyle bir duyguya kapılmak hakkına sahip değildir. Bu hatalı bir görüştür. Çünkü daha önce belirttiğimiz gibi, her hangi bir zümrenin üstün oluşu bu zümreden olan herkesin mutlaka üstün olmasını gerektirmez. Çünkü öyle habeş asıllı müslümanlar olabilir ki, Allah katında tek tek bütün Kureyşlilerden üstündürler. Üstelik böyle bir duyguya kapılmak sahibine değer kaybettirerek faziletten uzaklaşmasına yol açar. Eğer bu kişi başkalarına karşı üstünlük taslamış veya haddini bilmez davranmışsa bu yüzden uğrayacağı kayıpların hesabı ayrı bir konudur.
Buna karşılık Kureyşliler ve Haşimoğulları gibi seçkin bir zümreden olmayan kimseler de bilsinler ki, onların Peygamberimizi (salât ve selâm üzerine olsun) onaylayıp emirlerine uymuş olmaları, O'nu sevenleri sevmeleri, Allah'ın üstün saydığı kulları örnek edinmeleri ve Rasûlüllah'a gelen hak dinin ilkelerini uygulamaları kendilerinin üstün sayılmış zümrelerin tüm fertlerinden daha üstün olmalarını sağlar ki, gerçek üstünlük budur.
Meselâ halife Hz. Ömer'e -Allah ondan razı olsun- bakalım. Zamanında kendilerine bağış payı verilecek olanların listesi tutulacağı sırada “Emirülmüminin ilk sıraya kendi adını yazsın” diyenlere “Hayır, Ömer'i Allah'ın kendisini koyduğu yere koyunuz” diye cevap vererek önce Rasûlüllah'ın yakınlarını ve arkasından O'na yakınlık derecesine göre sırası gelenleri yazdıktan sonra kendi adını Beni Adiy Oğullarına sıra gelince yazmıştır. Bilindiği gibi, Beni Adiy oğulları, Kureyş kabilesinin geri plânda kalan kollarından biri idi. Fakat Hz. Ömer'in işte bu hakka bağlılık titizliği ve diğer bir çok faziletleri, kendisini diğer Kureyş boyları bir yana, Haşimoğullarının bile tümünün önüne geçirmiştir.
2 - Belirteceğimiz ikinci nokta şudur ki, “Arap” ve “Acem” terimleri zaman zaman yanlış anlaşılıyor. Daha önce belirttiğimiz gibi, “Acem” terimi, aslında sözlük anlamı ile arap olmayan milletlerin tümünü kapsamına alır. Fakat zamanla fars asıllı müslümanlar inanç ve bilgi alanlarında diğer “acem” kavimlerin önüne geçip üstünlük sağlayınca bu terim, yeni dönem alimlerinin dilinde sadece fars asıllılar için kullanılmaya başladı

İbn teymiyye nin böyle bir şey söylemesi niye bu kadar önemliki ya o bir insan yanlış bir şey yapıtysa eğer onu alakadar eder şu forum ibn Teymiyye niye bu kadar çok konuşulur yani o kadar alim var tek ibn Teymiyye Allah Resulü bile bu kadar dert edilmiyor burda

Irkçılığın körüklenmeye çalışıldığı şu günlerde böyle gereksiz bir şeyin peşine düşmemek gerekir. Şeyhin ne dediğini bilmiyorum, aslında bu konuda merak da etmiyorum. Bizi kurtaracak olan Allah'ın rahmetidir. Irklarımız değil

Mesudiyeli Hanbeli' Alıntı:

Irkçılığın körüklenmeye çalışıldığı şu günlerde böyle gereksiz bir şeyin peşine düşmemek gerekir. Şeyhin ne dediğini bilmiyorum, aslında bu konuda merak da etmiyorum. Bizi kurtaracak olan Allah'ın rahmetidir. Irklarımız değil

Genişletmek için tıkla ...

Arap ırkçılığı yapacaksan (arapları üstün tutmak) sorun yok rahat ol, diğerleri sorun oluyor burada ki arkadaşlara.