Çevrimdışı
"Çokeşliliğe" Gerçekte Kim Karşı?
Çokeşlilik söz konusu olunca, verilen örnekler ve öne sürülen fikirlerden, bu işe karşı olan tarafın öncelikle kadınlar olduğu kanaati öne çıkar.
İlk bakışta bunun böyle olduğunu düşünmek doğru gibi görünür. Acaba, bu gerçekten doğru mudur? Ya da, bu kanaat gerçeği tam olarak ifade etmeye yeter mi?
Ciddi ve aleni bir evlilik söz konusu olmaksızın konu ele alınırsa, bu çoğu erkeğin hoşuna gider.
Gizli kapaklı bir iş, vicdanları rahatlatmak için, meşruluğu tartışılabilecek bir gizli "imam nikahı.."
Ya da "meşruluk" düşünülmeden yaşanan birliktelikler.. Bunlar tartışılır!.
Bütün mesele, bir erkeğin, bir eşi varken birini daha eşi olarak alması..
Onun da, aynen ilk eş gibi, bir evlilik statüsünde onurlu bir birliktelik yaşaması olayıdır.
Bu durumda asıl ciddi engel kimden gelir dersiniz?
Bilmek gerekir ki, "evlilik tarzı ilişki" erkekler için her zaman en zor olanıdır.
Sorumluluk getiren, alenilik gerektiren, yasaların ve geleneklerin gerektirdiği maddi ve manevi yüklerin hesaba katıldığı bir "evlilik" ister "birinci" ister "ikinci" olsun erkeği zorlar.
İlk eşinin tepkisi çoğu erkek için bir bahane ve sorumluluktan kaçışın ifadesi olmaktan öte bir anlam taşımaz.
Çoğu erkek, bir eşinin daha olduğunu duyurmak istemez. Ele güne karşı, "bu da benim eşimdir" demeye yanaşmaz. Bunda tek sebep de ilk eşinin korkusu değildir. Toplumun baskısı ya da moda tabiri ile "mahalle baskısı" ona ağır gelir.
Bu baskı yanında sorumluluk duygusundan kaçış da önemli bir sebeptir. Erkekler genellikle birinin daha "eşi gibi" sorumluluğunu yüklenmekten kaçınır . Aleni ikinci bir evliliğin yükü erkeğe ağır gelir.
Asıl engel bu da değildir. Bütün bunlarla birlikte asıl önemlisi, erkeğin kafasında "ikinci" evliliklerin yeterince "meşruiyet" kazanmış olmamasıdır.
Kendisi yaptığında "meşru" gördüğü, dininin kendisine verdiği bir "hak" olarak yorumladığı ve savunduğu bu işi, kendi yakını olan bayanlar söz konusu olduğu zaman kolay kolay düşünememesi.. Hatta çoğu zaman şiddetle karşı çıkmasıdır.
Kaç erkek kendi bacısının, halasının, teyzesinin, evli bir adamın ikinci eşi olmasına rıza gösterir! Kaçı buna gönülden "evet" der?
Hiç evlenmemiş ya da evlenmiş ama eşinden ayrılmış yakınını, evli birinin eşi olarak düşünmek!
Yakını olan kadın;
"Abi! Amca! Ya da Dayı! Filan adam benimle de evlenmek istiyor. Ben de evlenebilirim diye düşünüyorum. Ne dersin? Biliyorsun onun bir eşi daha var!"
Dediğinde kaç "abi", "dayı", "amca", bacısına, ablasına ya da halasına;
"İstiyorsan neden olmasın? Allah, evli iken erkeğe bir kadınla daha evlenme hakkı veriyor. Dolayısı ile de bir kadına, evli bir adamla evlenme hakkı tanıdığına göre sen de evlenebilirsin! Eğer onu kendine layık görüyorsan, elbette.!" Der.
Hele söz konusu olan kendi kızı ise!
"Baba! Ben evlenmek istiyorum!"
Ya da;
"Anne! Babama söyle biri benimle evlenmek istiyor; ama adamın bir eşi daha var!" dese ne olur dersiniz?
Hangi baba, kendisi için bunu savunsa hatta uyguluyor olsa bile, kızına;
"Hayırlısı kızım! Olur! Neden Olmasın!" diyecektir.
"İkinci eş" olması istenen kadının da bir amcası, bir dayısı, bir abisi ya da bir babası var diye düşünmek zor gelir.
Kendi yakını ya da kızı için bunu asla düşünemeyeceği..
Ve "Allah böyle emrettikten ya da ruhsat verdikten sonra kime ne demek düşer!" diyemiyorsa elbette "çokeşlilik" erkek için de bir "iman meselesi" demektir.
Bu cepheden bakılınca, "çokeşli evliliğe" karşı olmak bakımından bu işi yapanlarla yapmayanlar arasında pek de bir fark olmadığı kolayca görülebilir.
Böyle olunca da ister istemez akla "imansızlık" sorunu geliyor.
Ankebût-2: İnsanlar, “İnandık” demekle imtihan edilmeden bırakılacaklarını mı zannederler.
