Çevrimdışı
"ALLAH'ım, borçlu kalmaktan, borç altında ezilmekten Sana sığınırım."Bu duâ Efendimizin (asm) yaptığı duâlardan biriydi. Resûlullah (asm) bir ihtiyaç ânında, meselâ kendisine birisi gelip hâlini arz ettiğinde onu boş çevirmez, yanında birşeyler varsa verir, yoksa borç alıp verir, onu sevindirirdi. Bu yüzden borçlu olduğu anlar da olmuştu Efendimizin (asm).
Hayatın her dalında, her hususta ya kavlen, ya da fiilen örnek olan ALLAH Resûlü (asm) borçlanma konusunda da örnek bir hayat sergilemişti.
Borçtan korkup titrerdi Efendimiz (asm). Ümmetine de öyle olmalarını öğütlerdi. Meselâ buyururlardı ki: "ALLAH katında büyük günahlardan sonra günahların en büyüğü ödeyecek miktarda mal bırakmadan borçlu olarak ALLAH'ın huzuruna varmaktır."2
"Nefsim kudret elinde olan ALLAH'a yemin ederim ki, borçlu biri ALLAH yolunda şehit edilse, sonra diriltilip tekrar şehit edilse, borcu ödenmedikçe Cennete giremez."3
"Kim borçlu olarak ölürse orada ne dinar, ne de dirhem geçer. Ancak alacaklılara sevaplarını vermek, borcu karşılamadığında da günahlarını yüklenmek zorunda kalır."4
Borcu vaktinde ödemek çok önemlidir. Belki bizim vereceğimiz o parayla bir ihtiyacını karşılayacaktır. Belki gün uzadıkça paranın değeri düşmektedir. Bu da kul hakkına girer. Dolayısıyla hakkını çiğnemiş oluruz kardeşimizin. "İmkânı olan birisinin borcunu vaktinde vermeyip uzatması zulümdür"5 buyuran ALLAH Resûlü (asm) borcu ödemede de en güzel örnek olmuştu ümmetine. Câbir bin Abdullah (ra) der ki: "Hz. Peygamberin (asm) bana borcu (asm) vardı. Zamanı gelince ödedi ve bir miktar da fazla verdi."6
Görüldüğü gibi borcunu olduğundan fazlasıyla ödeyen Peygamberimiz (asm) ayrıca "Sizin en hayırlınız borç öderken de hayırlı olanınızdır"7 buyurmuşlardır.
Borç verirken, "Şu kadar fazla isterim" demek faize girerken, borçlunun borcunu öderken gönül rızasıyla kendiliğinden fazla birşey vermesi güzel, Peygamberî bir davranıştır.
Demek borç konusundaki hassasiyet de imanın gereğidir.
Dipnotlar:
1- Buhârî, Daavât: 39. 2- Ebû Davud, Büyu: 9. 3- Neseî, Büyû: 98; Müsned, 5:290. 4- Fethu'r-Rabbanî, 15:87, Hadis no: 287. 5- Buharî, İstikraz: 12; Müslim, Müsakat: 33; Ebû Davud: Büyu: 10; Tirmizî, Büyu: 68. 6- Fethu'r-Rabbanî, 15:85, Hadis no: 282. 7- Müslim, Müsakat: 120.
Hayatın her dalında, her hususta ya kavlen, ya da fiilen örnek olan ALLAH Resûlü (asm) borçlanma konusunda da örnek bir hayat sergilemişti.
Borçtan korkup titrerdi Efendimiz (asm). Ümmetine de öyle olmalarını öğütlerdi. Meselâ buyururlardı ki: "ALLAH katında büyük günahlardan sonra günahların en büyüğü ödeyecek miktarda mal bırakmadan borçlu olarak ALLAH'ın huzuruna varmaktır."2
"Nefsim kudret elinde olan ALLAH'a yemin ederim ki, borçlu biri ALLAH yolunda şehit edilse, sonra diriltilip tekrar şehit edilse, borcu ödenmedikçe Cennete giremez."3
"Kim borçlu olarak ölürse orada ne dinar, ne de dirhem geçer. Ancak alacaklılara sevaplarını vermek, borcu karşılamadığında da günahlarını yüklenmek zorunda kalır."4
Borcu vaktinde ödemek çok önemlidir. Belki bizim vereceğimiz o parayla bir ihtiyacını karşılayacaktır. Belki gün uzadıkça paranın değeri düşmektedir. Bu da kul hakkına girer. Dolayısıyla hakkını çiğnemiş oluruz kardeşimizin. "İmkânı olan birisinin borcunu vaktinde vermeyip uzatması zulümdür"5 buyuran ALLAH Resûlü (asm) borcu ödemede de en güzel örnek olmuştu ümmetine. Câbir bin Abdullah (ra) der ki: "Hz. Peygamberin (asm) bana borcu (asm) vardı. Zamanı gelince ödedi ve bir miktar da fazla verdi."6
Görüldüğü gibi borcunu olduğundan fazlasıyla ödeyen Peygamberimiz (asm) ayrıca "Sizin en hayırlınız borç öderken de hayırlı olanınızdır"7 buyurmuşlardır.
Borç verirken, "Şu kadar fazla isterim" demek faize girerken, borçlunun borcunu öderken gönül rızasıyla kendiliğinden fazla birşey vermesi güzel, Peygamberî bir davranıştır.
Demek borç konusundaki hassasiyet de imanın gereğidir.
Dipnotlar:
1- Buhârî, Daavât: 39. 2- Ebû Davud, Büyu: 9. 3- Neseî, Büyû: 98; Müsned, 5:290. 4- Fethu'r-Rabbanî, 15:87, Hadis no: 287. 5- Buharî, İstikraz: 12; Müslim, Müsakat: 33; Ebû Davud: Büyu: 10; Tirmizî, Büyu: 68. 6- Fethu'r-Rabbanî, 15:85, Hadis no: 282. 7- Müslim, Müsakat: 120.
