Dede'nin Hikayesi

OTUZBİRİNCİ BÖLÜM


...kulübeye döndüler. Kulübeye vardıklarında Dede:
--Şu izleri birileri takip etsin. Kurt ve tilki siz bu işle ilgilenin, bakın hele izler nereye kadar gidiyor?
--Başüstüne, hemen gidiyoruz.
Kurt ve tilki hemen yola koyuldular. İzleri takip etmeye başladılar. Epeyce yukarıda bulunan dere kenarına vardıklarında izlerin dereye doğru gittiğini gördüler. Kurt:
--Burada suya girmişler. Anlaşılan bunlar bu kadar da ahmak değil.
--Evet, bence de.
--Benim merak ettiğim şey acaba bunlar bizim ormandan mı?
--Bizim ormandan birilerinin olduğu kesin. Diğerlerinin nereden haberi olacak, gelen erzaktan.
--Haklısın. Hadi bakalım. Sen aşağıya doğru git ben de yukarıya. Bakalım bir şeyler bulabilecek miyiz?
--Tamam.
Kurt yukarı, tilki ise aşağıya doğru gitti. Epeyce bir yeri kontrol etmelerine rağmen, herhangibir ize rastlayamadılar. Buluşma yerinde bir araya gelip kulübeye dönmeye karar verdiler. Kulübeye vardıklarında Dede ve hayvanların kulübede hummalı bir çalışma içerisinde olduğunu gördüler.
--Gelin bakalım. Ne haber var sizde?
--Sorma Dede. Bunlar çok kurnaz anlaşılan. Dereye girmişler ama nerede sudan çıktıklarını bir türlü belirleyemedik.
--Kayalık yerler var mıydı?
--Derenin etrafı kayalıklarla dolu.
--Anlaşıldı. Şu kapı ve pencereleri takıp malzemeleri içeriye taşıyacağız. Bundan sonra da herkes çok dikkatli olacak. Bu bir çete işi olabilir. Ve bu çetenin elemanlarının içerisinde bizim orman sakinlerinden birileri de var.
--Haklısın Dede. Biz de aynı şeyden şüphelendik. Bizim içimizder hainler olmasa, dışımızdakilerin bize zarar vermeleri mümkün değil.
--Evet aynen öyle. Bundan böyle çok dikkatli olacağız ve onların hata yapmalarını bekleyeceğiz. Hadi bakalım şu işleri bir an önce bitirelim.
Dede ve hayvanlar ikindi namazına kadar kapı ve pencereleri takıp getirdikleri erzağı da içeriye taşıdılar.
--Eveeeeeeeeeeeeeeet! Oldukça yorulduk. Hepiniz sağolun. Hadi bakalım dinlenmeye çekilin. Akşama sohbetimiz olacak inşaALLAH.
--EyvALLAH Dede. Akşamı iple çekeceğiz.
Akşam namazını müteakip, herkes kulübenin önünde toplanmıştı. Büyük bir sabırsızlıkla Dede'nin konuşmaya başlamasını bekliyorlardı. Dede konuşmaya başladı:
--Hepinizin merakla beklediğini görüyorum. Doğrusu bu çok hoş bir manzara. Keşke tüm insanlar da sizin kadar duyarlı olsaydı. O zaman kurtla kuzu yanyana otlardı. kimse de aç kalmazdı. Evet, bu akşam size had cezalarını anlatmaya çalışacağım inşaALLAH.

--İslam gelirse insanları kesecek mi ? İslam hırsızın kolunun kesilmesi cezasını neden vermiştir. İslam'da zina eden taşlanarak öldürülür mü (Recmedilirmi) ?

İslam huzur, barış dinidir. İnsanların dünya ve ahiret mutluluğunu amaçlayan kurallar bütününü vaz eder. Hedef, iyi kul olup ALLAH'ın rızasına ulaşmaktır. İslam değil kimseyi kesmeyi, kimsenin dedikodusunu yapmayı, malını çalmayı, namu-suna göz ile bile olsa yan bakmayı ... yasaklamıştır. İslamın amacı toplum ahlakını temin etmektir, toplumu tehdit etmek değil.
İslam'da hırsızlığın cezası nedir ?


--Evet ya Dede, sahi İslam'da hırsızlığın cezası nedir?
--Sabredersen anlatacağım inşaALLAH. İşlenen her suça olduğu gibi elbette hırsızlığın da bir cazsı vardır. Hırsızlığın cezası neymiş onu görelim inşaALLAH:
Bir olayın öncesi, olayın anı ve sonrası vardır. Şimdi gayri İslamiı yaşam düzeni ile İslami yaşam düzeninin hırsızlık olayına bakışını, olayın önce, anı ve sonrası ile kıyaslayarak karşılaştıralım:
Hırsızlık bir hastalıktır. Buna alışanlar (tıpkı evleri, milyarları olduğu halde dilenmeye devam edenler gibi...). insanlar bir kaç ay yatmakla düzelmez, aksine bu işin kıdemlilerinden cezaevlerinde ders alıp, daha bir bilenmiş olarak cezaevlerinden çıkarlar. Özellikle günümüzde cezaevlerini, kış yaklaştığında küçük bir adi suç işleyerek, kışı geçirmek için kullanan "mevsimcilerin" bulunduğunu düşünürsek, hırsızlığa karşılık cezaevlerinin caydırıcı bir unsur olmadığı görülmüş olur.
Hırsızlık cezası, hırsızlıktan caydırmalıdır. Bu nedenle kimseye torpil, adam kayırma yapmadan tüm seviye-mekandaki insanlara bu ceza uygulanmalıdır. Efendimiz (sav), zengin bir arabın kızı hırsızlık yapıp ta cezanın kıza uygulanmamasını istemeyerek, " O ileri gelen birinin kızıdır, cezayı azaltalım" talepleri ile karşılaşınca "VALLAHi hırsızlık yapan kızım Fatıma (ra) bile olsa yine aynı cezayı veririm" buyururlar.
İslam hırsızlık cezasının uygulanabilmesi için, önce hırsızlığa neden olan olayları (açlık, kıtlık, işsizlik...) ortadan kaldırmayı amaçlar. Bir ülkede açlık, kıtlık, işsizlik varsa, o ülkede hırsızlığın cezası uygulanmaz. Hz. Ömer (ra), kıtlık vakti hırsızlık cezasını yasaklamış, kendilerini aç bırakıp, hırsızlık yapmak zorunda bırakılan hizmetçilere değil, onları o hale düşüren kişiye ceza vermiştir... Halbuki küfrü esas almış düzenlerde, kişi açlık, zaruret, işsizlikten ... dolayı hırsızlık yapsa, cezasını mutlaka görür. O kişiyi o hale düşüren ortam, şartlar göz önünde bulundurulmaz. İslam ise, kişilerin asgari ihtiyaç maddelerini karşılayacak ortamı oluşturup, aç, işsiz...kimse ortada kalmadıktan sonra; toplum, genel itibarıyla derinlemesine ve geniş bir açıdan bilinçlendirilip, eğitildikten sonra, hırsızlık cezasını uygulamaya başlar.
Kısaca, hırsızlık olmadan önce, İslam gerek şartlar, gerek eğitim olarak, hırsızlığa neden olacak durumları ortadan kaldırır.
Hırsızlık olduğunda bakılır ;
• Eğer hırsız, akıllı, ergen ise (çocuk, deli değilse)
• Mal belli bir değerin üstünde olursa (sikkeli, halis 10 dirhemin üzerinde olursa...)
• Mal gizlenmiş iken, evde, iş yerinde... korunan, kapalı bir yerde iken çalınmış ise,
• Hırsızın, çaldığı malda mülkiyet hakkı yok ise,
• Mal, kamu malı değilse,
• Çabuk bozulan et, süt, yaş meyve,... değilse,
• Eşi, çocuğu, babasının... malı değilse,
• Mahkemeye başvurmadan önce, mal geri verilip tevbe edilmemiş, uslanılmamış işe,
• İki şahit var ise veya hırsızın itirafı ile suç kesinleşmiş ise,
Tüm bu şartlar var ise ... hırsızlığın cezası uygulanır.
Batı tarzı adalet sistemine baktığımızda, hırsız çocukta olsa, mal açıkta da olsa, çalınan mal yakın akrabanın da olsa, kamunun veya belli bir değerle sınırlan-dırmadan, az bir değere ( Bir simit, ekmek,... dahil) sahipte olsa, açlık, işsizlik... o kişiyi bu duruma düşüren şartlar gözönüne alınmaksızın, o kişiye ceza verilir.
Peki verilen cezaları kıyasladığımızda İslam'ın mı cezası yoksa batıl düzenin verdiği bir ceza mı caydırıcılık özelliğine sahiptir?
--Dede, elbette ki İslam'ın verdiği ceza caydırıcı özelliklere sahip. Anlattıklarına bakılırsa, gayri İslami düzenlerin hırsızlara ceza vermediği gibi onları ödüllendirdikleri bile söylenebilir.
--Ben de şunu merak ediyorum Dede. Hırsızlar ceza verenlere zarar verdiği zaman durum ne oluyor?
--İşte o zaman "Fareli Köyün Kavalcısı" misali bir durum meydana geliyor.
--O ne Dede?
--O şöyle...

OTUZBİRİNCİ BÖLÜMÜN SONU

OTUZİKİNCİ BÖLÜM


...köyün birini fareler istila eder. Yiyecek namına bir şey bırakmazlar. Köylüler her ne kadar muhtara bir çare bulmasın isterse de muhtarın evi muhkem olduğundan içeriye fareler giremez, bu yüzden muhtar rahattır ve köylülerin isteklerine olumlu cevap vermez.
--Vay be! Ne muhtarmış ha!
--Maalesef bu da böyle bir muhtar işte.
--Sonra ne olmuş Dede?
--Bir gün muhtarın hizmetçisi kapıyı açık unutmuş, içeriye fareler doluşmuş. Yiyeceklere saldırmışlar. Muhtar akşama durumu görünce basmış feryadı ve, hemen bir çare bulunması için kolları sıvamış.
--Demek ki hizmetçi kapıyı açık unutmazsa muhtar daha uzun süre bu işe bir çare bulmayackmış.
--Aynen öyle.
--Peki kurtulmuşlar mı farelerden?
--Evet kurtulmuşlar. Zaten hikayenin gerisi de bizi ilgilendirmiyor. İşte bu muhtar gibi, batıl sistemin sahipleri de kendileri zarar gördüklerinde çareler aramaya başlarlar.
--Dede konunun gerisinı anlatmadın.
--Nerde kalmıştık?
--"Peki verilen cezaları kıyasladığımızda İslam'ın mı cezası yoksa batıl düzenin verdiği bir ceza mı caydırıcılık özelliğine sahiptir?" burada kalmıştık.
--Aferin, bakıyorum da ezberlemişsin. Evet ne devam edelim inşaALLAH: Hapis cezasının caydırıcı olmadığı, bir otel gibi, kış mevsimlerinin geçirildiği, hırsızlığın ihtisasının yapıldığı mekanlar olduğu ... uzmanlarca itiraf edilen bir durumdur. Hiç bir hırsız bu ortamda aldığı cezadan dolayı pişman olmaz, hırsızlığa niyet edenlerde, bu cezalardan çekinip, hırsızlıktan vazgeçmez. İslam ise verdiği ceza ile hırsızlıktan insanları caydırır. Hele hele, o insan aç, işsiz... değil ise, böyle bir cezayı göze alıp hırsızlığa niyet etmez.
Bir insan düşünelim. Bir emeklinin yeni aldığı 20-30 senelik çalışmasının karşılığı olan parayı, emekli ikramiyesini; aç, işsiz olmadığı halde, kısa yoldan köşeyi dönmek için çalmak amacıyla planlar yapıyor olsun. Bu düşünceler içinde yürürken bir kalabalık dikkatini çekse, yaklaşsa o kalabalığa ve sorsa " ne oluyor?". " Bir hırsıza had cezası uygulanıyor" cevabını alsa ve şu manzarayı seyretse: Bir hırsızın eli kesilmek üzeridir... ve kesilir... Acaba bu hırsız adayı, yaptığı planları mı yoksa niyetini mi yeniden gözden geçirir. Sağ koluna bakıp, aç olmadığı, işsiz gezmediği hayatını, aldığı İslami eğitimi, şartları... düşünüp, hırsızlık niyetinden vazgeçmez mi acaba ?...
Özetle, İslam gerek eğitim, gerek emirler ( dayanışma, yardımlaşma, zekat, komşu hakları, kul hakkı...), gerekse açlık, kıtlık, işsizlik ... şartlarını göz önüne alıp, hırsızlığın olmayacağı bir ortamı hazırlamaya çalışır. Yine hırsızlık olursa, belli şartları arar ( gizlenmiş, belli bir değerin üstünde, şahit...), tüm bunlar varsa, o adi hastalığın yayılmasına engel olacak, en katı ve caydırıcı cezayı verir ki, insanlar niyetleri bazında bile olsa, böyle bir şeye tenezzül etmesin.
Batı tarzı cezalandırmada ise, kişiyi hırsızlığa sürükleyen şartlara, olayın nedenlerine ve hırsızlığın olduğu andaki şartlara bakılmaksızın, asıl suçlular aranmadan, hırsıza bir ceza verilir ve bu cezada genellikle caydırıcı olmaktan uzaktır.
Orman sakinleri pür dikkat Dede'yi dinlemektedirler. Bu durum Dede'nin hoşuna gider. Tam burada...