Çokeşlilik söz konusu olunca, verilen örnekler ve öne sürülen fikirlerden, bu işe karşı olan tarafın öncelikle kadınlar olduğu kanaati öne çıkar.
İlk bakışta bunun böyle olduğunu düşünmek doğru gibi görünür. Acaba, bu gerçekten doğru mudur? Ya da, bu kanaat gerçeği tam olarak ifade etmeye yeter mi?
Ciddi ve aleni bir evlilik söz konusu olmaksızın konu ele alınırsa, bu çoğu erkeğin hoşuna gider.
Gizli kapaklı bir iş, vicdanları rahatlatmak için, meşruluğu tartışılabilecek bir gizli "imam nikahı.."
Ya da "meşruluk" düşünülmeden yaşanan birliktelikler.. Bunlar tartışılır!.
Bütün mesele, bir erkeğin, bir eşi varken birini daha eşi olarak alması..
Onun da, aynen ilk eş gibi, bir evlilik statüsünde onurlu bir birliktelik yaşaması olayıdır.
Bu durumda asıl ciddi engel kimden gelir dersiniz?
Bilmek gerekir ki, "evlilik tarzı ilişki" erkekler için her zaman en zor olanıdır.
Sorumluluk getiren, alenilik gerektiren, yasaların ve geleneklerin gerektirdiği maddi ve manevi yüklerin hesaba katıldığı bir "evlilik" ister "birinci" ister "ikinci" olsun erkeği zorlar.
İlk eşinin tepkisi çoğu erkek için bir bahane ve sorumluluktan kaçışın ifadesi olmaktan öte bir anlam taşımaz.
Çoğu erkek, bir eşinin daha olduğunu duyurmak istemez. Ele güne karşı, "bu da benim eşimdir" demeye yanaşmaz. Bunda tek sebep de ilk eşinin korkusu değildir. Toplumun baskısı ya da moda tabiri ile "mahalle baskısı" ona ağır gelir.
Bu baskı yanında sorumluluk duygusundan kaçış da önemli bir sebeptir. Erkekler genellikle birinin daha "eşi gibi" sorumluluğunu yüklenmekten kaçınır . Aleni ikinci bir evliliğin yükü erkeğe ağır gelir.
Asıl engel bu da değildir. Bütün bunlarla birlikte asıl önemlisi, erkeğin kafasında "ikinci" evliliklerin yeterince "meşruiyet" kazanmış olmamasıdır.
Kendisi yaptığında "meşru" gördüğü, dininin kendisine verdiği bir "hak" olarak yorumladığı ve savunduğu bu işi, kendi yakını olan bayanlar söz konusu olduğu zaman kolay kolay düşünememesi.. Hatta çoğu zaman şiddetle karşı çıkmasıdır.
Kaç erkek kendi bacısının, halasının, teyzesinin, evli bir adamın ikinci eşi olmasına rıza gösterir! Kaçı buna gönülden "evet" der?
Hiç evlenmemiş ya da evlenmiş ama eşinden ayrılmış yakınını, evli birinin eşi olarak düşünmek!
Yakını olan kadın;
"Abi! Amca! Ya da Dayı! Filan adam benimle de evlenmek istiyor. Ben de evlenebilirim diye düşünüyorum. Ne dersin? Biliyorsun onun bir eşi daha var!"
Dediğinde kaç "abi", "dayı", "amca", bacısına, ablasına ya da halasına;
"İstiyorsan neden olmasın? Allah, evli iken erkeğe bir kadınla daha evlenme hakkı veriyor. Dolayısı ile de bir kadına, evli bir adamla evlenme hakkı tanıdığına göre sen de evlenebilirsin! Eğer onu kendine layık görüyorsan, elbette.!" Der.
Hele söz konusu olan kendi kızı ise!
"Baba! Ben evlenmek istiyorum!"
Ya da;
"Anne! Babama söyle biri benimle evlenmek istiyor; ama adamın bir eşi daha var!" dese ne olur dersiniz?
Hangi baba, kendisi için bunu savunsa hatta uyguluyor olsa bile, kızına;
"Hayırlısı kızım! Olur! Neden Olmasın!" diyecektir.
"İkinci eş" olması istenen kadının da bir amcası, bir dayısı, bir abisi ya da bir babası var diye düşünmek zor gelir.
Kendi yakını ya da kızı için bunu asla düşünemeyeceği..
Ve "Allah böyle emrettikten ya da ruhsat verdikten sonra kime ne demek düşer!" diyemiyorsa elbette "çokeşlilik" erkek için de bir "iman meselesi" demektir.
Bu cepheden bakılınca, "çokeşli evliliğe" karşı olmak bakımından bu işi yapanlarla yapmayanlar arasında pek de bir fark olmadığı kolayca görülebilir.
Böyle olunca da ister istemez akla "imansızlık" sorunu geliyor.
Ankebût-2: İnsanlar, “İnandık” demekle imtihan edilmeden bırakılacaklarını mı zannederler.
