Çevrimdışı
[tarih bilinmiyor]
Artık ev diye bir şey kalmadı. Dönecek hiçbir yer yok. Artık sadece yol var. Artık her yer benim evim.
Çocukluğumun hatıraları, acının içinde yalnızken eriştiğim güzel zamanlar ve yaşamayı arzuladığım ama asla yaşayamadığım şeyler hâlâ aklıma geliyor. Hatta çocukken arzulamadığım kadar. Ama şimdi o zamanlar delicesine arzuladığım bir şeye sahibim: olgunlaşıp büyümek. Büyüdüm artık, olgunlaştım ve mantıklıyım. Her zaman istediğim şey: çocuk beyninden kurtulmak. Bu yüzden mutluyum, çünkü o küçük kız hep bunu istiyordu.
Peki şimdi ne yapıyorum? O kadar bilgi ve tecrübe edindim, dertlerimi yatıştıracak kapasiteye gelmiş olmama rağmen hâlâ kendi kendime acı çektirmeyi ve kendimi üzmeyi seçiyorum. Durumdan uzaklaşmak ve unutmak yerine bilerek bunu istemeyip kendime hatırlatıp duruyorum.
“Ama bazen kalp kör bir şekilde acı çekmeyi ister.”
-Albert Camus
Kimse fark etmiyor mu cidden, bazen insanlar (veya bazı insanlar) dertli olmayı kendileri arzu ediyor. Bu nasıl oluyorsa insanlara zevk veriyor. (Muhtemelen hormon salgılanmasıyla bir alakası var ama yine de ilginç…çünkü genelde sığ görüşlü basit insanlarda bu olmaz. Neden kompleks insanlar bunu fark edebiliyor?)
Bilgiyi artıran, üzüntüyü de artırır. Hiçbir şeyin farkında olmayıp cahil olan kişiler hep mutludur (hayatlarında bir sorun çıkana kadar, o zaman da nasıl baş edeceklerini bilmedikleri için aşırı dertlenip şikayetçi olurlar değil mi?) Bir insan ne kadar cahilse (ve özellikle insaniyetini de kaybetmeyi seçen bir cahilse, çünkü kabilede büyüyenler şehirde büyümüş ama ahlâksız kişilerden daha iyi olabiliyor) o kadar hayvandır, ve hayvanlar için mutluluk küçük şeylerdedir. Küçük zevkler, ucuz dopamin…ama bu benim için yeterli değil. Bu küçük, hayvansı zevk mi beni mutlu edecek? Benim kendim çalışıp kendimi gerçekleştirerek bir şeylere ulaşmam gerekir. Ve insanların bencil dünyasında atlanılan nokta: iyilik yapmak, insanlara yardım etmek. Böyle söylenince ne kadar yavan duyuluyor değil mi? Çünkü herkesin ağzına sakız olmuş ama kimse bunları gönülden yapmıyor, idrak edemiyorlar ki nasıl hissettirdiğini. İyi bir insan olmak zor mu cidden, veya sıkıcı ve basit mi görülüyor? İlginç olabilmek için bilgili ve erdemli olmak yerine kaba ve ahlâksız davranan insan ne kadar ilkeldir. Benim için bu dünyada az görülen etrafına iyi davranan, herkesi destekleyen insanlardan daha ilginci yoktur. Acaba ne yaşamışlardır da fıtri bencillikten çıkıp başkalarının hayatlarını da kendilerininki gibi düşünmeye başlamışlar? Daha da önemlisi, insanlara sıcak enerji saçan ve herkese kibar davranan kişiden daha etkileyici kimden bahsedebilirsiniz?
Acı o kadar fazlaydı ki bir an her şeyi unutuyordum.
Ama, “İşte gerçek zevk bu!” diye de düşünüyordum.
Hayatın gerçeği, özü. Bunu yaşamayana "yaşayan bir insan" demiyorsam, o zaman bunu yaşamak da en büyük mutluluk değil midir?
(Ç)almayınız.
