Çevrimdışı
Bir çölü aşan dört ayak
bir mağarada, örümcek ağının ardında canhıraş bir çabayla
bizim için, bize dair
bir mücadelenin ucunda bucağında
altı yüzlü yılların başında bir güneşin doğuşu görüldü
ay doğdu üzerimize diyeceğim şimdi
neccar oğullarının küçük kızları gibi
bağıracağım var gücümle
‘’ Seviyorum seni peygamberim’’ diye
masalımsı bir hikayenin orta yerinde
ilk kez kardeş ilan edileceğim ensar ile, muhacir ile
omuz omuza verilmiş bir binaya taşıdığım hurma dalları
biraz biz olmak, biraz ümmet olmayı içerecek
ilk secde ile doğacak bir çoğumuz
ilk rükuda eğilecek başlar bir daha doğrulmamak üzere
birbirimize karşı vav gibi olabilmeyi,
surlarımızı yıkmaya çalışanlara karşı elif gibi dimdik
işte böyle öğreneceğiz.
O’nu tenzih ederek başladığımız bu dava,
ona dua ederek sonlanacak.
adım adım dökülürken topluluk,
günde beş kere bir olabilmeyi hatırlayacağız.
hiddetin beden bulmuş halini göreceğiz Ömer’de,
ve haya Osman’ın duruşunda sergilenecek.
dost olmak deyince aklımıza düşen ilk isim Ebu Bekir olacak.
ve ilim Ali’nin isminin altında yazılacak.
beş kere biz olacağız saf sıkıştırarak
saflığın ve masumiyetin yaşayabildiği bir beldede uyuyacağız.
zaman geçecek, geçecek, geçecek
affetmeden, düşünmeden, durmadan
zaman hiç beklemeden geçecek
arada Mekke’nin kapısından bir devrin girdiğini göreceğiz
Bilal’in sesi Kabe’nin üzerinde doğacak
ama zaman hiç soluklanmadan geçecek
ölüm halindeki peygamberi hayal meyal hatırlayacağız
ağlayarak namaz kıldıran dostu hiç tefekkür edemeden
öyle hızlı geçecek zaman
dört tane yiğidin devri bile göz açıp kapayınca bitecek
ve başlayacağız
hayata, yaşamaya, dik durmaya başlayacağız
hayatımızın orta yerine düşen bir bomba
her şeyi yerle bir edecek, karıştıracak
saltanat kavgalarının arasında kaybedeceğiz biz olmayı
saltanat kavgalarının arasında kaybedeceğiz kendimiz olabilmeyi
Bedir’de baba oğlu karşı karşıya getiren o dev cesaret
bir gün olacak haksız bir savunuşun temelini oluşturacak
zaman geçecek
açlıkla, karına bağlanan taşlarla
ve dahası
biz olmakla kazanılan her kum tanesini
yitireceğiz kılıcın ucuna iliştirdiğimiz sahifelerin arasında
zaman geçecek
zaman geçiyor, ilerliyor
sağlam kalelerimizi kendi ellerimizle yıkacağız, biliyorum
vav olacağız tükürmeye dahi değmeyeceklerimizin önünde
dimdik duruşlarımızdan payını alacak mazlumların serzenişleri
zaman geçecek
kazanılan bir savaşı kaybedeceğiz biz olmayarak
öfkeleneceğiz.
öfkemizde boğulabilir bir millet
işte aynen böyle hiddet bizi ele geçirecek
Ömer’in öfkesinin zekatının kırkta biri kadar
elimize alıp bir asayı, kovarak
düşmanın kim olmadığını bilemeyecek kadar karışık
ama öylesine bir boş vermişlikle saldıracağız
zaman geçecek
kavgalarımız öyle şanlı olacak ki
bizi bizden etmek isteyenlerin eline bir kumanda tutuşturup,
onları hiç yormadan, hiç yıpratmadan
işte öylesine alçakça birbirimizi yok edeceğiz
kirli planların avı yapacağız birbirimizi
öyle yüksek ses ile, kimse kimseyi duymayacak
çağıldayan kin nehrinin akışında
kaybedeceğiz Suriyeli miniği, kayıverecek avuçlarımızdan
zaman geçecek
bir geriye dönüp bakmaya görsün
devir daim yapan tarih göz kırpacak tüm sinsiliği ile
biz kaybettik, anlayacağız
biz olmayı beceremediğimiz o ilk gün
bir gölge misali çökecek üstümüze
dillerin bozulan ahlakında kaybettik,
hiç acımadan, kaygılanmadan
bizi bizden eden biziz.
