Çok iş vardı yapılacak, çok şey vardı söylenecek... Çok şey vardı dinlenecek... Lakin gözler şaşkınlıkla ‘O’nu arıyordu. Yani, gib ve bilinmeyen şahıs zamiri.
İş vardı, yapacak oydu.. Söz vardı söylenecek, söyleyecek oydu.. Ter vardı dökülecek... Sabır vardı beklenecek, hedef vardı gidilecek.. Acı vardı çekilecek.. Gözler ise ‘O’nu arıyordu; gaib ve bilinmeyen şahıs zamirini..
Hep ‘O’ diyorlardı, hep ‘O’.. ‘O’ kimdi? Üçüncü kişi. Üçüncü kişi kimdi? Üç kişiden her biri ‘Ben’ diyemiyor muydu diller; işaret parmağını kendine çeviremiyor muydu eller? ‘Ben diyebiliyordu diller, hem de parlak ve surur gözlerle; işin ucunda dünya zevkleri, eğlenceleri, oyunları, zinetleri, süsleri, oyalayıcı metası olunca, diller ne güzel de ben diyebiliyordu..
“Hayır, siz çabuk elde edeceğiniz dünyayı seviyor, ahireti ise terk ediyorsunuz” (Kıyamet/20-21)
fakat, mal vardı infak edilecek, makam vardı bırakılacak, beden vardı yorulacak, işte o zaman, cümlelerin en sonuna ‘ben’i saklıyor ve hüzünlü gözlerle, soluk benizlerle belki telaffuz edebiliyor belki de edilemiyordu...
hz. Bilal niçin kendisinden ağır taşın altında inliyordu? Hz. Sümeyye’nin niye karnı mızrakla yarılıyordu? Abdullah İbni Mesud niçin dövülüyordu? Belki de ‘O’ değil, ‘Ben’ dedikleri içindi.. Belki ‘O’ deselerdi, cennetle müjdelenenler arasında olmayacaklardı. Belki ‘O’ deselerdi tarihe ‘sahabe’ diye adlarını yazıp ölümsüzleşmeyeceklerdi.. Onlar ‘O’ demediler.. Çünkü hayırlardaki yarışın, en büyük yarış.. ve yarış sonundaki ödülün en büyük ödül ve mükafat olduğunu biliyor, idrek ediyorlardı.
“...Genişliği gökler ve yer kadar olan cennete koşunyarışın.” (3/133)
“Sevdiğiniz şeylerden –Allah yolunda- sarfetmedikçe asıl iyiliğe eremezsiniz.” (3/92)
Her fert gerektiğinde ‘ben’ deyip sevdiği, bağlılık duyduğu şeylerden ferağat etmedikçe, yapılan şikayetler anlamsız, sözler manasız kalacaktır. Ve selam diyarına, ‘O’ların arkasına gizlenenler ve gizlendikçe yapılacak işleri başkalarına kaptıranların ulaşması güç olacaktır. ‘Hale kim hakimse, ilmihale de o sahip olacaktır’
Davası, inancı uğruna katlanacak zorluklara talip
Yasemin ŞÜHEDA
İş vardı, yapacak oydu.. Söz vardı söylenecek, söyleyecek oydu.. Ter vardı dökülecek... Sabır vardı beklenecek, hedef vardı gidilecek.. Acı vardı çekilecek.. Gözler ise ‘O’nu arıyordu; gaib ve bilinmeyen şahıs zamirini..
Hep ‘O’ diyorlardı, hep ‘O’.. ‘O’ kimdi? Üçüncü kişi. Üçüncü kişi kimdi? Üç kişiden her biri ‘Ben’ diyemiyor muydu diller; işaret parmağını kendine çeviremiyor muydu eller? ‘Ben diyebiliyordu diller, hem de parlak ve surur gözlerle; işin ucunda dünya zevkleri, eğlenceleri, oyunları, zinetleri, süsleri, oyalayıcı metası olunca, diller ne güzel de ben diyebiliyordu..
“Hayır, siz çabuk elde edeceğiniz dünyayı seviyor, ahireti ise terk ediyorsunuz” (Kıyamet/20-21)
fakat, mal vardı infak edilecek, makam vardı bırakılacak, beden vardı yorulacak, işte o zaman, cümlelerin en sonuna ‘ben’i saklıyor ve hüzünlü gözlerle, soluk benizlerle belki telaffuz edebiliyor belki de edilemiyordu...
hz. Bilal niçin kendisinden ağır taşın altında inliyordu? Hz. Sümeyye’nin niye karnı mızrakla yarılıyordu? Abdullah İbni Mesud niçin dövülüyordu? Belki de ‘O’ değil, ‘Ben’ dedikleri içindi.. Belki ‘O’ deselerdi, cennetle müjdelenenler arasında olmayacaklardı. Belki ‘O’ deselerdi tarihe ‘sahabe’ diye adlarını yazıp ölümsüzleşmeyeceklerdi.. Onlar ‘O’ demediler.. Çünkü hayırlardaki yarışın, en büyük yarış.. ve yarış sonundaki ödülün en büyük ödül ve mükafat olduğunu biliyor, idrek ediyorlardı.
“...Genişliği gökler ve yer kadar olan cennete koşunyarışın.” (3/133)
“Sevdiğiniz şeylerden –Allah yolunda- sarfetmedikçe asıl iyiliğe eremezsiniz.” (3/92)
Her fert gerektiğinde ‘ben’ deyip sevdiği, bağlılık duyduğu şeylerden ferağat etmedikçe, yapılan şikayetler anlamsız, sözler manasız kalacaktır. Ve selam diyarına, ‘O’ların arkasına gizlenenler ve gizlendikçe yapılacak işleri başkalarına kaptıranların ulaşması güç olacaktır. ‘Hale kim hakimse, ilmihale de o sahip olacaktır’
Davası, inancı uğruna katlanacak zorluklara talip
Yasemin ŞÜHEDA
