Kişiye göre değişir tabi kardeşim, burada tamamen haklısın. Ama Hristiyanlardaki gibi ütopist bir yaklaşımdan uzak durmak lazım. Gerçekten tehlikede olmak başka, günlük sıkıntıları idare edebileceği halde rahip gibi uzlete çekilmek başka. Kastım buydu.
Geçen bir konuda şu hadisi paylaşmıştım, buraya da uyuyor:
المؤمنُ الَّذي يخالطُ النَّاسَ ويصبرُ على أذاهم أعظمُ أجرًا منَ المؤمنِ الَّذي لاَ يخالطُ النَّاسَ ولاَ يصبرُ على أذاهم
الراوي : عبدالله بن عمر | المحدث : الألباني | المصدر : صحيح ابن ماجه
الصفحة أو الرقم : 3273 |
أحاديث مشابهة | خلاصة حكم المحدث : صحيح | انظر شرح حديث مشابه
"İnsan içine karışıp onların eziyetine katlanan mümin, insan içine karışmayıp onların eziyetlerine sabretmeyen müminden daha büyük ecir alır."
Kendini tehlikede hisseden kardeşler Türkiye içinde de salih bir topluluğun yakınına hicret edebilirler bu arada.
Cemaatte rahmet, ayrılıkta azap vardır. Ayrıca karamsar olup hiç kimseyi beğenmemezlikten de kurtulmak lazım. Herkesin hatası kusuru olur. Böyle tutum sergileyenler gittikleri hiç bir yerde tutunamazlar.
@Elveravelbera Gönderdiğin yazıda Sahibül Muğni hicretin (daha büyük Müslüman topluluğa katılıp cihat etme amacıyla) müstehap olduğunu söylemiş, ancak örneğin Maverdi ve Nevevi gibi Şafii ulema aksine dinlerini yaşayabilenlerin darülharpte kalmasını yeğlemişlerdir. Ben de bu görüşü savunuyorum genel itibariyle. Ancak tabi ki her diyarın insanı kendisi bir içtihatta bulunmalı.
İşin garip tarafı bu içtihadı cemaatin emiri yapması gerekirken günümüzde Müslümanlar dağılmış, herkes kendi kafasına buyruk bir halde yaşıyor. Bu durumda tabi her mükellef ya bir cemaate katılacak, veya ülke içinde beraber çalışabildiği bir cemaat bulamadıysa farklı yerlerde arayacak. Ama dediğim gibi sorun bence çoğu insanda hicret değil, bir denge bulamamak. Koca ülkede hiç mi İslami cemaat yok?