OTUZİKİNCİ BÖLÜMÜN SONU

OTUZÜÇÜNCÜ BÖLÜM


--Eveeeeeeeeeeeeet! Bugünlük bu kadar yeter. Hadi bakalım herkes istirahate çekilsin. Yarın yapılacak çok işimiz var:
--Ya Dede ne güzel anlatıyordun.
--Gerisini yarın akşam anlatırım inşaALLAH. ALLAH (cc) hepinize rahatlık versin.
--Sana da Dede.
O gece de her zamanki geceler gibi rutin bir şekilde geçti. Ertesi gün kuşluk vaktine doğru Dede ayıya:
--Bana şu yaban eşeklerini çağır, bugün tarla süreceğiz inşaALLAH. Ekim zamanı geldi.
--Tamam, ben hemen çağırıyorum.
Ayı gitti az sonra da 4 tane yaban eşeği ile çıkageldi.
--Buyur, bizi çağırmışsın.
--Evet! Ya kusura bakmayın size de çok yük oluyorum ama sizden başka da bu işi yapabilecek kimse yok.
--Estağfurullah, ne kusuru. Bu bizim görevimiz. Rabbimiz bize bu görevi vermiş biz de canı gönülden bu görevi yaparız.
--Hay siz sağolasınız. Şu aşağıdaki tarlayı ekeceğiz.
--Tamam hemen gidelim.
Dede, karasabanı ve tohumluk buğdayı alıp 4 tane yaban eşeği ve ayı ile aşağıya doğru gitti. Tarla olabilecek alan takriben 10 dönüm kadar vardı. Buna benzer verimli arazi çoktu burada. Toprak da bakirdi zaten. Hatırı sayılır bir ürün alacağını düşünüyordu Dede.
O gün akşama kadar tarlayı sürüp tohumu ektiler, tapanı da yaptıktan sonra kulübeye döndüler. Dede:
--Epeyce yoruldunuz bugün. Hakkınızı helal edin.
--Helal olsun. Ne zaman bize iş düşerse biz hazırız.
--ALLAH (cc) sizi korusun.
--Amin ecmain inşaALLAH!
Akşam ve yatsı namazlarında sonra, yine herkes kulübenin önünde toplanmıştı. Vakit sohbet vaktiydi. Dede aşağıya indi. Kimseden çıt çıkmıyordu.
--Ne anlatacaktık bugün?
--Sanırım kısas konusunu anlatacaktın.
--Evet kısas konusunu anlatacağız inşaALLAH:
Kısas’, sözlükte aynıyla karşılık vermek demektir
Herhangi bir hakkı dengiyle takas etmek, değiştirmek anlamına da gelmektedir
Kavram olarak bir suç işleyenin aynı cinsten bir ceza ile cezalandırılmasıdır
İslâma göre insan öldürmek, intihar etmek, kana, mala ve ırza (iffete) tecavüz haramdır Müslümanın canı, malı, ırzı ve şerefi koruma altındadır Yine müslümanın müslümana, hakaret etmesi, alay etmesi, ona karşı kibirlenmesi, ona eliyle ve diliyle zarar vermesi de helâl değildir
Bir kimse diğerini öldürürse veya bedenine zarar verirse; İslâm bunun cezasının verilmesini öngörür Hem insan haklarının korunması, hem toplumun huzurunun sağlanması, hem de kin ve nefret duygularının azalması için buna ihtiyaç vardır Karşılığı verilmeyen suçlar, sahibini daha da azdırır
ALLAH’ın insana verdiği en kutsal şeylerden biri de hayattır Hayatı sona erdirmek hakkı da sadece onu veren ALLAH’a aittir Hiç kimse haksız yere bir cana kıyamaz ALLAH (cc) haksız yere cana kıyanlara ve insanların bedenlerine zarar verenlere belli cezaların verilmesini emrediyor
Kur’an-ı Kerim diyor ki:
“Bu nedenle, İsrailoğullarına şunu yazdık: Kim bir nefsi, bir nefse ya da yeryüzündeki bir fesada karşılık olmaksızın (haksızca) öldürürse, sanki bütün insanları öldürmüş gibi olur Kim de onu (öldürmesine engel olarak) diriltirse, bütün insanları diriltmiş gibi olur… ” (5 Maide/32)
Görüldüğü gibi bir insanı haksızca öldürmek bütün insanları öldürmek kadar ağır bir suçtur Böylesine ağır bir suçun cezası da kendi cinsinden olmalıdır Bu da adaletin gereğidir
Bir kimsenin hayatına saldıranın, bunu hayatıyla ödemesi, bir kimsenin bedenini zedelemesi, kendi vücudunda bunun karşılığı kadar zedelemeye uğraması gerekir Bu insana ve onun haklarına bir saygıdır Öldüreni affetmek, ölenin hakkına tecavüzdür
Kur’an, öldürenin (katilin) bağışlanmasını tavsiye ediyor Ancak bu af yetkisi yalnızca ölenin yakınlarına aittir Onlar dilerlerse af ederler, dilerlerse diyet (kan bedeli) alırlar Ama affetmezlerse, suçlunun cezası verilmelidir Bu cezayı da ancak müslümanların işlerini yürüten yetkililer yerine getirebilir
Kısas, Kur’an’ın tesbit ettiği bir cezadır Peygamberimiz bunu hem uygulamış hem de tavsiye etmiştir Bütün İslâm alimleri bu konuda fikir birliği (icma) etmişlerdir Akıl yönünden de bu cezanın gerekliliği ortadadır Bir tarafta suçlu, bir tarafta ise haksızlığa uğrayan taraf vardır Suçlunun ceza alması, haklının da hakkının ödenmesi gereklidir
Bu konuda Kur’an-ı Kerim şöyle diyor:


OTUZÜÇÜNCÜ BÖLÜMÜN SONU

OTUZDÖRDÜNCÜ BÖLÜM



“Ey iman edenler! (haksızca) öldürülenler hakkında size kısas yazıldı (farz kılındı) Özgüre karşı özgür (hüre karşı hür), köleye karşı köle, kadına karşı kadın Ancak her kimin kardeşi (öldürülenin varisi) tarafından bir miktar bağışlanırsa artık (taraflar) haklarına razı olmalı ve öldüren ona (gereken diyeti) güzellikle ödemelidir Bu söylenenler Rabbinizden size bir hafifletme ve rahmettir Her kim bundan sonra hakkına razı olmazsa onun için elem verici bir azap vardır? Ey akıl sahipleri, kısasta sizin için hayrat vardır Umulur ki suç işlemekten sakınırsınız ” (2 Bekara/178-179)
Maide Suresi beşinci âyetinde ise, cana can, kulağa kulak, göze göz, buruna burun, dişe diş karşılığı kısas olduğu bildirilmektedir
Günümüzde kimileri kısas cezasını ağır bulurlar ve karşı çıkmaya çalışırlar Kısas, dengiyle karşılık vermektir, yani adaleti yerine getirmedir Üstelik katilin varislerine af etme veya diyet alma yetkisi de verilmiştir Hatta bunu Kur’an’ın teşvik ettiğini de yukarıda gördük Asıl haksızlık bu cezaların kaldırılması, ölenin yakınlarının haklarının kendilerine sorulmadan ellerinden alınmasıdır Kim hangi yetkiyle öldürülenin varislerinin bu hakkını ellerinden alıyor?
Katile ceza vermemek, bir başkasının hakkına saldırıdır Aynı zamanda ölenin varislerinin intikam duygularını kabartır Nitekim bir çok yerde, katillere hak ettiği ceza verilmediği için ölünün yakınları ceza vermeye kalkıyorlar ve kan davaları sürüp gidiyor
Öldüren katilin yaşama hakkı öleninkinden daha kutsal değildir
Kısasta insanlar için hayat vardır Hem ahlâk yönünden, hem sosyal barış yönünden, hem caydırıcılık yönünden, hem de merhamet yönünden en tutarlı yoldur ALLAH, insanları bu konuda akıllı davranmaya çağırıyor
Kötülüğün cezası yapılan kötülük kadardır Ancak af edip barışma yolunu seçenlere ALLAH mükâfat verecektir (42 Şura/40) İslâmda, bir yanağına vurana öbür yanağı da çevirmek yoktur Ne zulmetmek vardır, ne de zulme uğrayınca sessiz kalmak
Kur’an-ı Kerim, haklının hakkını ortaya koyduktan sonra, hakk sahibini af etmeye çağırır Bu da tam bir dengedir
Kısas cezasını uygun gören bizzat Rabbimizdir Her şeyi bilen Rabbimiz insanlar hakkında şüphesiz en hayırlısını bilir Kimin hakk sahibi olduğunu en iyi o gösterir Doğruyu ve yanlışı O’ndan daha iyi kim bilebilir? O’nun hükmüne karşı çıkanlar ya bilgisiz cahillerdir, ya da çok cüretli kibirlilerdir Onlar ALLAH’ın Rabliğini yeterince bilemeyenlerdir
Kısas cezasının uygulanması için bir takım şartlar aranır Bir kısmı kısaca şöyle:
-Kısas, cinayeti (suçu) kim işlemişse ona uygulanır
-Kısası ancak müslüman otorite sahipleri yerine getirir Bir kişi veya bir topluluk bunu yapamaz
-Bir cinayeti bir kaç kişi işlemişse, kısas hepsine uygulanır
-Cinayetin işlendiği tam kesin olmazsa, yani şüphe halinde kısas uygulanmaz
-Suçlulara bu ceza uygulanırken makamlarına göre ayrım yapılmaz Halk ile devlet başkanı arasında fark yoktur
-Suçun kasten yani bilerek işlenmesi gerekir Hatalı öldürme ve yaralamalarda ayrı cezalar uygulanır
-Öldürülenin varisleri veya yaralananın kendisi ‘diyet’ isterse veya affederse, kısas uygulanmaz
-Kısas, kendi dengine göre uygulanır, aşırıya gidilmez
İslâmın bütün hükümlerinde ve ölçülerinde insanlar için hayırlar ve faydalar vardır Kimi cahiller bunu görmese de bu böyledir Çünkü O, yerin ve göklerin sahibi ALLAH’ın dinidir
Yaralamlara ve organlara verilecek zararlara karşı, onların dengi bir ceza, yani bir diyet uygulanır Göze göz, kulağa kulak demenin, anlamı, gözün aynen çıkartılması, kulağın aynen kesilmesi değil, onların bedellerinin günün şartlarına uygun olarak diyet şeklinde verilmesidir
İnsanlar arasında adalet ancak ALLAH’ın koyduğu hükümlerin uygulamasıyla sağlanır İnsan, toplum, hayvan ve çevre haklarının garantisi ilâhí hükümlerdir Bu hükümlere yüz çevirenler hem gerçek adaletten, hem de herkese ait hakları gereği gibi yerine vermekten mahrum kalırlar Adaletten mahrum kalmanın sonucu ise zulüm, baskı, ezilme, horlanma ve hakkını alamama gibi kötülüklerdir
Kısasla ilgili size anlatacaklarım şimdilik bu kadar. İnşaALLAH, daha sonra bu yönde bir talebiniz olursa bu konuya yeniden değiniriz. Hadi bakalım, herkes yatmaya gitsin. Nöbetçiler çok dikkatli olsunlar. Ard niyetli kişilerin olduğunu unutmayın. Bu konuda size bir hikaye anlatacağım inşaALLAH.
--ALLAH (cc) razı olsun Dede! Çok güzel bilgiler bunlar. İnsanlar İslam'a nasıl bu kadar kayıtsız kalabiliyorlar hayret doğrusu!
--Maalesef gerçek bu! Ama kayıtlı kalanlar da var. Bu konudaki ümidimizi hiç bir zaman kaybetmemeliyiz. İman ve küfür taraftarları kıyamete kadar var olacak ve onlar arasındaki çatışma da devam edecek.
--ALLAH (cc) müslümanların yardımcısı olsun.
--Amin. ALLAH (cc) zaten müslümanların yardımcısıdır. Bu konuda şüpheniz olmasın. Hadi ALLAH (cc) rahatlık versin.
--Sana da!


OTUZDÖRDÜNCÜ BÖLÜMÜN SONU

OTUZBEŞİNCİ BÖLÜM



Herkes uykuya çekildi. O gece herhangi bir olay yaşanmadı. Ortalık sakindi bu sıralar. O olaydan sonra sırra kadem basanlardan bir haber alınamadı. Onlar da bir daha görünmediler. Anlaşılan alınan tedbirlerden haberleri vardı. Ertesi sabah kuşluk vaktine doğru Dede ve bir kaç hayvan tarlayı görmeye gittiler. Ekilen buğdaylar çimlenmişti.
--Dede buğdaylar çimlenmiş.
--Evet. Çok dikkatli olmalıyız. Belki şimdi değil ama daha sonra buğdaylar uzayınca birileri zarar verebilir.
--Merak etme, baykuşlar zaten sürekli nöbette. Sabotaj alarm kuvveti de sürekli teyakkuzda.
--ALLAH (cc) sizi tüm sıkıntılarınızdan kurtarsın inşaALLAH.
--Ecmain inşaALLAH.
--Buğdaylar su ister mi?
--İster ama, şimdi değil. Hadi bakalım, dönüyoruz.
--Dede, hani hainlerle ilgili bir olayı anlatacaktın bize.
--Akşama anlatırım inşaALLAH. Diğer kardeşleriniz de duysun.
--Bir şey soracağım. Nene ile torun ne zaman gelecek?
--Sahi ben o konuyu unutmuştum. Yerleri de hazır nasılsa. Bu gün göndereyim ekibi de getirsinler.
Dede ve beraberindekilker kulübenin yanına vardılar. Dede, güvercin ve kartalı çağırdı. Ayrıca dört tane yaban eşeği, ayı ve kurt da muhafız olarak gideceklerdi.
--Ne zaman yola çıkıyoruz?
--Hazırsanız hemen.
--Hazırız.
--Al bakalım şu mektubu. Yarın sabah verirsin. Bu gün geç kalırsınız, onlarda korkarlar.
--Anlaşıldı. Merak etme.
--Hadi bakalım, ALLAH (cc) yolunuzu açık etsin.
--ALLAH (cc) razı olsun.
Kafile yola çıktı. Diğerleri de günlük, rutin işleri yapmaya başladı. Dede'nin aklında bir fikir vardı. Kış için, hem kendisi ve ailesi ve hem de hayvanlar için yiyecek stoku yapmalıydı. Gerçi ailesi için şehirden epeyce yiyecek getirmişti. Bu yiyecekler onları ilkbahara çıkarabilirdi. Ama gene de ormandaki meyvelerden kurutsa iyi olacaktı. Yarın ilk iş olarak bu konuda bir şeyler yapmalıydı. O gün de akşam olmuştu. Orman sakinleri yine kulübenin etrafında toplanmıştı.
--Bakıyorum da herkes burada.
--Dede iyiki geldin ha! Akşamları iple çekiyoruz artık.
--Sizin şu halinize gıpta etmemek elde değil. Evet içteki hainlerle ilgili bir hikayecik anlatacaktım. Vakti zamanında bir padişah ile veziri tedbili kıyafet edip gezintiye çıkmışlar. Bir yere gelmişler ki çobanın biri köpeğini asmış. Bu durum padişahın tuhafına gitmiş, çok da merak etmiş. Çobana:
--Bu köpeği niye astın? Çoban:
--

