Kurtarılan İntihar Bombacısı Çocuk
Kuzeybatı Pakistan’ın Bajaur aşiret bölgesindeki 14 yaşında bir erkek çocuğu Taliban kuvvetleri tarafından alıkonulduğunu ve kendisini intihar bombacısı yapmak istediklerini söyledi.
Aşağıda BBC muhabirine verdiği röportaj ayrıntılarıyla yer almaktadır:
Bajaur’da beni takip eden beş kişi vardı. Beni kandırdılar. Bana babamın kafasını keseceklerini söylediler.
Onlarla gittim, fakat babam orada değildi. Beni bağladılar.
Bana: 'İki seçeneğin var. Ya kafanı keseriz ya da intihar bombacısı olursun.' dediler.
Kabul etmedim.
Benim yaşımda iki kişi daha vardı. İntihar bombacısı olmak için eğitim görüyorlardı. İtiraz edersek, ellerimizi ve gözlerimizi bağlayıp bizi dövüyorlardı.
Cennete gideceğimizi söyleyerek beynimizi yıkamaya çalışıyorlardı. 'Cennette baldan ırmaklar var ve orada Allah’ı görebileceksiniz. Cennette çok güzel bir eviniz olacak'. dediler.
Namaz kılmak için izin istediğimizde, buna gerek olmadığını zaten cennete gideceğimizi söylüyorlardı.
Beş gün boyunca beni feci şekilde dövdüler. Yiyecek vermediler. Bir gün beni dövdükleri sırada intihar bombacısı olmayı kabul ettim. Beni diğer çocuklardan ayırdılar.
Beni karanlık bir odaya götürdüler ve ilaç vermeye başladılar. Maulvi Fakir’e [Bajaur Taliban komutanı] teslim ettiler. Bütün bu hazırlıklardan sonra bir camiye giderek işimi halletmem gerektiğini söylediler.
Sıradan bir camiydi, fakat caminin imamı Taliban aleyhinde konuşuyordu ve bu nedenle onu düşman ilan etmişlerdi. Bana imamın imansız bir kâfir olduğunu söylediler.
Gömleğimi çıkarıp bana bir yelek giydirdiler. Göğsümde iki kanca vardı. Oraya gittiğimde Allahü Ekber dedikten sonra bu kancaları birbirinden ayırmamı söylediler. Sonra beni oraya götürdüler, camiyi gösterip gittiler.
İlaç almıştım ve hiçbir şey hissetmiyordum. Ancak camiye girdiğimde aklım başıma geldi. İmamın nur dolu yüzünü ve caminin kutsal kitaplarla dolu olduğunu gördüm. İnsanlar namaz kılıyorlardı. Ve hepsinin Müslüman olduğunu düşündüm. Bunu nasıl yapabilirdim? Yapmamaya karar verdim ve dışarı çıktım.
Caminin dışındaki bir ağacın altında oturdum ve namazın bitmesini bekledim. Sonra Taliban’ın yolunu tuttum. Bana ‘onun bunun çocuğu’ dediler ve neden işi tamamlamadan döndüğümü sordular.
Onlara camiye giren herkesin üstünü aradıkları için yapamadığımı söyledim. Yeleğimi çıkarıp beni Maulvi Fakir’e teslim ettiler.
Beni bağladılar, fakat bana bir şans daha verirlerse yapacağımı söyledim. Bana güvendiler. Birkaç gün onlarla beraber etrafta dolaştım. Yola çıkıp bir araç buldum ve eve geldim. Beni eve kadar takip ettiler. Hâlâ evde olduğumdan ve başka bir yere kaçmadığımdan emin olmak istiyorlardı.
Taliban beni o kadar kötü dövmüştü ki yara izleri sırtımda kalmıştı. Ailem sırtımı görünce annem ağlamaya başladı ve oraya bir daha gitmememi söylediler. Babam onlara neden peşimde olduklarını sordu. Bir gün silahını alıp peşlerinden gitti. Ancak babamı öldürmek istediler, babam da eve dönüp kapıyı kapattı.
Taliban’dan önce özgür bir şekilde huzur içinde yaşıyorduk. Oyun oynayıp okullarımıza gidiyorduk. Herhangi bir kısıtlama yoktu. Sabah akşam oyun oynuyor, arkadaşlarımızla oturup sohbet ediyorduk. Cep telefonlarımızla müzik dinliyorduk. Onlar bunu yasakladılar. Hiçbir şey yapmamıza izin vermiyorlardı. Kriket oynamamızı ve okula gitmemizi yasakladılar. Kendimizi mahkûm gibi hissediyorduk.
Vatanımızı savundukları için orduya katılmak istiyorum. Onlar doğru bir sebep için savaşıyorlar. Taliban’a karşı savaşmak istiyorum. Ülkemi savunmaktan başka bir niyetim yok. Taliban yok edilmeli.
Taliban’a zalim olduklarını ve bana yaptıklarının haksızlık olduğunu söylemek istiyorum. Masum Müslümanları öldüremem.
