Ve aleykum selam ve rahmetullahi ve berakatuhu,
İbn-i Abbas
radıyallâhu anh’den şöyle rivayet edilmiştir: “Gözleri görmeyen âmâ birisinin bir ümmü veledi
[4](cairyesi) vardı. Bu kadın Rasûlullâh
sallallâhu aleyhi ve sellem’e küfreder, O’nun hakkında yakışıksız şeyler söylerdi. Âmâ adam onu bundan nehyeder, fakat kadın vazgeçmez, âmâ yine onu meneder, ama dinlemezdi. Kadın bir gece yine Rasûlullah hakkında yakışıksız şeyler söylemeye, ona küfretmeye başladı. Bunun üzerine âmâ hançeri aldı, kadının karnına sapladı ve üzerine yüklenip onu öldürdü. Ayakları arasına bir çocuk düştü. Kadın orasını (yatağı) kana buladı. Sabah olunca olay Rasûlullah
sallallâhu aleyhi ve sellem’e anlatıldı. Rasûlullah halkı toplayıp şöyle dedi:
— Bu işi yapan şahsı Allah'a havale ediyorum (Allah adına yemin vererek arıyorum). Şüphesiz onun üzerinde benim hakkım var, (bana itaat etmesi vaciptir) ama ayağa kalkarsa müstesna.
Bunun üzerine âmâ kişi kalktı, safları yararak ve sallanarak (gelip) Rasûlullah
sallallâhu aleyhi ve sellem’in önüne oturdu ve:
— Ya Rasûlullah! Ben o kadının sahibiyim. O kadın, sana küfreder ve hakkında çirkin sözler söylerdi. Onu nehyederdim dinlemez, menederdim vazgeçmezdi. Benim ondan inci tanesi gibi iki oğlum var. O bana karşı da yumuşaktı. Dün gece yine sana sövmeye ve hakkında çirkin sözler söylemeye başladı. Ben de hançeri alıp karnına sapladım, üzerine yüklenip onu öldürdüm! dedi. Bunun üzerine Rasûlullah
sallallâhu aleyhi ve sellem:
— Dikkat edin ve şahit olun ki, o kadının kanı hederdir (kısas gerekmez), buyurdu.
[5]
İbn-i Teymiyye
rahimehullah bu hadis hakkında şöyle demiştir:
“Bu hadis, sırf peygamber sallallâhu aleyhi ve sellem’e sövdüğü için o kadının öldürülmesinin caiz olduğu hususunda bir nassdır. Keza, (Rasûlullâh’a sövdüğünde) zımmî birisinin öldürülmesine de delildir. Müslüman bir erkek ve Müslüman bir kadının -Rasûlullâh’a sövdükleri zaman- öldürülmeleri evleviyetledir.”[6]
[4] “Ümmü veled” ifadesi, efendisinden çocuk dünyaya getiren cariye anlamında bir fıkıh terimidir.
[5] Ebu Davut, hadis no: 4361. Hadis “sahih”tir.
[6] “es-Sârimu’l-Meslûl ala Şâtimi’r-Rasû”, sf, 66.