OTUZBEŞİNCİ BÖLÜMÜN SONU

OTUZALTINCI BÖLÜM


--Köpek benim değil mi, istediğimi yaparım.
--Ben padişahım, söyle bu köpeği niye astın?
--Kim olursan ol, köpek benim. İstediğimi yaparım.
Tabi o zamanlar memleket şeriatle yönetildiğinden padişah halka bir şey yapamıyordu. Bu yüzden çobana da bir şey yapması mümkün değildi. Ama padişaha dert olmuştu, ille de köpeğin niye asıldığını öğrenmek istiyordu. Çobanı saraya çağırıp kızını verdi ona. Gerdek gecesinde kız:
--Ya sahi sen o köpeği niye asmıştın?
--Baban bunun için mi seni bana verdi? Diyerek, çoban kıza bir tokat atar ve babasının yanına gönderir.
Günlerden bir gün komşu devletten üç elçi gelir. Padişaha, onlara savaş açtıklarını, haberinin olması gerektiğini söylerler.
Padişah başlar kara kara düşünmeye. Bunu gören çoban:
--Hayırdır?
--Komşu devletin kralı bize savaş açtı, ne yapacağım onu düşünüyorum.
--Üç günlüğüne padişahlığı bana devredersen, seni bu dertten kurtarırım.
--Ben padişahken bir çare bulamıyorum da sen bu çoban aklınla mı çare bulacaksın?
--Sen bilirsin. Ama yetkiyi devredersen sakın üç günlüğüne devrettim deme.
Başka bir çare bulamayan padişah, tellal çağırtır ve yetkiyi damadına devrettiğini beyan eder. Çoban işbaşı yapar, ilk talimatı:
--Sarayın etrafına dar ağaçlarını kurun, ne kadar üst düzey yetkili varsa hepsini ipe çekin.
Hemen sarayın etrafı darağaçları ile donatılır ve ne kadar üst düzey yetkili varsa hepsi ipe çekilir. İkinci talimat:
--Gidin elçileri getirin. Yalnız getirirken her darağacının etrafında bir tur attırın.
Gidip elçileri getirirler ve her darağacının etrafında bir tur attırdıktan sonra huzura alırlar. Elçiler bakar ki padişah da değişmiş. Çoban:
--Dışarıdaki dar ağaçlarını gördünüz, şayet elçi olmasaydınız sizin için de üç darağacı dikerdim. Hadi gidip kralınıza savaşa hazır olduğumuzu ve ne zaman isterse gelebileceğini söyleyin.
Elçiler gidip krallarına durumu arzederler. Kralları savaştan vazgeçtiklerini, bunu gidip padişaha bildirmelerini söyler. Elçiler gelip yeni durumu bildirir ve geri giderler.
Çoban:--O ipe çektiğim yetkililer var ya!
--Evet!
--Hepsi öbür devletin casuslarıydılar. Burada ne var ne yok, tüm bilgileri günü gününe aktarıyorlardı, karşı tarafa. Onları ipe çekince o devletin haber kaynakları kurudu. Bu yüzden savaşa yanaşmadılar. Gelelim köpeğe...

OTUZALTINCI BÖLÜMÜN SONU

OTUZYEDİNCİ BÖLÜM

...benim köpek çok sinsi bir hayvandı. Saldıracağı kişiye havlamaz, arkasından yaklaşır aniden üstüne atlardı. Ben geceleri, köpeğin yularını elime dolar öyle uyurdum. Bir gece baktım, köpek yavaşça kalktı, ben de çaktırmadan onu takip ettim. Bir koyunu boğazlayarak sırtına attı ve dağın yolunu tuttu. Ben de peşinden gittim. Koyunu götürüp dişi bir kurda teslim etti. Hayvandır bir hata yapabilir dedim. İkinci bir sefer gene aynısını yapınca, bunun bir hata değil ihanet olduğunu anladım. Şayet ben köpeğin bu ihanetini görmeseydim bunu kurttan bilecektim. Ama hain benim yanımdaydı. Ben de bu yüzden köpeği astım. Buyur bu da bana verdiğin mühür.
--Vay be Dede, bu ne hainlik böyle?
--Evet çocuklar, şunu hiç bir zaman unutmayınız ki bir kale daima içten fethedilir. Aksi takdirde kaleyi almanız imkansız olur.
--Peki neden birileri ihanet etme ihtiyacı duyar?
--Dünyanın geçici zevklerine aldanma tabii ki. Ama bu da İslamı anlamama ve yaşamamadan kaynaklanır.Bir müslümanın ihanet etmesi düşünülemez. İnançları zayıflarsa ancak ihanet edebilir.
--Desene, geçen gece bizim erzağa saldıranlar da bizim içimizdeki hainlerden.
--Aynen öyle. Buraya erzak getirdiğimizden diğer orman sakinlerinin haberi yok ki, böyle bir işe kalkışsınlar.
--VALLAHi doğru.
--Öyleyse çok iyi tedbir almamız lazım.
--Merak etmeyin, nasıl olsa bir yerde hata yapacaklar. Her şeyden önce içimizde hain birilerinin olduğunu biliyoruz.

Kafilede Son Durum

Nene ve torunu getirmek için gönderilen kafile, herhangir bir problemle karşılaşmadan Dede'nin evinin yanına kadar varmıştı. Torun ne zamandır rüyalar görüyor, Dede'sinin bir an önce kendilerini aldırmalarını bekliyordu. Gördüğü rüyaya göre bugünlerde birilerinin gelmesi gerekiyordu.
Torun her gün, geç saatlere kadar dışarıda bekliyor, birilerinin gelip gelmediğini gözlüyordu. Bugün de geç vakte kadar bekledi ama heyhat ki gene kimse gelmemişti. Melul mahzun bir şekilde içeri girdi ve bir süre sonra da deriiiiiiin bir uykuya daldı. Yine rüyalar alemindeydi. Rüyasında Dede'sini görmüştü gene.
--Dede, hani bizi aldıracaktın. Ninem de gelmeye razı.
--Tamam kızım, yarına hazır olun inşaALLAH.
--Ne, yarın mı?
--Evet yarın.
--ALLAH ALLAH! Büyük haber.
O gün de sabah olmuştu. Torun mest olmuş bir şekilde uykudan uyandı ve:
--Nine!
--Ne var gene?
--Bu gece de rüya gördüm.
--Hayırlara tebdil olsun. Ne gördün yine?
--Dedem bizi bugün aldıracak.
--İnşaALLAH!
--Ben namazı kılıp dişarı çıkacağım.
--Üstüne kalın bir şeyler al, üşütmeyesin.
--Tamam tamam!
Torun namaz kıldıktan sonra, kahvaltıyı beklemeden yolu gözetlemeye gitmişti ki...



OTUZYEDİNCİ BÖLÜMÜN SONU

OTUZSEKİZİNCİ BÖLÜM

...güvercin yanına gelerek mektubu eline bırakıverdi. Torun mektubu heyecanla açtı, okudu ve:
--Nineeeeeeeeeeeeee!
Nine dışarı fırladı:
--Ne var, ne oldu?
--Dedemden mektup var.
--Ödümü kopardın kız. Ver bakalım.
Nine mektubu aldı ve okumaya başladı. Bitirdiğinde:
--Hadi gözün aydın. Gel kahvaltı yap. Hemen yola çıkalım. Bu arada ben de elbiselerimizi paketliyeyim.
--Tamam, ama çabuk ol.
--Tamam tamam peki.
Torun kahvaltı yapmaya Nine ise elbiseleri bir torbaya koymaya gitti. Takriben yarım saat sonra ikisi de hazırdı. Elbiselerle birlikte yanlarına iki çul ve iki de minder aldılar. Komşularla vedalaşıp yola çıktılar. Bir süre sonra kendilerini bekleyen ekibin yanına vardılar.
--Kızım bunlar bizi yemesin?
--Olur mu nine? Onları Dedem göndermiş. Sakın korkmayın diye de iyice tembihlemiş.
--İnşaALLAH dediğin gibi olur.
Nine ve torun yaban birer yaban eşeğinin sırtına çulları ve minderleri koydular, diğerine de torbayı bağlayıp sırtlarına bindiler. Dördüncü eşek diğerlerine:
--Yük bu kadar mı acaba?
--Demek ki bu kadar. Hesabını Dede'ye verirler. Hadi bakalım, hemen yola çıkmalıyız.
--Evet haklısın. Ortalık kararmadan,bir an önce varmamız lazım.
--ALLAH (cc ) rast getirsin.
Kafile yola çıktı. Güvercin dördüncü eşeğin sırtına kondu. Böylesi daha güvenliydi Kartal da uçarak etrafı gözetliyordu. Bu arada ormandaki diğer hayvanlar da kendi ormanlarını sınırına gelmişler kafileyi bekliyorlardı. Dede'nin biraz işi vardı. Şahine talimat vererek, kafile ormana yaklaştığında kendisine haber vermesini istedi.
Epeyce süren bir yolculuktan sonra nihayet sınıra varmışlardı. Yolda herhangi bir sıkıntı ile karşılaşmadılar. İki kere mola vermişlerdi. Bunun dışında da fevkalade bir olay olmamıştı. Kafile sınıra varınca şahin Dede'ye koşup:
--Müjde! Kafile sağ salim sınıra geldi.
--Öyle mi? ALLAH (cc) senden razı olsun. Müjdeni sonra veririm. Hadi gidip onları karşılayalım.
Dede aşağıda kendisini bekleyen bir yaban eşeğine binip hızla sınıra doğru gitti. Kısa bir süre sonra da kafile ile burun buruna geldiler. Dede'yi gören torun hemen eşeğin sırtından atlayıp Dedesine doğru koştu. Dede de aşağıya indi ve kollarını açarak torununu kucakladı. İkisi de ağlamaya başlamıştı. Ama bunlar sevinç gözyaşlarıydı. Diğer orman sakinleri de oldukça duygulanmışlardı.
--Hoş geldin kızım, nasılsın?
--Hoş bulduk dedeciğim. Şimdiye kadar iyi değildim ama şimdi çok iyiyim.
Bu arada Nine de yanlarına varmıştı.
--Hanım sen de hoş geldin!
Nine özlemle Dede'ye baktı ve:
--Hoş bulduk bey, nasılsın?
--ALLAH (cc) razı olsun hanım. Şu andaki mutluluğumu anlatamam. Belki bana kızgınsın ama, buradaki hayatı görünce eminim ki bana olan kızgınlığın geçecek.
--Sana kızgındım ama hepsi geride kaldı. İnşaALLAH burada rahat bir hayat süreriz.
--Ondan endişen olmasın hanım. Buraya geldiğim günden itibaren duyduğum huzuru anlatamam. Buranın sakinleri arasında hainlik düşünen çok az kişi var. Onların da esamesi okunmuyor zaten. Hem size gönderdiğim hayvanlara baksana, ayı, kurt, yaban eşeği, güvercin ve kartal. Ya bir de bunların insan olduğunu düşün. Acaba buraya kadar size kötülük yapmadan sizi getirirler miydi?
--Haklısın bey. Sen ayrıldıktan sonra, bazı tehlikeler ile karşıkarşıya kaldık ama, ALLAH'a (cc) şükürler olsun ki herhangi bir zarar görmeden bertaraf ettik.
--Hadi bakalım. Şimdi kulübemize gidelim. Bütün bunları sonra konuşuruz inşaALLAH. Her üçü de tekrar yaban eşeklerinin sırtına binerek oradaki orman sakinleri ile birlikte kulübeye doğru yola koyuldular. Kulübenin yanına varmışlardı ki...

OTUZSEKİZİNCİ BÖLÜMÜN SONU

OTUZDOKUZUNCU BÖLÜM

...Nene'nin gözü kulübeye ilişti. Gözlerine inanamamıştı. Koskoca bir ağacın üstünde kocaman bir kulübe. Kulübenin olduğu yer de sanki Cennet'ten bir köşe gibiydi. Bir tarafta dağ, öbür tarafta ise şırıl şırıl akan, berrak mı berrak bir dere. Balıklar suyun üstüne sıçrayıp duruyorlar.
--Dede bu ne güzel bir yer böyle?
--Eeeeeeeeeeee! Sana söylemiştim, oradan daha güzel bir yere gideceğim İnşaALLAH diye.
--Yahu ben niye bu zamana kadar buraya gelmedim bilmem?
--Kısmet bugüneymiş Nene.
--O da doğru.
--Hadi bakalım. Önce namazımızı kılalım. Sonra da yemek yiyelim.
Dede hayvanlara döndü ve:
--Hepiniz varolun. Nöbetçiler hariç diğerleri serbest. Bugün akşam da sohbet yok. Malumunuz misafirlerimiz var ve yorgunlar.
--Anlaşıldı Dede. Yarın akşamı iple çekeceğiz. Dahildeki suçlulara ne yapıldığını öğrendik. Peki hariçteki suçlular ne olacak? İşte bunu merak ediyoruz.
--Merak etmeyin. Yarın o konuya başlarız inşaALLAH.
Nöbetçiler hariç, diğer orman sakinleri günlük rutin işlerini yapmak üzere ormana dağıldı. Dede, Nene ve Torun yemeklerini yedikten sonra, bir süre sohbet etti. Bu akşama kadar böyle sürdü. Akşam da yatsı namazından sonra hemen yattılar. Yarın yapmaları gereken işler vardı. Ertesi gün sabah bir başka olmuştu, hem Dede ve hem de gelen misafirler için. Sabah namazına kuş ötüşleri arasında uyandılar. Nene:
--Ya Dede alarm saatin çok güzel. Böyle güzel uyanmamıştım hayatımda. Belki bir süre burada sıkılacağız ama, sanırım kısa sürede alışırız.
--O konuda hiç şüphen olmasın. Ben de ilk günlerde sıkılmıştım. Sizin olmamanız da büyük bir dezavantajdı benim için. Ama kısa sürede alıştım. Tek eksiğim sizlerdiniz. şimdi siz de geldiniz ya, daha ne isterim Rabbimden.
--Sohbetin sırası değil. Hadi bakalım namazı kaçırmayalım.
--Evet, haklısın.
Torun da uyanmıştı. Hep beraber abdest almaya gittiler. Abdestten sonra da Dede uzun bir aradan sonra, ilk defa cemaatle namaz kılma imkanına kavuştu. Nene ve Torun için de böyleydi bu. Namazdan sonra kahvaltı yaptılar. Bu arada vakit te kuşluk vaktiydi. dede:
--Hadi bakalım! Size etrafı gezdireyim.
--İyi olur.
İp merdivenden ilk önce Dede indi.
--Dikkatli olun ha, inmesi çok da kolay değil. Alışana kadar biraz zorlanacaksınız.
--Merak etme.
Nene ve Torun da yavaş yavaş indiler. Aşağıda onları bekleyen bir kaç hayvan vardı. Nene onları görünce...


