Çevrimdışı
pencere camına düşmüş canım
düşünmekteyim taa evvelden düşlediklerimi
bir hayat seçip kendime
yaşasam bütün istediklerimi
arınsam seslerden, uçsuz bucaksız kuruntulardan
sonu olmayan endişe ve kaygılardan
bir pencere camına yaslanıp
bir hayat seçsem kendime tüm dünyevi isteklerden soyutlanan
bir ben olma fırsatı daha verilmeyecek
günü birlik avuntulardan kaçmam için bir şans daha
hayır, verilmeyecek
gözyaşlarımı siper edip bakışlarıma
ellerimi kaşıyan şu soylu kuş
kanatlarına alıp beni götürse keşke
ama bir uçma şansı daha verilmeyecek
sıkı yumruk yapılan ellerim
ne zaman bir sıcaklığa merhaba diyecek?
bir sıcaklık daha verilmeyecek
tek bir şans kendim olabilmem için
gizli saklı şıklar verilecek uzun uzadıya soruların yamacına
gizli saklı sorular sorulacak perde arkasından
bir ben olma şansı daha verilmeyecek
ben, hiç yaşamamış gibi hissedeceğim bir gün
sanki hiç nefes almamışım, hiç gülmemişim
sanki hiç kelimelerle ağlamamış ellerim
geceleyin ışığa hasret kalmamışım gibi
güneşin altına karanlığa sığınmak istememişim gibi
secdede kalbime giden yolu tartıyorum
güneşi bekliyorum ağır aksak
rahle önünde bir çift el
rahmete sayfa sayfa koşuyorum.
ashab-ı kehf gibi kaldığım yerden hayata
bir solukta tutunmaya çalışıyorum.
ama gören gözler, işiten kulaklar
etrafımda dilleriyle et yiyen korkunç yaratılmışlar
söyleyeceklerimi kazıyıp kalplerine
hiç beklemediğim anda, en hassas noktamdan
beni vuracaklar bir keklik gibi alnımın ortasından.
sığınabilesem kendime, koruyabilsem
bir mecnun gibi aldırmaksızın ne söylediğime
kıracak yıkacak ve çıldırasıya kusacağım.
ne ben bir mecnunum ne de insanlar hoş gören bir bilge
bugün bir kez daha dilimi prangalama vaktine çalıyor saatim.
bir çölde, bir denizde, bulutların koynunda
kendime gidiyorum ummak dolu avuçlarımı açıp semaya
Yusuf'un gömleğinden sabrı içiyorum
bir kuyuya yanaşmak mülteci kaldığım hayatımdan
daha bir cazip, daha bir hoşbulan tuğlalar
toprağı sürüyorum elime, yüzüme
toprağa sarılmak var, bir kefen içinde.
bir çölde, bir denizde, bulutların koynunda
Rabbime gidiyorum aff dolu günahlarımı sürüp toprağa
kimsesiz ve ötesiz olan bir gecede
başımı koyup önüme soruyorum
ben neden hep suskun ve kendimi anlatmaktan yoksunum?
Ümmü Erva
düşünmekteyim taa evvelden düşlediklerimi
bir hayat seçip kendime
yaşasam bütün istediklerimi
arınsam seslerden, uçsuz bucaksız kuruntulardan
sonu olmayan endişe ve kaygılardan
bir pencere camına yaslanıp
bir hayat seçsem kendime tüm dünyevi isteklerden soyutlanan
bir ben olma fırsatı daha verilmeyecek
günü birlik avuntulardan kaçmam için bir şans daha
hayır, verilmeyecek
gözyaşlarımı siper edip bakışlarıma
ellerimi kaşıyan şu soylu kuş
kanatlarına alıp beni götürse keşke
ama bir uçma şansı daha verilmeyecek
sıkı yumruk yapılan ellerim
ne zaman bir sıcaklığa merhaba diyecek?
bir sıcaklık daha verilmeyecek
tek bir şans kendim olabilmem için
gizli saklı şıklar verilecek uzun uzadıya soruların yamacına
gizli saklı sorular sorulacak perde arkasından
bir ben olma şansı daha verilmeyecek
ben, hiç yaşamamış gibi hissedeceğim bir gün
sanki hiç nefes almamışım, hiç gülmemişim
sanki hiç kelimelerle ağlamamış ellerim
geceleyin ışığa hasret kalmamışım gibi
güneşin altına karanlığa sığınmak istememişim gibi
secdede kalbime giden yolu tartıyorum
güneşi bekliyorum ağır aksak
rahle önünde bir çift el
rahmete sayfa sayfa koşuyorum.
ashab-ı kehf gibi kaldığım yerden hayata
bir solukta tutunmaya çalışıyorum.
ama gören gözler, işiten kulaklar
etrafımda dilleriyle et yiyen korkunç yaratılmışlar
söyleyeceklerimi kazıyıp kalplerine
hiç beklemediğim anda, en hassas noktamdan
beni vuracaklar bir keklik gibi alnımın ortasından.
sığınabilesem kendime, koruyabilsem
bir mecnun gibi aldırmaksızın ne söylediğime
kıracak yıkacak ve çıldırasıya kusacağım.
ne ben bir mecnunum ne de insanlar hoş gören bir bilge
bugün bir kez daha dilimi prangalama vaktine çalıyor saatim.
bir çölde, bir denizde, bulutların koynunda
kendime gidiyorum ummak dolu avuçlarımı açıp semaya
Yusuf'un gömleğinden sabrı içiyorum
bir kuyuya yanaşmak mülteci kaldığım hayatımdan
daha bir cazip, daha bir hoşbulan tuğlalar
toprağı sürüyorum elime, yüzüme
toprağa sarılmak var, bir kefen içinde.
bir çölde, bir denizde, bulutların koynunda
Rabbime gidiyorum aff dolu günahlarımı sürüp toprağa
kimsesiz ve ötesiz olan bir gecede
başımı koyup önüme soruyorum
ben neden hep suskun ve kendimi anlatmaktan yoksunum?
Ümmü Erva