Onlardan korkmuyorum.
http://seventhpillar.net/türkçe/kurtarılan_intihar_bombacısı_çocuk
Kuzeybatı Pakistan’ın Bajaur aşiret bölgesindeki 14 yaşında bir erkek çocuğu Taliban kuvvetleri tarafından alıkonulduğunu ve kendisini intihar bombacısı yapmak istediklerini söyledi.
Aşağıda BBC muhabirine verdiği röportaj ayrıntılarıyla yer almaktadır:
Bajaur’da beni takip eden beş kişi vardı. Beni kandırdılar. Bana babamın kafasını keseceklerini söylediler.
Onlarla gittim, fakat babam orada değildi. Beni bağladılar.
Bana: 'İki seçeneğin var. Ya kafanı keseriz ya da intihar bombacısı olursun.' dediler.
Kabul etmedim.
Benim yaşımda iki kişi daha vardı. İntihar bombacısı olmak için eğitim görüyorlardı. İtiraz edersek, ellerimizi ve gözlerimizi bağlayıp bizi dövüyorlardı.
Cennete gideceğimizi söyleyerek beynimizi yıkamaya çalışıyorlardı. 'Cennette baldan ırmaklar var ve orada Allah’ı görebileceksiniz. Cennette çok güzel bir eviniz olacak'. dediler.
Namaz kılmak için izin istediğimizde, buna gerek olmadığını zaten cennete gideceğimizi söylüyorlardı.
Beş gün boyunca beni feci şekilde dövdüler. Yiyecek vermediler. Bir gün beni dövdükleri sırada intihar bombacısı olmayı kabul ettim. Beni diğer çocuklardan ayırdılar.
Beni karanlık bir odaya götürdüler ve ilaç vermeye başladılar. Maulvi Fakir’e [Bajaur Taliban komutanı] teslim ettiler. Bütün bu hazırlıklardan sonra bir camiye giderek işimi halletmem gerektiğini söylediler.
Sıradan bir camiydi, fakat caminin imamı Taliban aleyhinde konuşuyordu ve bu nedenle onu düşman ilan etmişlerdi. Bana imamın imansız bir kâfir olduğunu söylediler.
Gömleğimi çıkarıp bana bir yelek giydirdiler. Göğsümde iki kanca vardı. Oraya gittiğimde Allahü Ekber dedikten sonra bu kancaları birbirinden ayırmamı söylediler. Sonra beni oraya götürdüler, camiyi gösterip gittiler.
İlaç almıştım ve hiçbir şey hissetmiyordum. Ancak camiye girdiğimde aklım başıma geldi. İmamın nur dolu yüzünü ve caminin kutsal kitaplarla dolu olduğunu gördüm. İnsanlar namaz kılıyorlardı. Ve hepsinin Müslüman olduğunu düşündüm. Bunu nasıl yapabilirdim? Yapmamaya karar verdim ve dışarı çıktım.
Caminin dışındaki bir ağacın altında oturdum ve namazın bitmesini bekledim. Sonra Taliban’ın yolunu tuttum. Bana ‘onun bunun çocuğu’ dediler ve neden işi tamamlamadan döndüğümü sordular.
Onlara camiye giren herkesin üstünü aradıkları için yapamadığımı söyledim. Yeleğimi çıkarıp beni Maulvi Fakir’e teslim ettiler.
Beni bağladılar, fakat bana bir şans daha verirlerse yapacağımı söyledim. Bana güvendiler. Birkaç gün onlarla beraber etrafta dolaştım. Yola çıkıp bir araç buldum ve eve geldim. Beni eve kadar takip ettiler. Hâlâ evde olduğumdan ve başka bir yere kaçmadığımdan emin olmak istiyorlardı.
Taliban beni o kadar kötü dövmüştü ki yara izleri sırtımda kalmıştı. Ailem sırtımı görünce annem ağlamaya başladı ve oraya bir daha gitmememi söylediler. Babam onlara neden peşimde olduklarını sordu. Bir gün silahını alıp peşlerinden gitti. Ancak babamı öldürmek istediler, babam da eve dönüp kapıyı kapattı.
Taliban’dan önce özgür bir şekilde huzur içinde yaşıyorduk. Oyun oynayıp okullarımıza gidiyorduk. Herhangi bir kısıtlama yoktu. Sabah akşam oyun oynuyor, arkadaşlarımızla oturup sohbet ediyorduk. Cep telefonlarımızla müzik dinliyorduk. Onlar bunu yasakladılar. Hiçbir şey yapmamıza izin vermiyorlardı. Kriket oynamamızı ve okula gitmemizi yasakladılar. Kendimizi mahkûm gibi hissediyorduk.
Vatanımızı savundukları için orduya katılmak istiyorum. Onlar doğru bir sebep için savaşıyorlar. Taliban’a karşı savaşmak istiyorum. Ülkemi savunmaktan başka bir niyetim yok. Taliban yok edilmeli.
Taliban’a zalim olduklarını ve bana yaptıklarının haksızlık olduğunu söylemek istiyorum. Masum Müslümanları öldüremem.
Onlardan korkmuyorum.
http://seventhpillar.net/türkçe/kurtarılan_intihar_bombacısı_çocuk