OTUZ DOKUZUNCU BÖLÜMÜN SONU

KIRKINCI BÖLÜM

--Senin bu hayvanlarla aran çok iyi bakıyorum da.
--İçlerinde çok azı hariç herhangibir kötülük düşüneni görmedim. Üstelik ALLAH'a (cc) isyan edene de rastlamadım. Bir iş söylediğimde de hiç itiraz etmeden yerine getiriyorlar.
--Doğrusunu istersen bu gıpta edilecek bir durum, yani bir çok insanı düşündüğümüzde.
--Evet, aynen öyle. Hadi bakalım tarlaya gidiyoruz.
--Tarla takım işleriyle de mi uğraşıyorusun?
--Buradaki hayvanların hepsinden ben sorumluyum. Hem artık bakmakla yükümlü olduğum bir ailem de var.
Dede, Nene ve Torun tarlayı gezdiler. Ekinler bir kaç santim olmuştu. İşin enteresan tarafı otobur hayvanlar da buraya karışmıyorlardı. Zaten Dede'nin talimatı da vardı. Ve burası sürekli gözetim altındaydı.
--Ekinler oldukça güzel görünüyor.
--Evet ama yağmur istiyorlar.
--O da olur inşaALLAH, merak etme.
--Endişen olmasın. Hem biz kadere iman etmişiz ve kederden de eminiz biiznillah.
--Amenna amenna!
--Dede hadi gidelim. Nasılsa buradayız. Buraları daha çok gezeriz inşaALLAH.
--Tamam kızım gidelim.
Üçü birlikte kulübeye döndüler. Nene ve torun yemek hazırlığına başladılar. Doğrusu Dede yemek kokusuna hasret kalmıştı. Uzun süredir şöyle güzel bir yemek yememişti. Bir süre sonra yemek hazırdı. Üçü birlikte öğle yemeğini yedi. Öğle namazından sonra da derenin kenarına inip akşam için bir kaç tane balık yakaladılar. Akşam yemeği, namaz ve yatsıdan sonra, tüm hayvanlar yine toplantı yerindeydi. Dede bu akşam dış düşmanlara karşı neler yapılacağını anlatacaktı ve hepsi de sabırsızlıkla onu bekliyorlardı. Dede çayını da içtikten sonra:
--Hadi bakalım, sohbete.
--Ne sohbeti?
--Biz burada hemen hemen her akşam orman sakinleri ile sohbet yaparız. Bu akşamki sohbetimizin konusu da Cihad.
--Hadi bakalım, doğrusu biz de merak ediyoruz.
--E buyrun o zaman.
Üçü birden aşağıya indi. Orman sakinleri onları dört gözle bekliyordu.
--Sizi biraz beklettim kusura bakmayın. Evet hazırsanız başlayalım inşaALLAH?
--Hepimiz hazırız.
--Güzel, o halde başlayalım inşaALLAH. Daha önceki sohbetimizde içeride suç işleyenlere karşı nelerin yapılacağı konusunda size bilgi vermiştim. Bugünkü sohbetimizin konusu dış düşmanlar hakkında nasıl bir işlem yapılacağı hususundadır ki yapılan bu işleme Cihad denir. Cihad ne dir peki?
Cihad; çalışmak, uğraşmak, çabalamak, gayret sarfetmek.
İslâm'ın yükselmesi, korunması ve yayılması için her türlü çalışmada bulunmak, uğraşmak, gayret sarfetmek ve bu yolda sıcak ve soğuk savaşa girmektir. Daha açık bir ifade ile ALLAH (c.c.) tarafından kullarına verilmiş olan bedenî, malî ve zihnî kuvvetleri ALLAH yolunda kullanmak, o yolda feda etmektir. İnsanın maddî-manevî bütün varlığını ALLAH yolunda ortaya koyarak Hakk'ın düşmanlarını ortadan kaldırmak için savaşması "cihad"dır.
İslâm'da cihad farzdır. ALLAH Teâlâ bu konuda şöyle buyuruyor: "Hoşunuza gitmese de düşmanla savaşmak üzerinize farz kılındı" (el-Bakara, 2/216). "Herhangi bir fitne kalmayıncaya ve din yalnız ALLAH'ın oluncaya kadar onlarla çarpışın " (el-Bakara, 2/193). "ALLAH'a ve ahiret gününe inanmayan kişilerle savaşınız" (et-Tevbe, 9/29); "Sizinle toptan savaştıkları gibi siz de müşriklerle savaşınız. " (et-Tevbe, 9/36). Hz. Peygamber (s.a.s.)'de "Cihad kıyamete kadar devam edecek bir farzdır" (Ebû Davûd, el-Cihad, 33) buyurmuştur.
Yalnız, bu farz bazı hallerde farz-ı ayın; bazı hallerde ise farz-ı kifayedir. Müslümanlar içinden sadece bir grup cihadın gayesini gerçekleştirebiliyor, müslümanların yurt, mal, ırz, namus ve haysiyetlerini düşmanlara karşı koruyabiliyorsa o taktirde cihad farz-ı kifaye olmuş olur ve diğer müslümanların üzerinden sorumluluk kalkar. Şayet fert fert gücü yeten her müslümanın düşmana karşı koyma gereği varsa o zaman farz-ı ayın olur; herkesin bizzat cihâd etmesi icab eder.
Cihâdın gayesi, yeryüzünden fitneyi kaldırmak ve hakkı yüceltmektir. İslâm'da savaş, intikam, öldürme yağma, baskı ve zulüm yapmak için değil: bunları ortadan kaldırmak için yapılır. Müslüman olmayanları zorla İslâm'a sokmak yoktur. Cihad'dan maksat, insanları baskılardan kurtarmak, İslâm'ın yüce gerçeklerini onlara duyurmak ve kendi rızalarıyla müslüman olabilecekleri onamları hazırlamaktır.
İslâm'ın gayesi toprak ele geçirmek değildir. O yalnız bir bölge ve kıta ile yetinmez. İslâm bütün dünyanın saadet ve refahını düşünür. Bütün insanlığa, kendisinin beşeri sistemlerden ve diğer dinlerden daha üstün âlemşumül bir din olduğunu göstermek ister. Bu yüce maksadı gerçekleştirmek için müslümanların bütün güçlerini seferber eder. İşte bu bitmeyen cehd ve uğraşmaya, büyük bir enerji ile çalışma işine ve meşrû bütün yollara başvurma gayretine cihad denir. Yeryüzünde zorbalar, batılın ve fitnenin devamını isteyenler, şirk ve müşrikler ile küfür sistemleri var oldukça, onların yeryüzünde yayacakları kötülüklerine karşı bir emniyet olan cihad da devam edecektir. Bu bakımdan cihadın İslâm'da önemli bir yeri vardır. Hz. Peygamber'e, hangi amelin daha faziletli olduğu sorulduğunda, "İman ve ALLAH yolunda cihad'dır." (Tecrîd-î Sarîh Tercümesi, VII, 445), buyurarak cihadın imandan hemen sonra geldiğine, imanın cihadla varlığını sürdüreceğine işaret etmişlerdir. Ayrıca ALLAH yolunda savaşanları, gazilik ve şehitlik rütbesine erenleri öven ve onlar için büyük nimetler ve dereceler bulunduğunu haber veren birçok ayet ve hadis vardır.

KIRKINCI BÖLÜMÜN SONU

KIRKBİRİNCİ BÖLÜM


Müslümanlar savaşı istemezler. Ama savaş vukû bulunca sabır ve metanetle savaşırlar. Zira Hz. Peygamber (s.a.s.): "Düşmanla karşılaşmayı temenni etmeyiniz. Fakat düşmanla karşı karşıya gelirseniz sabrediniz, direniniz. " (Buharî, Cihad, 112, 156, Müslim, Cihad 19, 20; Ebû Davud, Cihad, 89) buyurmuştur. Müslümanlar savaş anında ALLAH'a güvenir ve ALLAH'ın kendileriyle beraber olduğunu bilirler. Onun şu buyruğunu hiç akıllarından çıkarmazlar. "Ey peygamber; sana da sana tâbi olan müminlere de ALLAH yeter. " (el-Enfâl, 8/64)
İslâmiyet'e göre cihad, bize harp açanlara (el-Bakara, 2/190) verdikleri sözü tutmayıp tekrar dinimize saldıranlara (et-Tevbe, 9/12-13), ALLAH'a ve ahiret gününe inanmayarak, ALLAH ve Peygamberin haram kıldığı şeyleri haram kabul etmeyenlere karşı (et-Tevbe, 9/29), yeryüzünde fitneyi söküp atmak ve ALLAH'ın dinini hâkim kılmak (el-Bakara 2/19) gayesi ile meşrû kılınmıştır.
Müslümanlar savaş için düşman memleketine girip bir şehri veya bir kaleyi muhasara ettikleri zaman, önce onları İslâm'a davet ederler. Kabul ederlerse kendileriyle savaşmazlar. Şayet İslâm'ı kabul etmezlerse İslâm devletine cizye vergisi vermesini isterler. Verirlerse mal ve can güvenliğini elde ederler. Bunu da kabul etmezlerse geriye savaşmak kalır.
Bu durumda cihad için şu şartlar gerekir:
a- Düşman, İslam'a girmeleri için yapılan çağrıyı yahut cizye vermeyi reddetmiş olmalıdır.
b- Müslümanlarla düşman arasında herhangi bir anlaşma sözkonusu olmamaktır.
c- Müslümanlarda cihad için gerekli askerî güç siyasî otorite bulunmalıdır.
Bütün bu hususlar bir araya geldiğinde cihadın farziyeti gerçekleşir. O zaman düşmanla yapılacak savaşta şehirler yakılabilir, insanlar öldürülebilir ve düşmanın savaş gücü her şekilde zayıflatılmaya çalışılır. Yalnız kadın, çocuk, kötürüm, yaşlı ve körler öldürülmez. Barış, İslam devleti için uygun olduğu zaman yapılabilir. Düşmana hiç bir şekilde silâh vb. savunma vasıtası satılamaz. Bir müslüman topluluğu kâfirlere emân verirse, bunlarla, yeryüzünde fesat çıkarma ve İslâm'a saldırma durumu hariç, savaşılmaz. Cihad, bizzat sıcak bir savaş olacağı gibi normal şartlarda mal, dil ve kalple de yapılabilir. Cenâb-ı Hak şöyle buyurur: Müminler ALLAH ve Rasûlüne iman ederler, sonra da şüpheye düşmezler. Hak yolunda malları ve canları ile cihad ederler. İşte sadakat sahibi kimseler bunlardır" (el-Hucûrât, 49/15)
Hz. Peygamber (s.a.s.) ise: "Müşriklerle mallarınızla, canlarınızla ve dillerinizle cihad ediniz" ALLAH benden evvel hiç bir ümmete bir nebi göndermemiştir ki, ümmet içinde kendisine yardımcı olan havârîlere, yerleştirdiği geleneklere göre hareket eden arkadaşlara ve emirlerine itaat eden dostlara sahip olmamış olsun. Sonra bunları bir nesil takip eder. Onlar yapmadıklarını söyler, emredilmeyen işleri yaparlar. Bunlarla eli ile fiilen mücadele eden mümindir, dili ile mücadele eden mümindir kalbi ile mücahede eden mümindir. Bunun dışında kalanların hardal tanesi kadar da olsa imanları yoktur" (Müslim, İman 20); "Şüphesiz ki mümin kılıcı ve dili ile cihad eder" (İbn Hanbel, VI, 387), buyurmuşlardır.
İslâmiyet'in ilk devrelerinde müminlere İslâm düşmanlarına karşı yumuşak davranmaları, eziyetlerine katlanmaları müdafaa kasdıyla da olsa karşılık vermemeleri; sadece öğüt vererek İslâm'a davet yolunu takip etmeleri emredilmiştir. Bir ayet-i kerimede, "Siz, şimdilik, ALLAH onlar hakkındaki emrini getirinceye kadar affedin, hoş görün. Şüphesiz ki ALLAH her şeye kâdirdir" (el-Bakara, 2/109) buyurulmuştur. Çünkü o zaman müslümanlar sayı ve imkân bakımından son derece zayıftı. Düşmana karşı koyacak güçleri yoktu. Müslümanların adedi ve kuvveti biraz daha çoğalınca kendilerine ve akidelerine karşı direnenlerle savaşmalarına izin verildi. Müslümanlar büsbütün güçlenip düşmanları mağlup edecek seviyeye gelince de cihad müsaadesi verildi. " Artık saldırıya uğrayan müminlere zulme uğratıldıkları için cihad etme izni verildi... " (el-Hacc, 22/39). Bu izin Medine döneminde olmuştur.
Ayrıca ALLAH Teâlâ'nın " ALLAH uğrunda gereği gibi cihad edin" (el-Hacc, 22/79), buyruğuyla, müslümanların nasıl davranması gerektiği belirlenmiştir. " Müminler ancak ALLAH'a ve Peygamberine iman eden, sonra şüpheye düşmeyen; ALLAH uğrunda mallarıyla, canlarıyla cihad edenlerdir. İşte onlar doğru olanlardır. " (el Hucurât, 49/15) ayetinden de cihadın mal ve canla yapılacağını öğreniyoruz. Cihad konusundaki diğer ayet ve hadisler de göz önüne alındığında, cihadın başlıca şu çeşitlere ayrıldığını görürüz:
1- Nefs'e Karşı Cihad Şüphesiz en güç cihad, insanın nefsiyle ve nefsinin arzularına karşı yaptığı cihaddır. Müslüman, gerçek cihadı nefsine karşı verir. Nefsine karşı cihadı kazanamayan, düşmanın karşısına çıkmak için kendisinde güç ve cesaret bulamaz. Hz. Peygamber Tebük seferinden dönüşte ashabına şöyle buyurmuştu: " Küçük cihaddan büyük cihada dönüyoruz" (Adûnî, Keşfu'l-Hafâ', I, 425). Bu hadisinde Hz. Peygamber, en kalabalık bir ordu ile katıldığı Tebük seferini "küçük cihad" olarak vasıflandırırken; nefse karşı verilecek mücadeleyi "büyük cihad" olarak nitelendirmektedir. " Hakiki mücahid nefsine karşı cihad açan kimsedir" (Tirmizî, Cihad, 2) hadîsi de aynı manayı ifade etmektedir.
Aynı meâlde başka hadis-i şerifler de vardır. Bütün bunlar bize, insanın nefsi ile, nefsinin boş ve mânâsız, hatta gayr-ı meşrû istekleri ile mücadele etmesinin cihad olarak değerlendirildiğini göstermektedir.
2- İlim İle Cihad
Cihad'ın başka bir çeşidi de ilim ile yapılan cihaddır. Dünyadaki bütün kötülüklerin sebebi cehalettir. Hakk'a ulaşmak isteyen herkesin cehaletten kurtulması, ondan uzaklaşması gerekir.
Bilginin ortaya koyduğu delillerin gönüller üzerinde icra ettiği tesiri silâh gücü ile temin etmek mümkün değildir. Onun için şöyle buyurulmuştur:
"Ey Muhammed! İnsanları Rabbi'nin yoluna, hikmetle, güzel öğütle çağır; onlarla en güzel şekilde tartış. Doğrusu Rabbin, kendi yolundan sapanları daha iyi bilir. O, doğru yolda olanları da en iyi bilir. " (en-Nahl 16/125).
Temeli ilim yoluyla tebliğ ve davete dayanan İslâmiyette, bu tebliğ faaliyetinin adı "ilim ile cihad"dır. Bu usûle "Kur'an ile cihad" da denilir. En güzel mücadele şekli Kur'an'ın mücadele şeklidir. Bunun için Cenâb-ı Hak:
"Sen kâfirlere uyma, uyanlara karşı Kur'an ile büyük bir cihadla cihad et" (el-Furkan, 25/52) buyurmuştur. Ayet-i kerimede Kur'an ile cihadın "büyük cihad" olarak belirtilmesi, Kur'an'ın ilim ile cihad konusuna ne kadar önem verdiğini göstermektedir. Hak ve hakikatı, en tehlikeli zamanda bile, hiç bir şeyden korkmadan ve çekinmeden olduğu gibi söylemek de bir çeşit cihaddır. Rasûlullah (s.a.s.) bu konuda şöyle buyurmuştur:
"Zalim bir hükümdar karşısında hak ve adaleti açıkça söylemek, büyük bir cihaddır. " (İbn Mâce, Fiten, 4011)
3- Mal İle Cihad
Mal ile cihad, ALLAH Teâla'nın insana ihsan etmiş bulunduğu mal ve servetin yine ALLAH (c.c.) yolunda harcanması demektir.

