Çevrimdışı
Geçenlerde haber sitelerindeki bir video ilgimi çekti. Sabah haberlerinden birinde ismi bence lazım olmayan bir kadın güya haber sunuyor. Suriyeli mültecilerle ilgili canını sıkan bir mail almış. Yoo sandığınız gibi onlara üzülmüyor. Onların bu ülkede fazlalık olduğunu, havadan para yediklerini düşünüyor. “Bizim verdiğimiz vergilerle besleniyorlar” diyor. Hatta “Benim param” gibi laflar ediyor…
Hem insanlara çok sıkıntı da veriyorlarmış. Mesela bir adam evinin üst katında yirmi tane Suriye’linin kaldığını ve evini satma durumuna geldiğini yazmış. Vah ki, ne vah!
Ne olurdu sanki dünyada sadece bu kadın gibiler ve onun gibi düşünenler olsaydı! Bütün dünyanın malını tek başına hüpletselerdi! Türklerden başka insan yoktu zaten dünya yüzünde. Hele Araplar hiç olmasaydı! O zaman hiç ölmezler miydi acaba? İlelebet payidar mı kalırlardı?
Bu savaştan bize neymiş… Öleceklerse ölsünlermiş… Çalışmadan yiyorlarmış…Defolup gitsinlermiş!!!
İyi ki varsınız! İyi ki niyetinizi, o şerli düşüncelerinizi kusuyorsunuz da bizde tanıyoruz dostu düşmanı. Tanıyoruz Ümmetin içindeki çıyanları! Cehalet ne menem şeymiş, benlik nasıl Rab edinilirmiş hep beraber öğreniyoruz…!!!
Enaniyeti tavan yapmış bu süslü kokoş ve benzerleri Suriye’lileri istemezlermiş bizim ülkemizde. İsteseniz lutfederdiniz zaten!
Faşizm cehaletle yoğrulmuş ve bunun gibi içi boş, dışı boyalı hatunlar peydah olmuş!
Kafatasçı bir milliyetçiliği benimseyenler elbette İslam kardeşliğinin ruhunu anlayamayacaklar. Elbette yanı başımızdan yükselen feryadları duymayacak, alevleri neredeyse yüzümüze çarpan yangını yüreklerinde hissedemeyecekler… Bir bebeğin parçalanmış bedeni titretmeyecek içlerini, gözyaşı döküp, dualar etmeyecekler, “kardeşim” diyemeyecekler onlar için…Ve benim dedikleri, çalışıp kazandıklarını sandıkları her şeyi verenin, kendilerini yoktan var edenin ALLAH olduğunu fehm edemeyecekler.
Farklı gözlerle bakıyoruz dünyaya. Bu yüzden fazla ilişmeyeceğim onlara… Allah basiret versin, ölmeden evvel hakikati görmelerini nasip eylesin…Hakikati görene kadar da şerlerinden bizleri muhafaza eylesin…Amin
Zalimlerin bombalarından kaçıp kurtulabilen mustazaf kardeşlerimiz ülkemize sığınmışlar. Her birinin ayrı bir acısı var. Kiminin kocası, kiminin oğlu, babası katledilmiş. Dullar, yetimler, öksüzler… Nasıl duyarsız kalabiliriz, nasıl yok sayabiliriz onları? Bu savaş bizim için de bir imtihan değil mi? “Müslümanım” demek beraberinde büyük bir sorumluluğu yüklemez mi omuzlarımıza?
Zorda kalıp kendisine sığınmış birine “Geri dön” diyecek kadar haddini aşamaz, insafsız olamaz bir Müslüman. Nerde kaldı örfümüz, ananemiz, misafirperverliğimiz, diğergamlılığımız nerede kaldı?
Hicretten sonra Medineli Ensar’ın, Mekkeli Muhacir kardeşlerine kucak açmaları, evlerini, mallarını seve seve paylaşmaları bizler için güzel bir örnek değil midir?
“Daha önceden Medine’yi yurt edinmiş ve gönüllerine imanı yerleştirmiş olan kimseler, kendilerine göç edip gelenleri severler ve onlara verilenlerden dolayı içlerinde bir rahatsızlık hissetmezler. Kendileri zaruret içinde bulunsalar bile onları kendilerine tercih ederler. Kim nefsinin cimriliğinden korunursa, işte onlar kurtuluşa erenlerdir.”(Haşr:9)
Bu dünya sadece bizim için yok. Müslüman olmak, ezilen, horlanan, zulüm gören her kişiye el uzatmayı gerektirir. Hangi milletten olduğu da bizim için farketmez…
Ve bilelim ki, Suriye bizim için büyük bir imtihandır. Görmezden geldiğimiz bu yangını birgün kendi kapımızda bulabiliriz. İnanıyorum ki, Allah’ın rızası çok uzaklarda değil. Elimizden geldiğince yardımlarımızı esirgemeyelim. Fırınlarına, hastahanelerine kadar bombalanmış mazlum bir halka, bugün destek olmayacağız da ne zaman olacağız?
Faşizmin borusunu öttürenler, debdebe içinde yaşayıp kerameti kendinden menkul sananlar, yaşasınlar yaşayabildikleri kadar, semirsinler semirebildikleri kadar. Elbet kalbinde Allah korkusu, ahiret kaygısı olan Müminler İslam kardeşliğini unutmayacak…