Ümmü Erva
bir mağarada, örümcek ağının ardında canhıraş bir çabayla
bizim için, bize dair
bir mücadelenin ucunda bucağında
altı yüzlü yılların başında bir güneşin doğuşu görüldü
ay doğdu üzerimize diyeceğim şimdi
neccar oğullarının küçük kızları gibi
bağıracağım var gücümle
‘’ Seviyorum seni peygamberim’’ diye
masalımsı bir hikayenin orta yerinde
ilk kez kardeş ilan edileceğim ensar ile, muhacir ile
omuz omuza verilmiş bir binaya taşıdığım hurma dalları
biraz biz olmak, biraz ümmet olmayı içerecek
ilk secde ile doğacak bir çoğumuz
ilk rükuda eğilecek başlar bir daha doğrulmamak üzere
birbirimize karşı vav gibi olabilmeyi,
surlarımızı yıkmaya çalışanlara karşı elif gibi dimdik
işte böyle öğreneceğiz.
O’nu tenzih ederek başladığımız bu dava,
ona dua ederek sonlanacak.
adım adım dökülürken topluluk,
günde beş kere bir olabilmeyi hatırlayacağız.
hiddetin beden bulmuş halini göreceğiz Ömer’de,
ve haya Osman’ın duruşunda sergilenecek.
dost olmak deyince aklımıza düşen ilk isim Ebu Bekir olacak.
ve ilim Ali’nin isminin altında yazılacak.
beş kere biz olacağız saf sıkıştırarak
saflığın ve masumiyetin yaşayabildiği bir beldede uyuyacağız.
zaman geçecek, geçecek, geçecek
affetmeden, düşünmeden, durmadan
zaman hiç beklemeden geçecek
arada Mekke’nin kapısından bir devrin girdiğini göreceğiz
Bilal’in sesi Kabe’nin üzerinde doğacak
ama zaman hiç soluklanmadan geçecek
ölüm halindeki peygamberi hayal meyal hatırlayacağız
ağlayarak namaz kıldıran dostu hiç tefekkür edemeden
öyle hızlı geçecek zaman
dört tane yiğidin devri bile göz açıp kapayınca bitecek
ve başlayacağız
hayata, yaşamaya, dik durmaya başlayacağız
hayatımızın orta yerine düşen bir bomba
her şeyi yerle bir edecek, karıştıracak
saltanat kavgalarının arasında kaybedeceğiz biz olmayı
saltanat kavgalarının arasında kaybedeceğiz kendimiz olabilmeyi
Bedir’de baba oğlu karşı karşıya getiren o dev cesaret
bir gün olacak haksız bir savunuşun temelini oluşturacak
zaman geçecek
açlıkla, karına bağlanan taşlarla
ve dahası
biz olmakla kazanılan her kum tanesini
yitireceğiz kılıcın ucuna iliştirdiğimiz sahifelerin arasında
zaman geçecek
zaman geçiyor, ilerliyor
sağlam kalelerimizi kendi ellerimizle yıkacağız, biliyorum
vav olacağız tükürmeye dahi değmeyeceklerimizin önünde
dimdik duruşlarımızdan payını alacak mazlumların serzenişleri
zaman geçecek
kazanılan bir savaşı kaybedeceğiz biz olmayarak
öfkeleneceğiz.
öfkemizde boğulabilir bir millet
işte aynen böyle hiddet bizi ele geçirecek
Ömer’in öfkesinin zekatının kırkta biri kadar
elimize alıp bir asayı, kovarak
düşmanın kim olmadığını bilemeyecek kadar karışık
ama öylesine bir boş vermişlikle saldıracağız
zaman geçecek
kavgalarımız öyle şanlı olacak ki
bizi bizden etmek isteyenlerin eline bir kumanda tutuşturup,
onları hiç yormadan, hiç yıpratmadan
işte öylesine alçakça birbirimizi yok edeceğiz
kirli planların avı yapacağız birbirimizi
öyle yüksek ses ile, kimse kimseyi duymayacak
çağıldayan kin nehrinin akışında
kaybedeceğiz Suriyeli miniği, kayıverecek avuçlarımızdan
zaman geçecek
bir geriye dönüp bakmaya görsün
devir daim yapan tarih göz kırpacak tüm sinsiliği ile
biz kaybettik, anlayacağız
biz olmayı beceremediğimiz o ilk gün
bir gölge misali çökecek üstümüze
dillerin bozulan ahlakında kaybettik,
hiç acımadan, kaygılanmadan
bizi bizden eden biziz.
Ümmü Erva