Vakit bir hayli ilerlemişti. Dede:
--Evet, bugünlük bu kadar yeter. Bu konuya yarın devam ederiz inşaALLAH.
--Ya Dede, bu İslam dini ne kadar güzel bir din. Tüm insanların saadetini isteyen bir din ama gel gör ki insanlar nankör. Nasıl olur da böyle bir nimeti teperler anlamıyorum doğrusu?
--O nimeti anlamayanlar var ya ALLAH (cc) onların derecelerini sizden daha aşağı kılmıştır. Yani siz onlardan üstünsünüz.
--Bizi onlardan üstün kılan ALLAH'a (cc) hamdolsun.
--Elhamdulillah! Hadi bakalım ALLAH (cc) rahatlık versin.
--Size de.
--Evet, Nene hadi bakalım biz de yukarı çıkalım.
--Ya Dede, doğrusu bu cihad konusu gerçekten bir çok müslüman tarafından bilinmeyen bir konu. Bu konunun ehemmiyetine binaen müslümanlara öğretilmesi lazım.
--Haklısın. Zaten başımıza ne geliyorsa bu Cihad farizasını yerine getirmemekten geliyor. Bu farizayı yerine getirmediğimizden başımız beladan kurtulmuyor.
--ALLAH (cc) bize feraset ihsan etsin. Bir de hayvanların İslami konulara karşı gösterdiği duyarlılık takdire şayan.
--Evet, hayvanlar ALLAH'a (cc) isyan edenlerden çok daha üstün. Bunu bizatihi gördüm burada. Neyse yatalım, yarın yapacak işlerimiz var.

KIRKBİRİNCİ BÖLÜMÜN SONU

KIRKİKİNCİ BÖLÜM

Ertesi gün Dede, Nene ve Toruna ormanın yakın çevrelerini gezdirdi. Doğrusu bu orman sanki Cennetten bir parça gibiydi. Şarıl şarıl akan sular, yemyeşil ağaçlar ve binbir nağme ile ören kuşlar. Tam da insanı dinlendirecek bir yer. İlk geldiği zaman içinde bir burukluk yaşayan Nene bunları görünce tüm sıkıntılarını atlatmışa benziyordu. Hem yaşadığı şehirde var olan bir çok problemden burada eser yoktu. Kimse kimse için hainlik düşünmüyor, dedikodu hiç yoktu. Hele hele ALLAH'a (cc) isyanın esamesi okunmuyordu. Herkes kendisine verilen görevi yerine getirmekle meşguldü. Bırakın birbirlerinin hakkını gaspetmeyi, tam bir dayanışma sözkonusuydu ve tüm bunlara gıpta etmemek de mümkün değildi.
--Şu duruma bakıyorum da, şayet yeryüzü ALLAH'ın (cc) kanunları ile idare edilseydı herhalde durum bundan farksız olmazdı.
--Elbette ki. Sen Hz. Ömer (ra) dönemini bilmiyor musun? Kurtlar kuzularla yanyana yayılıyordu. Tabii ki bu Hz. Ömer'in (ra) adaleti değil, İslam'ın adaletiydi. Bugün de Hz. Ömer (ra) gibi İslamı en güzel şekilde uygulayan adil bir yönetici gelse, yine kurtlar kuzularla beraber yayılmaya başlar. Ama insanlar ALLAH'a (cc) isyan ettikleri zaman da-ki bugün olduğu gibi-insanların bir kısmı kurt-hem de en haininden-bir kısmı da kuzu oluyor ve bu kurtlar gerçek kurtlardan daha zalim olabiliyor. Tüm bunlar da insanların öleceklerine ve bir gün hesaba çekileceklerine ihtimal vermemelerinden kaynaklanıyor. ALLAH (cc) ve Ahiret Günü'ne iman eden bir kulun bu kadar isyan etmesi ve zalim olması mümkün müdür?
--Haklısın! Eve dönelim isterseniz.
--Evet ya! Namaz vakti geliyor. Hadi bakalım.
O gün akşama kadar herhangibir şey yapmadılar. Sadece namaz ve yemek ve bir de kulübenin ufak tefek işleri ile uğraştılar. Yatsıdan sonra da sohbet vakti gelmişti. Sohbetin müdavimleri yine tam kadro yerlerini almışlardı.
Dede, Nene ve Torun aşağıya indiler.
--Nerede kalmıştık?
--En son mal ile cihad konusuna geçmiştik.
--Evet orada kalmıştık. Aferin konuyu çok güzel takip ediyorsunuz. Hepinize teşekkür ederim.
--Asıl biz sana teşekkür ediyoruz. Sayende İslam'ın ne kadar güzel bir din olduğunu öğreniyoruz.
--Evet, kaldığımız yerden devam edelim inşaALLAH:
Bilindiği gibi dünyada her iş para ile yapılmaktadır. Hakkın korunması ve zafere ulaşılması da yine paraya bağlıdır. Bunun için mal ile cihadın önemi büyüktür. Müslümanların, İslâm'ın yücelmesi hakkın muzaffer olması için her türlü mal, servet ve paralarını bu yolda fedâ etmeleri mal ile cihaddır.
Hz. Peygamber'in, mal ile cihad hususundaki teşvik edici sözleri ashabı kiramı harekete geçirmiş ve kendileri yoksulluk içinde sıkıntılı bir hayat geçirirken, mal ile cihad farizasını edâ edebilmek için elde avuçta ne varsa getirip Rasûlullah'a vermişlerdir. Bu konuda Kur'an-ı Kerîm'de de pek çok ayeti kerîme vardır. Cenâb-ı Hak şöyle buyurmuştur:
"İman edip hicret eden, ALLAH yolunda mallarıyla, canlarıyla cihad eden, (mücâhidlere) yer veren ve yardım edenlerin hepsi birbirinin vekilidir. " (el-Enfal, 8/72).
"...ALLAH yolunda mallarınızla, canlarınızla savaşın. Bilseniz bu sizin hakkınızda ne kadar hayırlıdır. " (et-Tevbe, 9/41).
"ALLAH, mallarıyla, canlarıyla mücadele edenleri derece bakımından oturanlardan üstün kılmıştır. " (en-Nisâ, 4/95).
4- Savaşarak Cihad Yapmak
Cihad, müslümanlara farıdır. Her müslümanın nefsi ile, ilim ve malı ile sürekli cihad yapması, böylece dinin korunması, Hakk'ın galip kılınması için çalışması gerekir. Bazen "İ'lây-ı kelimetullah" yani ALLAH adının yüceltilmesi dinin korunup yayılması içinde elde silâh düşmanla savaşmak icab edebilir. Bu en büyük cihaddır ve müslümanlara farzdır. Hattâ cihad denildiği zaman ilk akla gelen husus, düşmanla sıcak savaşa girmektir.
Cenâb-ı Hak şöyle buyurmuştur:
"Sizinle savaşanlarla; ALLAH yolunda siz de savaşın. Fakat haksız yere saldırmayın." (el-Bakara, 2/190)
Bu ilâhi emir ALLAH yolunda, İslâm uğrunda savaşmanın ve İslâm yurdunu düşmana karşı korumanın cihad olduğunu bize ifade etmektedir. Hz. Peygamber (s.a.s.) de bir hadis-i şeriflerinde; ganimet elde etmek, şan ve şöhrete ulaşmak, mevki ve makam elde etmek için yapılan savaşın cihad olmadığını, cihadın, ALLAH (c.c.)'ın adının yüceltilmesi (İ'lây-ı kelimetullah) için yapılan savaş olduğunu haber vermiştir.
Çağımızda bir takım gruplar her ne kadar savaşsız bir dünyanın özlemini dile getirmekte ve bunun için açık veya gizli savaş aleyhtarı faaliyetler sürdürmekte iseler de, bu hiç bir zaman, binlerce yıldan beri devam eden gerçeği değiştirmeyecek ve savaşlar sürüp gidecektir. Cenâb-ı Hak bu değişmez gerçeği aşağıdaki ayet-i kerîmede bize haber vermiştir:
"Hoşunuza gitmediği halde, savaş size farz kılındı. Hoşunuza gitmeyen bir Şey, hakkınızda hayırlı olabilir. Hoşunuza giden bir şey de, hakkınızda kötü olabilir. Bunları ALLAH bilir, siz bilemezsiniz. " (el-Bakara, 2/216).
"Savaşan, ancak kendi öz canı için savaşmış olur. ALLAH hiç bir şeye muhtaç değildir. " (el-Ankebut, 29/6).
İslâm dini müslümanlara şerefli bir hayat yaşatmayı hedef edinmiştir. Bu sebeple bu dinin emrettiği savaş, savunma savaşı, zâlimlerden mazlumları kurtarma savaşı, her yere adalet götürme savaşı ve müslümanların haysiyetini koruma savaşıdır. Kur'an-ı Kerîm'de:
"Kendilerine karşı savaş ilân olunduğunda zulme uğrayanlara cihad etmeleri için izin verildi. Hak Teâlâ onlara yardıma hakkıyla kadirdir." (el-Hac, 22/39) buyurulup meşrû savunma savaşına izin verilirken her an savaşa hazır olmak da emredilmiştir.
Savaşın önemini ısrarla belirten İslâm dini ve onun yüce kitabı, barışın da gereğine işaret etmekte, barış teklifi düşmandan geldiği takdirde taviz vermeden teklifin yerine getirilmesini istemektedir:
" Eğer onlar barış isterlerse sen de onu kabul et. ALLAH'a güven ve dayan."
"Her şeyi işiten, herşeyi hakkıyla gören O'dur. Onlar seni aldatmak isterlerse, şunu kesin olarak bil ki, ALLAH sana yeter. Seni,yardımlarıyla ve müminlerle destekleyen O'dur." (el-Enfâl, 8/63).
İslâm, müslümanlara yapılan tecavüzlerin hiç birinin karşılıksız bırakılmamasını istemektedir:
"O halde, size karşı tecavüz edenlere siz de aynıyla mukabele edin. " (el-Bakara, 2/194).
Yeryüzünde fitne kalmayıncaya kadar müslümanların cihada devam etmelerini isteyen İslâm, savaş hukukunu da en güzel şekilde tanzim etmiştir. ALLAH Teâlâ'nın:
" Andlaşma yaptığınızda ALLAH'ın ahdini (andlaşma hükümlerini) yerine getirin." (en-Nahl, 16/91)
"Haddi aşmayın, ALLAH haddi aşanları sevmez." (el-Bakara, 2/190) buyurması; Peygamber Efendimiz'in cephe gerisinde bulunan kadın, çocuk, ihtiyar ve din adamlarının öldürülmemesini, savaşçılara işkence edilmemesini çapulculuk yapılmamasını istemesi, İslâm savaş hukukunun temel kuralları olmuştur.
Dinimizin müslümanlara farz kıldığı cihadın fazileti ve bu emri yerine getirenlerin ALLAH katında ulaşacakları yücelikler Kur'an-ı Kerim'de şöyle haber verilmektedir:
"ALLAH Teâlâ, Cennet'e karşılık müminlerin canlarını ve mallarını satın aldı. Onlar ALLAH yolunda savaşırlar. Savaş meydanında şehît ve gazi olurlar. ALLAH'ın bu öyle bir vâdidir ki, Tevrat'ta da, İncil'de de, Kur'an'da da sabittir. Kim ALLAH'tan daha çok vadini yerine getirir? Yaptığınız bu hayırlı alış verişten dolayı sevinin. İşte büyük kurtuluş budur." (et-Tevbe, 9/111)
"Ey mü'minler! Sizi çetin bir azabdan kurtaracak bir ticaret yolu göstereyim mi? O da şudur: ALLAH'a ve Rasûlüne iman eder ve ALLAH yolunda mallarınızla, canlarınızla savaşırsınız. Bir bilseniz bu iş sizin için ne kadar hayırlıdır. Bu takdirde ALLAH sizin günahlarınızı mağfiret eder, altlarından ırmaklar akan cennetlere ve Adn Cennetlerindeki hoş konutlara koyar. İşte büyük kurtuluş budur." (es-Saf, 6/10-12). Cihadın fazileti hakkında Hz. Peygamber (s.a.s.) de şöyle buyurur:




KIRKİKİNCİ BÖLÜMÜN SONU

KIRKDÖRDÜNCÜ BÖLÜM



Ertesi günkü rutin işlerin sonunda yine akşam olmuştu. Yatsı namazının akabinde sohbet zamanı gelmişti gene. Dede, Nene ve Torun aşağıya inmişlerdi.
--Bakıyorum tam tekmil hazırsınız.
--Evet ya, sohbet zamanını iple çekiyoruz.
--Evet, görüyorum. Nerde kalmıştık?
--Cihad konusuna devam ediyorduk. Yalnız kafama takılan bir şey var.
--Nedir, kafana takılan?
--İnsanlar hâlâ birbirlerini öldürüyorlar mı? Yani kendileri ile cihad edilmesi gereken kimseler var mı? Bunlar daha iman etmediler mi?
--Nerdeeeeeeeeeeeeeeeee! Maalesef. Gerçi İslam'a hızlı bir yöneliş var ama yine de kendileri ile cihad edilmesi gereken çok zalim gayri müslim var. Bunların başında da Yahudiler geliyor.
--Bu Yahudiler ne menem bir kavim?
--Çok berbat ve zalim bir millet. Kur'an-ı Kerim'de lanetlenen bir kavim. Bugünlerde de Filistin diye işgal edilmiş bir ülke var. O ülkenin vatandaşı olan kardeşlerimizi şehid ediyorlar. Hem de çoğunluğu kadın ve çocuk olmak üzere.
--Yani bunlar çocukları da mı şehid ediyorlar?
--Evet maalesef.
--Peki bunlara dur diyecek başka müslüman yok mu? Yani müslüman yoksa biz gidelim. Elimizden ne gelirse. Hiç olmazsa safımız belirlenmiş olur.
--Aslında bunlarla savaşacak çok gönüllü müslüman var da. Yine maalesef o müslümanların bulunduğu ülke yöneticileri ya gafil ya da hain. Hatta ve hatta belki inanmayacaksınız ama, Filistin'in şimdiki başkanı bile o müslümanlara karşı İsrail ile işbirliği içinde. Bir de bu kardeşlerimizin yaşadığı yerin-ki oraya Gazze deniyor-sınır olduğu Mısır diye bir ülke var. İçinde müslümanların yoğun olarak yaşadığı bir ülke. İşte bu ülkenin bir yöneticisi var ki tam bir Firavun.
--Firavun kim?
--Çok önceleri yaşamış ve İlahlık iddiasında bulunmuş bir geri zekalı.
--Yahu bu insanlar ilahlık iddiasında da mı bulunuyorlar?
--Ohoooooooo neler var neler.
--Peki Kur'an-ı Kerim bu yahudiler hakkında ne der?
--Kur'an-ı Kerim'deki yahudilerle ilgili bazı ayetler şunlar:
Şüphesiz, iman edenler(le) Yahudiler, Hıristiyanlar ve sabiiler(den kim) ALLAH'a ve ahiret gününe iman eder ve salih amellerde bulunursa, artık onların ALLAH katında ecirleri vardır Onlara korku yoktur ve onlar mahzun olmayacaklardır (2/62)

Dediler ki: "Yahudi veya Hıristiyan olmayan hiç kimse kesin olarak cennete giremez" Bu, onların kendi kuruntularıdır De ki: "Eğer doğru sözlüyseniz, kesin-kanıtınızı (burhan) getirin" (2/111)

Yahudiler dediler ki: "Hıristiyanlar bir şey (herhangi bir temel) üzere değillerdir"; Hıristiyanlar da: "Yahudiler bir şey üzere değillerdir" dediler Oysa onlar, Kitabı okuyorlar Bilmeyenler (bilgisizler) de, onların söylediklerinin benzerini söylemişlerdi Artık ALLAH, kıyamet günü anlaşmazlığa düştükleri şeyde aralarında hüküm verecektir (2/113)

Sen onların dinlerine uymadıkça, Yahudi ve Hıristiyanlar senden kesinlikle hoşnut olacak değillerdir De ki: "Şüphesiz doğru yol, ALLAH'ın (gösterdiği) yoludur" Eğer sana gelen bunca ilimden sonra onların heva (arzu ve tutku)larına uyacak olursan, senin için ALLAH'tan ne bir dost vardır, ne de bir yardımcı (2/120)

Dediler ki: "Yahudi veya Hıristiyan olun ki hidayete eresiniz" De ki: "Hayır, (doğru yol) Hanif (muvahhid) olan İbrahim'in dini(dir); O müşriklerden değildi" (2/135)

Yoksa siz, gerçekten İbrahim'in, İsmail'in, İshak'ın, Yakub'un ve torunlarının Yahudi veya Hıristiyan olduklarını mı söylüyorsunuz? De ki: "Siz mi daha iyi biliyorsunuz, yoksa ALLAH mı? ALLAH'tan kendisinde olan bir şehadeti gizleyenden daha zalim olan kimdir? ALLAH, yaptıklarınızdan gafil değildir" (2/140)

İbrahim, ne Yahudi idi, ne de Hıristiyandı: ancak, O hanif (muvahhid) bir Müslümandı, müşriklerden de değildi (3/67)

Kimi Yahudiler, kelimeleri 'konuldukları yerlerden' saptırırlar ve dillerini eğip bükerek ve dine bir kin ve hınç besleyerek: "Dinledik ve karşı geldik İşit, -işitmez olası- ve 'Raina' bizi güt, bize bak" derler Eğer onlar: "İşittik ve itaat ettik, sen de işit ve 'Bizi gözet' deselerdi, elbette kendileri için daha hayırlı ve daha doğru olurdu Fakat ALLAH, onları küfürleri dolayısıyla lanetlemiştir Böylece onlar, az bir bölümü dışında, inanmazlar (4/46)

Yahudilerin yaptıkları zulüm ve birçok kişiyi ALLAH'ın yolundan alıkoymaları nedeniyle (önceleri) kendilerine helal kılınmış güzel şeyleri onlara haram kıldık (4/160)

Yahudi ve Hıristiyanlar: "Biz ALLAH'ın çocuklarıyız ve sevdikleriyiz" dedi De ki: "Peki, ne diye sizi günahlarınızdan dolayı azablandırıyor? Hayır, siz O'nun yarattığından birer beşersiniz O, dilediğini bağışlar, dilediğini azaplandırır Göklerin, yerin ve bunların arasındakilerin tümünün mülkü ALLAH'ındır Son varış O'nadır" (5/18)

Ey Peygamber, kalpleri inanmadığı halde ağızlarıyla "İnandık" diyenlerle Yahudiler'den küfür içinde çaba harcayanlar seni üzmesin Onlar, yalana kulak tutanlar, sana gelmeyen diğer topluluk adına kulak tutanlar (haber toplayanlar)dır Onlar, kelimeleri yerlerine konulduktan sonra saptırırlar, "Size bu verilirse onu alın, o verilmezse ondan kaçının" derler ALLAH, kimin fitne(ye düşme)sini isterse, artık onun için sen ALLAH'tan hiçbir şeye malik olamazsın İşte onlar, ALLAH'ın kalplerini arıtmak istemedikleridir Dünyada onlar için bir aşağılanma, ahirette onlar için büyük bir azab vardır (5/41)



KIRKDÖRDÜNCÜ BÖLÜMÜN SONU

KIRKALTINCI BÖLÜM


Yahudilerle ilgili Efendimiz’in (sav) bazı Hadis-i Şerifleri şöyle:

Ömer ibn-i Hamza (ra) bildirmiştir: “Resulullah Aleyhissalâtu Vesselâm buyurdular ki: ‘Sizler Yahûdîlerle muhakkak savaşacaksınız! Harp o kadar şiddetli olacaktır ki, hattâ taş: ‘Ey Müslüman! Şu arkamdaki bir Yahûdî’dir! Gel de onu öldür!’ diyecektir.”

Abdullah bin Ömer (ra) bildirdi: “Resûl-i Ekrem Efendimiz Aleyhissalâtu Vesselâm şöyle buyurdu: ‘Yahûdîler sizinle savaşacaktır! Fakat netîcede siz onlara musallat kılınacaksınız! Öldürme o kadar şiddetli olacak ki. Bir kaya parçası: ‘Ey Müslüman! Şu arkamda duran kişi bir Yahûdî’dir. Onu öldür!’ diye haber verecektir.”

Ebû Hüreyre (ra) bildirmiştir: “Resûl-i Ekrem Efendimiz Aleyhissalâtu Vesselâm şöyle buyurdu: ‘Müslümanlarla Yahudiler harb etmedikçe kıyâmet kopmayacaktır. O harpte Müslümanlar (gâlip gelerek) Yahudileri öldürecekler. Öyle ki, Yahudi, taşın ve ağacın arkasına saklanacak da, taş veya ağaç; ‘Ey Müslüman, Ey Allah’ın kulu, şu arkamdaki Yahudi’dir, gel de onu öldür!’ diye haber verecektir. Sadece Garkad ağacı müstesna, çünkü o, Yahudilerin ağaçlarındandır.

Evet, Ahirzaman peygamberi buyuruyor:

“Müslümanlar, Yahudilerle harp etmedikçe kıyamet kopmayacak. Harp olacak ve Müslümanlar onları yenip öldürecekler. Öyle ki, Yahudiler ağaç ve taşların arkasına saklanacaklar, o ağaç ve taşlar konuşarak, “Ey Müslüman, ey Allah’ın kulu, arkamda bir Yahudi var, gel onu öldür,” diyecek. Sadece ğarkad ağacı haber vermeyecek, çünkü bu ağaç, onların ağacıdır.

Hadiste adı geçen ğarkad ağacı. Sözlükte: “Sincan Dikeni” veya “Yahudi ağacı” olarak belirtilir. Anadolu’nun muhtelif bölgelerinde ise Karaçalı, Karadiken, Kunar, Çalıtohumu, Çalıdikeni, Çeşmizen ve Hz. İsa Dikeni gibi çeşitli isimler altında tanınır. Boyu 2-3 metre kadardır.

Tehlikeli dikenlere sahip olan bu ağaç, Filistin havalisinde Yahudiler tarafından hâlen çok yaygın bir şekilde dikilmektedir...

“Onlar toplu olarak sizinle savaşmazlar ancak müstahkem şehirlerde yahut surların ardında sizinle savaşmak isterler. Kendi aralarındaki çekişmeleri oldukça çetindir. Sen onları toplu sanırsın, oysa onların kalpleri dağınıktır. Öyledir, çünkü onlar aklını kullanmayan bir topluluktur”

Bundan yıllar önce gazetecilerin, İsrail Devleti’nin o günkü başbakanı Şimon Perez’e “Kur’an-ı Kerim, sizin devletinizin yıkılacağından haber veriyor” diye hatırlattıklarında, Perez şu cevabı vermişti:

“Kur’an’ın bahsettiği Müslümanlar gelsin, düşünürüz.”
--Dede, bu durum Müslümanların içinde olduğu acziyeti de göstermiyor mu?
--Doğru söylüyorsun. Aslında bu durum Müslümanların azlığından kaynaklanmıyor. Şu an dünyada 1,5 milyar Müslüman var ama maalesef dağınık bir haldedirler. Yani Müslümanlar cemaatçiklere bölünmüştür ve bu da onların bu hale düşmelerine neden olmuştur.
--Cemaat ne demek Dede?
--Onu inşallah başka bir gün anlatırım size. Biz şimdi kaldığımız yerden devam edelim inşallah:

Hadislerde Müslümanların Yahudilerle savaşacakları açık bir dil ile bildirilmiştir. Bu savaşta Müslümanların saldırgan taraf olmayacağını da hadîslerin metninden anlamak mümkündür. Müslümanlar dâvâlarında haklı bulunacaklardır. Bundan dolayı Müslümanlar; Müslüman olsun gayr-i Müslim olsun dünya kamuoyunu arkalarına alacaklardır. Hadiste taş ve ağacın konuşması, insanlığın ortak vicdanına, yani dünya halklarının ortak sesine teşbihtir.

Demek, dünya kamuoyu Yahudi’leri tasvip etmeyecektir. Ancak Yahudi’leri saldırganlıklarında tasvip eden, onlara destek veren, onları koruyan ve kollayan ve onlar adına savaşan bir kavim olacaktır. Bu kavim, istikbali çok net gören Peygamber Efendimiz (asm) tarafından “Garkad Ağacı” olarak tasvir ve teşbih edilmiştir.

O zaman henüz kurulmamış olan Basra ve Bağdat şehirlerinin kurulacağını ve buralarda Müslüman halkın yaşayacağını Allah Resûlü (asm) mucizevî bir şekilde haber vermiştir.

Hicrî 656 tarihinde Irak Devletinin başkenti Bağdat bir kez de Hülâgu adında Moğol Devleti Hakanı tarafından yakılıp yıkılmıştır. Fakat günümüzde Yahudilerle dirsek teması bulunan Amerika ve İngiltere adında iki devlet Bağdat’ı ve Basra’yı yeniden yakıp yıkması, Yahûdî’lere destek veren Garkad Ağacı teşbihiyle birlikte, bir defa daha gündeme getirmiştir.

Günümüzde Yahudi fitnesinin Ortadoğu’yu ne derece ateş cehennemine çevirdiği malûmdur. Hadislerden anlaşılan odur ki, Yahudi’ler bozguna uğratılıncaya kadar bu savaş ahir zamanın acı bir musibeti olarak devam edecektir. Allah hayıra tebdil eylesin.
--Amin Dede amin. Doğrusu bu Yahudilerden nefret etmeye başladık.
--Nefret edilmeyecek gibi değil ki. Bazen insanlar zalim birini vasıflandırırken onu hayvana benzetirler.
--Yani Dede biz gerçekten insanlar kadar zalim miyiz?
--Hayır ben bugüne kadar zulmeden bir hayvan görmedim. Zaten Allah (cc) Kur’an-ı Kerim’de, bu tip insanların hayvanlardan daha aşağı bir derecede olduğunu beyan buyurmaktadır. Bu nedenle, içiniz rahat olsun. Hadi bakalım bugünlük de bu kadar. Yarın cihad konusuna devam ederiz inşallah. Allah (cc) hepinize rahatlık versin. Hadi hanım kulübeye.
--Size de Dede.
--Tamam bey. Zaten uykum da gelmeye başladı.
KIRKALTINCI BÖLÜMÜN SONU

KIRKYEDİNCİ BÖLÜM





Ertesi gün, yine Dede, Nene ve Torun tarlaları gezmeye gittiler. Buğdaylar boy vermeye başlamıştı. Henüz yeteri miktarda yağmur yağmamıştı. Bir süre daha yağmur yağmazsa buğdayların kuruma tehlikesi vardı.
--Yağmur yağmazsa buğdaylar kuruyacak.
--Kısmet bey.
--Evet hanım kısmet. İnşallah yağar. Bu arada biraz ot stok etsek iyi olacak.
--O niye ki?
--Kış çok sert geçerse şayet, otçul hayvanların kışın aç kalmamaları için.
--Bunu iyi düşündün. Yarından tezi yok ot biçip stok etmeye başlayalım.
--Evet, bu akşamki sohbette konuyu dile getireyim inşallah.
--Akşama sohbet var ha gene?
--Evet, var inşallah. Cihad konusunu işliyorduk. O konu yarım kaldı.
--Yahu ben de merak etmeye başladım ha. Dede torununa dönerek;
--Sen niye hiç konuşmuyorsun, a benim güzel torunum?
--Sizi dinliyorum, bir yandan da manzarayı seyrediyorum.
--Buranın manzarası yazın daha da güzel olur. İnşallah ömrümüz vefa eder de yaza çıkarsak görürsün manzarayı.
--İnşaallah dedeciğim.
--Hadi bakalım hanım. Yavaş yavaş gidelim. Öğle namazı olmak üzere. Acıktım da bu arada. Buranın hem havası hem de suyu mükemmel. İştahım açıldı buraya geldim geleli.
--Al benden de o kadar. Hatta ve hatta torunun bile iştahı açıldı. Şehirdeyken, kavga gürültü zor yediriyordum yemeği.
--Ben de farkındayım. Hadi bakalım.
Dede ve ailesi kulübeye döndü. Öğle yemeği, namaz, ikindi, akşam, yatsı derken yine sohbet zamanı gelmişti. Herkes her zamanki yerinde hazır bekliyor, dört gözle Dede’nin yolunu gözlüyorlardı.
--Ooooooooooooo bakıyorum tam tekmil hazırsınız.
--Öyle valla, gözümüz yollarda kaldı.
--Sizin bu İslamı öğrenme isteğinize hayranım doğrusu.
--Biz de senin anlatma tarzına hayranız.
--O halde sizi fazla bekletmiyeyim. Cihad konusunu işlemeye devam edelim inşallah.
İslâm nazarında, toplumun fayda ve mutluluğu için, geçici dünya arzusunda bulunmadan yapılan her hareket "Allah yolunda"dır.
Allah'ın sana verdiği malları geçici dünyalık faydalar umarak sarfedersen bu "Allah yolunda" olmak değildir. Ama sırf Allah rızası için, bildiğin muhtaçlara yardım edersen şüphesiz ki bu "Allah yolunda" bir iştir. İşte bu "Allah yolunda" terimi, yalnız İslâm'a mahsus; maddi menfaat ve arzulardan uzak, sırf Allah rızası umulan davranışlar için kullanılır. Bunu yapan kimse bilir ki mümin. kardeşlerinin saadeti için yaptığı her iş Allah rızası içindir. Müminin geçici dünya hayatında istediği tek husus Allah Teâlâ'nın rızasını kazanmaktan başka bir şey değildir. İşte yüce Allah, bu anlama işaret etmek için cihadı, "Allah yolunda" kaydıyla sınırlamıştır. İslâm'ın istediği de budur. Müslüman topluluk veya fert, batıl ve beşerî sistemleri yıkıp, yerine İslâm akîdesine dayalı bir sistemi getirirken, harcayacakları çabaları ve yapacakları her türlü fedakârlıkları, kişisel çıkarlardan, nefsânî arzulardan uzak tutmalıdır. Bütün çırpınmalarının karşılığı olarak, hak ölçülerine uygun, adaletli bir sistemi getirmekten başka bir şey gözetmemelidirler. Mümin, yaptığı şeylerin karşılığını bu dünyada beklemez. Allah'ın kelâmını yüceltmek için, bu bitmeyen mücadelenin, dinmeyen savaşın karşılığında; mal, mülk, şan, şeref, rütbe, geçici dünyalık elde etme düşüncesi aklından geçmez.
"İnananlar Allah yolunda savaşırlar, küfredenler ise tâğût yolunda savaşırlar..." (en-Nisâ, 4/76).
Bütün bunlardan anlaşılıyor ki, Allah, ancak kendi rızası için olan cihadı kabul eder. Nefsânî arzulardan, kavmiyetçi kinlerden, kabilecilik taassubundan kopan savaşı değil... Yeryüzündeki her canlı, hayatını devam ettirmek için çırpınıp durur. Fıtrî gayesine ulaşmak için gece gündüz demeyip çalışır. fakat müslümanın çırpınış ve çalışması başka gayelere yöneliktir. O, yani, İslâm'a inanıp, onun sistemine bağlanan kimse, her şeyden önce İslâm inkılâbının gayesi olan Hakkı getirmek için canla başla, malla Allah yolunda cihad eder. Bütün gücüyle şer güçleri yıkmak, fitne ve fesat tohumlarının yeryüzünde yayılmasına engel olmak için çalışır. "Fitne yok olup din ve hâkimiyet yalnız Allah'ın oluncaya kadar" cihad eder. İşte İslâmî cihad budur.

Allah yolunda, yalnız Allah rızası için cihad yapmak çok büyük bir fazilettir. Çünkü cihadda bezledilen, insanın en kıymetli varlığı CAN’ıdır.
Allah Teala şöyle buyurmaktadır:
“Ey Peygamber! Kâfirlere ve münafıklara karşı cihad et. Onlara karşı sert davran. Onların varacakları yer cehennemdir. O ne kötü bir yerdir.” (Tevbe/73)
“Düşmanlara karşı gücünüz yettiği kadar kuvvet ve cihad için bağlanıp beslenen atlar hazırlayın. Çünkü onunla Allah’ın düşmanını, sizin düşmanınızı ve onlardan başka sizin bilmediğiniz, Allah’ın bildiği (düşman) kimseleri korkutursunuz. Allah yolunda ne harcarsanız size eksiksiz ödenir. Siz asla haksızlığa uğratılmazsınız.” (Enfal/60)
Bu ayetlerden anlıyoruz ki, Müslümanlar dini vecibelerini layıkıyla yerine getirebilmek, namuslarını, vatanlarını korumak için cihad etmekle, savaşmakla görevlidirler.

Müslüman cihada hazır olmalıdır
Allah yolunda cihadı terkeden, savaşa hazırlanmayan milletlerin zillete düşmesi, İslam düşmanlarının boyunduruğu altına girmesi mukadderdir.
Müslüman milletler savaş günü gelip çatmadan, savaş için hazırlanmalıdırlar. Aksi takdirde gâfil avlanırlar, kendi nefsî isteklerinin peşinden koşarken, sefahet içinde yüzerken perçemlerinden yakalanır, tüm izzet ve şereflerini kaybedebilirler.
Yakın ve uzak tehlikeler, yakın ve uzak düşmanlar vardır. Uzak tehlikeler ve uzak düşmanlar ile meşgul olunurken, yakın düşman taarruza geçebilir. Zayıf olsalar da çok büyük bir tehlike oluşturabilirler. Onun için öncelikle yakın düşmanla cihad etmek gerekir. Ancak yakın düşmanla uğraşırken elbette uzak düşman gözardı edilemez. O da sürekli olarak gözaltında tutulur, gerekli tedbirler alınır.
Allah Teala şöyle buyurmaktadır:
“Ey iman edenler! Kâfirlerden size yakın olanlara karşı savaşın ve onlar (savaşırken) sizde bir sertlik bulsunlar. Biliniz ki Allah muttakilerle beraberdir.” (Tevbe/123)
Yakın düşmanla uğraşırken elbette uzak düşman gözardı edilemez. O da sürekli kontrol altında bulundurulur.
Müslüman, sulhda yumuşak, halîm, selimdir. Ancak kılıçlar sıyrıldığı, savaş kızıştığı zaman kükreyen arslan gibidir. Allah Teala, Müslümana cihad esnasında her zamankinden daha fazla bir mehâbet verir. Düşmanın kalbine korku salar.

Cihad, bir düğün şenliğidir
Şehâdete susayan, bir an önce Rabbine kavuşmaya sevdalı bir Müslümanın yılgınlık ve bıkkınlık göstermesi, korkak ve ürkek davranması düşünülemez. Can ve mallarını Allah’a satan bir Müslüman, bir mücahid için cihad, bir düğün şenliğidir.
“Allah Mü’minlerden mallarını ve canlarını onlara (verilecek) cennet karşılığında satın almıştır. Çünkü onlar, Allah yolunda savaşırlar, öldürürler ve öldürülürler. (Bu) Tevrat’ta, İncil’de ve Kur’an’da Allah üzerine hak bir vaaddir. Allah’dan daha çok sözünü yerine getiren kim vardır?
O halde O’nunla yapmış olduğunuz bu alış verişten dolayı sevinin. İşte bu, büyük kurtuluştur.” (Tevbe/111)
Ne mübarek ve kârlı bir alışveriş ya Rabbi! Satıcı mahlükatın en mükerremi, en mükemmeli insan, satılan meta bu mükerrem insanın en değerli varlığı, canı ve halk arasındaki tabiri ile canın yongası olan malı, alıcı ise alemlerin Rabbi, mülkün sahibi Allah celle celaluhu. Mal ve cana karşılık olarak verilen ebedi cennet ve cemalullahı temâşa... Mü’min olan, Müslüman olan böyle bir alış verişe sevinmez de ne yapar. Onun için bu alış veriş bir ŞEB-İ ARÛS olmaz da ne olur?
İşte bu muhabbet pazarı, aşk pazarıdır.
Bu meydan, cihadı fillah meydanıdır.
Can alınır, can satılır.
Hak yolunda canını feda eden bir şehid;
Kınalanmış kurbanlık bir koç gibi,
Alnından kırmızı kanlar akarak,
Dudaklarında tebessümlerle,

KIRKYEDİNCİ BÖLÜMÜN SONU

KIRKSEKİZİNCİ BÖLÜM


Va’dolunan cennete girmek için Rabbine yükselir.

Düşmana karşı daima uyanık olmalı
Müslüman milletler, İslam düşmanlarına karşı devamlı uyanık olmak, asla gaflet etmemek, ribatlarda, sınırlarda nöbet beklemek, savaşa hazırlanmak, her an hazır olmak, savaş başlayınca da sabır ve sebat göstermekle yükümlüdür.
Allah Teala şöyle buyurmaktadır:
“Ey iman edenler! Sabredin. Sabırda yarışın. Uyanık olun. (Sınırlarda) nöbet bekleyin, hazırlıklı olun ve Allah’dan korkun. Umulur ki kurtuluşa erersiniz.” (Âl-i İmran/200)
Demek oluyor ki, dünyada da, ukbada da kurtuluşa ermek, her türlü tasalluttan kurtulmak için, Allah yolunda cihad etmek, hizmet etmek gerekmektedir.
Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurmaktadır:
“Kim Allah’a inanarak ve O’nun vaadini tasdik ederek, onun yolunda bir at beslerse, ona verdiği otlar, su ve gübresi, idrarı kıyamet gününde birer sevap olarak mizanında yer alacaktır.” (Buhari)
“Kim Allah yolunda bir gaziyi techiz ederse, harbe iştirak etmiş gibi sevap alır. Kim geride kalıp gazinin çoluk çocuğuna bakarsa, o da savaşmış gibi olur.” (Buhari, Müslim)
“Allah yolunda bir gün nöbet tutmak, dünya ve üzerindekilerden daha hayırlıdır. Birinizin cennetteki bir kamçılık yeri, dünya ve üzerindekilerden daha hayırlıdır. Kulun Allah yolunda yola çıkması, bütün dünya ve üzerindekilerden daha hayırlıdır.” (Buhari, Müslim)
Ebu Said radıyallahu anh’den şöyle bir rivayet vardır.
Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu:
“Kim Rab olarak Allah’dan, din olarak İslam’dan, Peygamber olarak Hz. Muhammed sallallahu aleyhi ve sellem’den razı olursa, cennet ona vacip olur.”
Bu söz, Ebu Said radıyallahu anh’in hoşuna gitti ve dedi ki: “Ya Rasulullah! Bunu bana tekrarla.”
Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem tekrarladı ve sonra şöyle buyurdu: “Bir başka şey daha vardır ki, Allah, onunla kulun cennetteki makamını yüz derece yüksektir. Her iki derecenin arası gök ve yer arası kadardır.”
“O nedir ya Rasulullah?” diye sorduklarında:
“O, Allah yolunda savaşmaktır. Allah yolunda savaşmaktır. Allah yolunda savaşmaktır.” buyurdular. (Müslim)
“Müşriklere karşı, mallarınız, canlarınız ve dillerinizle savaşın.” (Ebu Davud)
“Cihadı terkettiğiniz zaman, Allah size zilleti musallat kılar. Tekrar dininize dönünceye kadar, onu üzerinizden atamazsınız.” (Ebu Davud)

Cihad, Müslümanın hayatıdır
Peygamberimiz, efendimiz, önderimiz Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem’in mübarek kelamlarında görüldüğü gibi, CİHAD, MÜSLÜMANIN HAYATIDIR. Cihadsız bir Müslüman, cihadsız bir toplum düşünülemez. Ayet ve hadislerin yüce meallerinden anlıyoruz ki; cihad:
1- Canla olur.
2- Malla olur.
3- İlimle olur.
4- Dil ile olur.
Dil ile yapılan cihad, tebliğ, emri bil maruf, nehyi anil münker yapmaktır. Yani İslam’ın hakikatlerini, Kur’an ve sünnetin mesajlarını ulaşabildiğimiz herkese, tebliğ usûlüne uygun bir tarzda duyurmak, anlatmaktır. Bu konuda hizmet heyecanımızı kaybetmeden, yılmadan, bıkmadan, asla ümitsizliğe düşmeden, bu yolda uğranılan bela ve musibetlere sabrederek, ne kadar kötü şartlar içinde bulunursak bulunalım, halimize şükrederek, kulluk yolunda çekilen çileleri zevk edinerek çalışmak... Çalışmak... Çalışmak... Hizmet etmek... Hizmet etmek... Hizmet etmektir.
Tebliğ, İslam’ı bilmeyen, İslam’dan uzak kalmış, ondan, onun güzelliklerinden habersiz insanlara yapılır. Emri bil maruf ve nehyi anil münker ise, Müslüman ve fakat Müslümanlığının vecibelerini yerine getirmeyen, günah işleyen, haramlara dalan, ibadetlerini terkeden veya bu konuda tembellik gösteren, ahlâken düşük davranışlarda bulunan kişileri uyarmak için yapılır.
Bu konuda Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurmaktadır:
“Sizden herhangi biriniz bir kötülük görürse, onu eliyle değiştirsin. Buna gücü yetmiyorsa, diliyle değiştirsin. Ona da gücü yetmiyorsa, kalbiyle değiştirsin (yani buğz etsin). İmanın en zayıfı da budur.” (Müslim)

Dil ile cihad, bilmekle başlar
Dil ile cihad, yani İslam’ı tebliğ etmek, iyilikleri emredip kötülüklerden nehyetmek ilim ister. İslami hakikatleri en güzel bir şekilde bilmek ister. Tebliğ usulünü bilmek ister. Onun için dil ile cihadı ve bütün cihad çeşitlerini en iyi bir şekilde, İslam’a en uygun bir tarzda yapabilmek için ilim öğrenmek, ilim öğretmek gerekir. İşte bu da bir cihaddır. İLİM İLE CİHADDIR.
Çünkü İslam’ı bilmeyen, tebliğ usullerinden habersiz kişiler İslam’a faydalı olayım derken, zararlı olurlar. İnsanları İslam’a ısındırayım derken, İslam’dan uzaklaştırırlar.
Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurmaktadır:
“Âlimin âbide üstünlüğü, benim sizden en aşağı derecede olan kişiye üstünlüğüm gibidir. Şüphesiz Allah, melekler, gökler ve yer ehli, hatta yuvasındaki karınca ve denizdeki balıklar bile insanlara hayrı öğretenlere salat ederler.” (Tirmizi)
“Her kim ilim talep etmek için bir yola girerse, cennet yollarından birine girmiş olur. Melekler kanatlarını ilim talebesine, ondan hoşlandıkları için indirip gererler. İlim talep edene, göklerdekiler, yerdekiler, su içindeki balıklar bile, günahının affı için Allah’dan mağfiret dilerler. Âlimin âbide üstünlüğü, dolunayda ayın diğer yıldızlara üstünlüğü gibidir. Şüphesiz âlimler Peygamberlerin vârisleridir. Peygamberler ne dinar ve ne de dirhem miras bırakmışlardır. Kim o ilmi alırsa, çok büyük bir nasip almış olur.” (Tirmizi, Ebu Davud)

--Ya Dede, peki insanların ekseriyeti neye talip?
--Dünyaya maalesef.
--Bu insanları anlamak mümkün değil. Neden hep geçici şeylerin peşine düşerler. Hiç mi daha öncekilerden ibret almazlar?
--Doğrusu ben de insanım ama ben bile bu insanları anlayamadım. Adamın babası gözünün önünde ölür, ondan ibret almaz ve sanki ölmeyecek gibi yaşamaya devam eder.
--Yani fani olduğunu bile bile isyana devam eder ha?
--Aynen öyle. İşin ilginç yanı ne biliyor musunuz?
--Nedir?
--İşin ilginç yanı….


KIRKSEKİZİNCİ BÖLÜMÜN SONU

KIRKDOKUZUNCU BÖLÜM


--Birbirlerine hakaret ederken, karşıdakini hayvanlıkla suçlarlar.
--Deme yahu?
--Evet aynen öyle.
--İyi ama, biz hiç Allah’a (cc) isyan etmeyiz ki.
--Biliyorum. Ama onlar isyankar olduklarının şuurunda olmadıklarından böyle davranırlar.
--Peki bunun şuurunda olmamak onları kurtarır mı?
--Kesinlikle kurtarmaz.
--Bunların sonu ne olacak peki?
--Şayet kafir olarak ölürlerse gidecekleri yer Cehennem.
--Allah (cc) bizi korusun.
--Amin, amin. Ama sizin korkmanıza gerek yok. Siz hesaba çekildikten sonra toprak olacaksınız.
--Evet Dede, söylemiştin. Hatta onların hayvan olmak istedikleri ile ilgili ayeti de iletmiştin bize.
--Evet, böyle bir şey söylediğimi hatırlıyorum. Ha bu arada, yarın sabah, işi olmayan herkes buraya gelsin, kış için ot toplayacağız.
--Ot mu?
--Evet ot ve yaprak.
--Niye ki?
--Kış sert geçerse şayet, aç kalmamanız için.
--Bak bunu iyi düşündün Dede, çok iyi olur.
--Diğer yandan, bu ot işini hallettikten sonra, kanatlı hayvanlar için de şehirden yem alacağım inşallah.
--Ya Dede, seni bize gönderen Allah’a (cc) hamdolsun.
--Elhamdulillah. Hadi bakalım, gidip yatın yarın çok işimiz var. Allah (cc) rahatlık versin.
--Size de inşallah.
Herkes derin bir uykuya çekildi. Bu arada hırsızlardan herhangi bir haber çıkmadı. Bu nedenle, nöbet tutma işi biraz gevşemeye başlamıştı. Gerçi çalacak herhangi bir şey de yoktu. Bu yüzden Dede de konu üzerinde fazla durmuyordu. Ertesi sabah, sabah namazı ve kahvaltıdan sonra Dede’nin akşam söylediği gibi herkes aşağıda toplanmıştı.
--Hayırlı sabahlar!
--Size de inşallah.
--Hazırmısınız?
--Evet, hemen gidebiliriz.
--Hadi bakalım.
Dede, tahra, orak, balta ne varsa hepsini aldı, Nene ve torunla birlikte hayvanları da alıp otlağın yolunu tuttu. Başladılar ot biçmeye. Dede ve nine ot biçiyor, Torun ve diğer hayvanlardan ayaklarını kullanabilenler de onları demet yapıp bir araya topluyorlardı. Öğleye doğru epeyce yorulduklarından mola vermeye karar verdiler. Tam oturmuşlardı ki sincap koşa koşa Dede’ye doğru geldi ve…


KIRKDOKUZUNCU BÖLÜMÜN SONU

ELLİNCİ BÖLÜM



--Dede şu dağın yamacında bir şey buldum. Şimdiye kadar böyle bir şey görmemiştim. Bak bakalım bu nedir?
--Ver hele. Allah Allah bu da ne? Yahu bu altına benziyor. Gidip bir bakalım bunu bulduğun yere.
--Hadi gidelim.
Dede ve diğer hayvanlar sincapın peşine takılıp dağın yamacına vardılar. Sarı bir damara rastladılar orada. Epeyce de büyük bir damardı bu.
--Şayet bu altınsa çok işimize yarayacak. Ama çok da dikkatli olmalıyız. İnsanlar bunun farkına varırlarsa eğer, hayatımız alt üst olur. Şundan bir miktar alayım, şehre gittiğimde sarraflara göstereyim hele. Şuradan biraz çalı çırpı getirin de üstünü örtelim.
Hemen biraz çalı getirip damarın üstünü örttüler. Bu damarın birileri tarafından görülmemesi gerekiyordu. Buraya avcıların gelme ihtimali vardı her zaman. Gerçi tedbirlerini almışlardı ama gene de dikkatli olmak zorundaydılar. Dede ve diğerleri damarı orada bırakıp diğer işlerine döndüler. O gün akşama kadar epeyce ot ve yaprak kesip demet yapmışlardı.
--Ellerinize sağlık, bunlar burada kurusun. Daha sonra götürüp mağarada saklarız inşallah. Hadi bakalım gidiyoruz. Geç oldu. Hem sohbetimiz de var.
--Sohbeti sabırsızlıkla bekliyoruz, dedi kurt.
--Biliyorum. De hadi.
Dede ve orman sakinleri kulübenin yolunu tuttular. Kulübeye vardılar. Akşam ve yatsı namazından sonra her zamanki yerlerini almışlardı. Herkes Dede’ye dikkat kesilmişti.
--En son nerede kalmıştık.
--Cihad konusu yarım kalmıştı.
--Evet cihaddan bahsediyorduk. Araya kahrolası İsrail girmişti de o konu yarım kalmıştı. Ha bu arada, saldırıya uğrayan Gazze’de ateşkes yapılmış.
--Son durum ne peki?
--Allah’ın (cc) yardımıyla Müslümanlar galip gelmişler elhamdulillah.
--Nasıl peki?
--Bu İsrail’in elinde her türlü silah var. Gazeli kardeşlerimizi elinde ise sadece tüfekler var. 22 gün boyunca bu kahrolası İsrail Müslümanları bombaladılar. Buna rağmen şehid sayısı 1500 kadar.
--Ya bu silahların aynısından Müslümanların elinde olsaydı durum ne olurdu?
--İsrailliler becerebilselerdi şayet dünyayı terk ederlerdi. Diğer yandan bu İsrail’li askerler tüm bu üstün teçhizatlarına rağmen Müslümanlarla karşı karşıya gelmemek için ellerinden gelen gayreti göstermişler. Ve bunlardan çok da pis kokular geliyormuş.
--Koku mu? Ne kokusu?
--Canım anlayın işte. Korkudan meydana gelen bir koku bu.
--Ha evet, anladık. Yani bunlar bu kadar korkak ha?
--Evet dünyanın en korkak milleti bunlar. Bunların gücü ancak kadın ve çocuklara yeter. Evet bu bilgiyi verdikten sonra konumuza dönelim:
Arapça'da "cihâd" kelimesi; bir amaca ulaşabilmek için, kişinin elinden gelen her türlü çabayı sarfetmesi anlamına gelir. "Kutsal savaş" ile eş anlamlı değildir. Bundan daha geniş bir anlamı vardır ve her türlü çabayı içerir. Savaş, cihadın bir bölümü veya yerine göre bir safhasıdır. Dille, kalemle, malla veya bizzat savaşa katılarak Allah yolunda yapılan tüm mücadeleler, hatta kişinin; Allah'ın emirlerini yerine getirme hususunda kendi nefsiyle mücadelesi, ıstılah olarak cihâd kavramına girer.
"Emîr" ise, bir kavmin veya memleketin başı, reisi, genel vali ve ordu komutanı gibi anlamlara gelir.
Buna göre "cihâd emîri"; cihâdı başlatmak veya yönetmekle görevli kimse dernektir. Duruma göre, devlet reisi bu işi yürütebileceği gibi, kendi yerine bir başkasını görevlendirmesi de mümkündür. Bu durumda "veliyyü'l-emr=(devlet reisi)"nin, savaşta askeri sevk ve idare etmesi için ordunun başına tayin ettiği kimseye "cihâd emîri" denir. (Maverdî, el-Ahkâmü's-Sultâniyye, 37; Ö. N. Bilmen, "Istılahatı Fıkhiyye Kamusu ", III, 341).
Savaş için tayin edilen kumandanın makamına "İmâre ale'l-Cihâd = Cihâd Emîrliği" denir.
Cihâd emîrliği iki kısımdır; Biri "imâret-i hâssa (özel anlamda emîrlik)"tir ki, yalnızca orduyu idareye ve harp işlerini yönetmeye mahsustur. Diğeri, "imâret-i âmme (genel emîrlik)"tir. Savaşı idare, ganimet mallarını taksim, barış sözleşmesi imzalama gibi bütün cihâd işlerini kapsayan emirliktir. (Mâverdî, a.g.e., 37; Ö. N.B. a.g.e., III, 341)
Harbe lüzum görülüp de bir ordu veya bir seriyye gönderileceği zaman "veliyyü'l-emr"in ilk yapacağı iş, bunların başlarına bir "emîr (komutan)" tayin etmektir. Çünkü askeri sevk ve idare etmek, yönetimindekileri gözetmek, orduda birlik ve beraberliği sağlamak, gerekli hükümleri uygulamak için bir "emîr"e ihtiyaç vardır. Zira her hâdisede devlet başkanına müracaat edilmesi bir takım zorlukları doğurabilir. (Ö. N. Bilmen, a.g.e., III, 361)
Savaş; cesaret, iyi bir sevk ve idare, ganimetleri taksim hususunda hakkı koruma, güvenilir olma, hesap ve yazı bilme gibi hasletlere dayanır. Bu yüzden devlet başkanı; bu iki görevi (savaşı yönetme, ganimetleri taksim) bir şahsa verebileceği gibi, ayrı ayrı kimselere de verebilir. Bu konuda ehliyet ve ihtisas aranır.
Şayet "veliyyü'l-emr", ganimetlerin taksimini "emîr-i harb (savaş emîri)" ile "emîr-i kısmet (ganimeti paylaştırma emîri)" olmak üzere, tayin edeceği iki şahsa verirse, bu hususta bunlardan herhangi biri yalnız başına hareket edemez; taksimi birlikte yapmaları icabeder.
"Cihâd emîrliği"ne tayin edilecek zatın; adil, iyi bir yönetici, savaş siyasetini bilen, harb usulüne âşinâ, helâl ve haramı tanıyan, şefkat ve cesaretle muttasıf tehlikeleri umursamaz bir şekilde atılmaktan sakınan biri olması gerekir. Zira bu özellikleri taşımayan bir kimsenin, "emîr" tayin edilmesiyle umulan faydalar sağlanamaz.
Hadi bakalım, bu akşam da bu kadarı yeter. Hem yoruldunuz hem de yarın yine işimiz var. İnşallah yine ot biçmeye gideceğiz. Bu işi bir an önce bitirelim ki şehre gideceğim inşallah. Allah (cc) rahatlık versin hepinize.
--Size de inşallah.



ELLİNCİ BÖLMÜN SONU